Liesbeth Viaene heeft vorige week een buitengewone prestatie geleverd. De 45-jarige Lichterveldse nam voor het eerst deel aan Parijs-Brest-Parijs, goed voor zo’n 1.200 kilometer op de fiets. Naast een straffe prestatie was het ook een onvergetelijke ervaring. “Zelfs om 4 uur ‘s nachts staan ze op een rondpunt te supporteren.”
Het grootste wielerevenement voor randonneurs wordt om de vier jaar verreden. “Het is de hoogmis onder de langeafstandsfietsers met meer dan 6.000 deelnemers van over heel de wereld. Waarom dat iets voor mij was? Omdat het een zeer internationaal gebeuren is en ik zeer sociaal ben. En omdat het een mooi evenement is. Aanvankelijk geloofde ik niet echt dat dit iets voor mij was, maar gaandeweg begon ik mijn grenzen te verleggen: ritten van 200 en 300 km en eens 600 km in twee dagen”, vertelt Liesbeth, die onder meer samenwerkte met sportdiëtist Gino Devriendt en werd begeleid door Jeroen Cruyt, een trainer van PeakLevel in Brugge. “Je kan in een jaar tijd naar dit wielerevenement toewerken, maar voor mij was het nodig om het zelfvertrouwen te laten groeien. Ze zeggen dat het voor een derde van je materiaal, een derde van je fysiek en een derde van het mentale afhangt. Ik rijd tien jaar met de fiets en ik wilde het per se afwerken met dezelfde fiets doen waarmee ik begon te fietsen. Ik weet dus niet of mijn materiaal zo fantastisch was. (lacht) Je rijdt vier nachten en drie dagen en je moet die vermoeidheid verbijten. Je moet zelf indelen wanneer je zal slapen. Er waren slaapzalen, anderen boekten hotels, anderen sliepen langs de weg onder een veiligheidsdeken. Zelf probeerde ik enkele keren in een slaapzaal te overnachten, maar door de adrenaline kon ik heel moeilijk de slaap vatten.”
Onderweg was het bij momenten dan ook zwaar. “Ik had al wel eens 1.200 km gedaan, maar dan met bagage die achterna gebracht werd en hotels die geboekt waren. Maar in Parijs-Brest-Parijs had ik alles mee op de fiets. Dan moet je echt wel afwegen wat je al dan niet mee doet en ik heb altijd veel te veel mee. Dat maakte het extra moeilijk. Qua weer viel het goed mee, maar ‘s nachts was het zeer koud. Onderweg zag ik mensen gewoon in slaap vallen op hun fiets en die grens wilde ik niet overschrijden. Voor mezelf had ik een aantal grenzen gesteld, maar ik ben er bij momenten dicht bij gekomen. Ik wilde geen onnodige risico’s nemen. Er was iemand die een heel eind met me mee fietste en me echt gemotiveerd en voortgedreven heeft.”
Fransen zorgen voor sfeer
Zowel onderweg als vanop het thuisfront kwam er heel wat mentale steun. “Onderweg geniet je van de landschappen, maar de Fransen maken het evenement ook tot wat het is. Om 4 uur ‘s nachts stond er iemand op een rondpunt voor de fietsers te supporteren, om 23 uur zat een vrouwtje vanuit haar slaapkamer de mensen aan te moedigen, kindjes onderweg… Dat zijn zaken die het evenement zo mooi maken. Mensen hebben cakes of pannenkoeken gebakken, staan water aan te bieden aan de fietsers. In bepaalde dorpen is het echt een feest”, geniet de Lichterveldse nog na. “Vooraf had ik mijn fietsgroep Girls on Wheels uitgedaagd om in dezelfde tijdspanne dezelfde afstand te rijden en zij hebben in een WhatsApp-groep heel de tijd berichtjes en filmpjes gepost. Die aanmoedigingen waren magnifiek en plots stond mijn man in Parijs, bij mijn aankomst. Hij had dat niet gezegd en op het moment zelf beslist. Al die zaken deden enorm veel deugd. Ik zal dat nooit vergeten”, besluit de klantenadviseur bij Partena, die nog tot september van welverdiende rust geniet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier