Op vrijdag 31 juli mocht Izegemnaar Eric Hoste het ziekenhuis in Kortrijk verlaten. Hij verbleef er 15,5 weken met Covid-19. Vier dagen na zijn thuiskomst beviel dochter Petra van een zoontje, Siel. “We zijn blij dat papa het kon meemaken, na een helse periode.”
Moed, vechtlust, nooit opgeven… Allemaal eigenschappen van Eric Hoste die ervoor zorgden dat hij na 3,5 maanden het ziekenhuis alsnog kon verlaten. Op 14 april werd hij in het ziekenhuis in Izegem opgenomen met covid-19. Na twee dagen werd hij overgebracht naar AZ Groeninge in Kortrijk. Hij lag 73 dagen op de afdeling intensieve zorgen, waarvan 57 dagen in coma, een week op de longafdeling en daarna nog enkele weken in de revalidatie.
Drie keer kritiek
“Drie keer werden we bij onze vader geroepen omdat zijn toestand kritiek was, maar hij vocht als een leeuw”, vertellen dochters Joke en Petra. “We bleven toch hopen en geloven dat hij het zou halen. We keken er telkens naar uit om te bellen, maar aan de andere kant zagen op tegen het eventueel slecht nieuws dat we konden te horen krijgen.” Zo kwamen er hartproblemen, een inwendige bloeding en een ziekenhuisbacterie bij, maar Eric bleef vechten. “Van die periode herinner ik me niets meer, wat misschien wel het beste is. Anita heeft me alles wat er gebeurd is moeten vertellen. Toen ik uit mijn coma wakker werd, heb ik gezworen om me niet gewonnen te geven!”
Veel respect voor zorgpersoneel
“Toen papa al wat beter was en ze ons in het ziekenhuis vertelden dat hij de zomer niet thuis zou meemaken, antwoordde ik dat ze hem dan nog niet kenden”, vertelt dochter Petra. Eric pikt onmiddellijk in dat hij dat niet alleen zou gekund hebben. “De steun van mijn vrouw Anita en mijn familie waren broodnodig: een dikke proficiat voor Anita, want ook zij had het moeilijk. Ik heb eveneens een enorm respect voor alle verpleegkundigen op de afdelingen waar ik verbleef. Dat moet toch ook niet gemakkelijk zijn!”
Pijnlijke schouders
Eric woog vroeger 130 kg. “Zwaargewichten zijn toch vatbaarder om zoiets te krijgen”, zegt hij. “Maar misschien heb ik tijdens mijn lange coma wel geteerd op mijn reserve.” Hij viel uiteindelijk 30 kg af. Zijn spieren waren na zijn comaperiode helemaal weg. “Ik kon geen balpen of lepel meer vastnemen en moest alles opnieuw leren, ook stappen.” Nu Eric het ziekenhuis verlaten heeft, zit de revalidatie er nog lang niet op. “De dokters denken toch dat het een jaar zal duren eer ik weer volledig de oude ben. De kinesist werkt momenteel vooral aan mijn schouders, want die zijn heel pijnlijk. Dat komt door zo lang op mijn buik te liggen met mijn armen naar beneden.”
Dochter Joke, die in de zorg werkt, legt uit dat ze Eric vaak op de buik legden omdat er dan minder druk op de longen komt. Op het vlak van stappen maakte Eric in anderhalve week al een enorme vooruitgang. Bij ons bezoek vertikte hij het om de rolwagen te gebruiken en kwam hij rustig stappend aan. Hij moet het wel kalm aan doen, want bij zijn ontslag uit het ziekenhuis werkte slechts 70 procent van zijn longen meer. “Dat komt goed, zegt de dokter, maar ik moet geduld hebben.”
Veel hulp
Eric is soms boos als hij iets nog niet kan. “Zo kan ik nog geen fles water openen en wou ik mijn vislijnen al eens klaarleggen om te gaan vissen, maar ook daarvoor had ik geen kracht genoeg. Mijn dochter moet mijn vogels nog verzorgen en Anita doet al het andere werk.” Eric is tevreden dat hij op zoveel mensen kan rekenen. “Deze week kwam een vriend langs om mijn oldtimermotor in gang te trekken en aan onze caravan aan zee hebben we het geluk een goede buur te hebben die het gras maait en de haag scheert.”
Bellewaerde
Bij zijn ontslag uit het ziekenhuis is Eric persoonlijk het personeel van de intensieve afdeling gaan bedanken. Hij werd buiten verwelkomd door heel wat vrienden en familie. “Ik was op vrijdag thuis en op zaterdag trok ik al naar Bellewaerde.” Eric ging daar met pensioen, maar gaat er nog regelmatig helpen bij de attracties en rondrijden met het treintje tussen leeuwen en tijgers. “We konden maar de helft van het park doen, want overal wilden ze met mij op de foto.”
“Ik heb altijd gezegd dat de kleine pas zou komen als mijn vader uit het ziekenhuis zou zijn”
Eric kwam op het gepaste moment naar huis. “Op vrijdag, toen ik naar huis kwam, mocht Anita’s dochter na haar bevalling van een zoontje Lars ook net naar huis. Lars kon ik echter nog niet ontmoeten. Zij wonen in Aalst en komen langs zodra het wat minder heet is.” Maar ook Erics dochter Petra was zwanger. “Ik heb altijd gezegd dat de kleine zou komen als mijn vader uit het ziekenhuis zou zijn”, lacht zij. Op dinsdag 4 augustus beviel ze van een zoontje, Siel. “Siel is ons negende kleinkindje. Ik heb vier dochters en Anita heeft een zoon en een dochter”, vertelt Eric.
Eric als tweede naam
Bij ons bezoek hebben Petra en haar man Bart nog een verrassing voor Eric: ze tonen hem het geboorteattest. Siel kreeg Eric als tweede naam. “Ik heb echt gehoopt dat mijn vader de geboorte van Siel nog zou meemaken”, zegt Petra. “Ik heb er vaak om geweend. We besloten – ongeacht hoe het zou aflopen – dat Siels tweede naam Eric zou zijn, want papa heeft er écht voor gevochten.” Een trotse en dankbare Eric besluit met tranen in de ogen dat hij wel stoer is, maar toch ook een klein hartje heeft. (ED)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier