De bloeiperiode van het manillenkaarten is voorbij, het aantal kaartersclubs en manillenkaartingen daalt jaarlijks. Het is daarom des te opmerkelijker dat ‘t Geluk is thus, de kaartersclub in de Middenstand, steeds maar groeit en leden van alle leeftijden aantrekt.
Elke eerste donderdag van de maand is het vol huis in de Middenstand. Kaartersclub ‘t Geluk is thus houdt er dan zijn maandelijkse afspraak. De club telt zo’n 40 leden, waarvan opvallend veel dames. Het manillenkaarten is geen geluidloze aangelegenheid. Als ik het café binnenkom, is het allesbehalve stil. Er wordt geroepen om vier pintjes, er wordt geklopt en gevloekt. Uit de hoek klinkt een luide kreet: “Zonder!”. Kampioen Dirk Tailleu glundert. Blijkbaar heeft hij deze ronde de goede kaarten, zoveel is duidelijk.
Van 30 tot 71
Het succes van ‘t Geluk is thus is opmerkelijk. De meeste kaartersclubs hebben hun glorieperiode achter zich; tien jaar geleden had je wekelijks meerdere manillenkaartingen in een of andere school of café. Nu zijn die eerder een uitzondering. Manillen is niet meer zo populair, zou je denken. Tot je hier binnenkomt. Aan acht tafels zitten vier tot vijf kaarters, vijftien van hen zijn dames. De oudste is er 71, de jongste 30.
Met de opbrengst betalen we ons souper aan het einde van het seizoen
Andere klanten vinden haast geen plaatsje. Castelein Jan verontschuldigt zich, maar de klanten vinden het niet erg. Ze vinden wel een plaatsje tussen de kaarterstafels. Opeens schrikt iedereen op wanneer voorzitter Wim Depoortere Boeken toe! roept. Het is de luidste roeper van allemaal en blijkbaar heeft hij het spelletje gewonnen.
Of hij een verklaring heeft voor het succes van de club? “Niet echt”, antwoordt Wim. “Iedereen is hier welkom, het publiek is heel divers en we zijn vrienden onder elkaar. Bovendien is het helemaal niet duur. Bij aanvang betaal je drie euro. Wie een partij verliest betaalt nog eens een euro, je bent maximaal zes euro kwijt. Met de opbrengst betalen we ons souper aan het einde van het seizoen.”
Ongedwongen
Lucien ‘Senne’ Langedock (71) is het oudste lid. “Ik kaart al mijn hele leven”, zegt hij. “In cafés en op kaartingen. Maar pas nu heb ik me bij een echte kaartersclub aangesloten.” Rita Van Poelvoorde is wat jonger. “Ik heb ook altijd gekaart. Met meer plezier dan mijn man dat deed. Sinds een jaar ben ik bij deze club omdat vrienden me ervan overtuigden dat het hier een hele ongedwongen bedoening is. En gelijk hebben ze. Ik ben nog lid van negen andere kaartersclubs, waaronder OKRA. Maar deze is veruit de gezelligste. Maar eigenlijk is het is overal een beetje hetzelfde verhaal: als je de kaarten niet hebt, kan je niet winnen.”
Joke Desmedt is pas 34 en daarmee nog niet de jongste van het gezelschap. Met haar partner is ze iedere maand present. “We zijn niet van Wevelgem, maar wilden ons toch wat integreren. Kaarten is een gemeenschappelijke hobby, iets wat we vaak met vrienden en buren doen. ‘t Geluk is thus is een uitstekende manier om de gemeente en zijn inwoners wat te leren kennen. Onlangs verhuisden we naar Gullegem, maar we blijven zeker komen.”
Concentratie
De spelers nemen hun plaats weer in voor de volgende ronde. De kaarten worden gedeeld, het is even stil. Concentratie is belangrijk, dat spreekt. Een pintje hoort er ook bij. “Met mate”, beklemtoont Senne. Maar eens de kaarting voorbij, begint de nabespreking, en nabesprekingen kunnen lang uitlopen…
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier