Spoedarts Ines (33): “Meer werk en geen sociaal leven: we krijgen het lastig”

Onze artsen en verpleegkundigen zijn helden, maar ook zij kunnen ziek worden. Zo werd spoedarts Ines Lamote (33) even zelf patiënt. Toch bleef ze, weliswaar volledig beschermd, doorwerken. “In de zorg is er een grotere werklast en ik wilde niet dat mijn collega’s nog eens extra shiften moesten draaien. Het is gewoon mijn gezonde burgerzin. En mijn plicht als arts.”

“Hoe kreeg ik het virus? Ik weet het niet. En ik zal het nooit weten. De maatregelen in ons ziekenhuis mogen dan nog zo uitgebreid zijn, het valt nooit helemaal uit te sluiten. Misschien kreeg ik het bij het spreken met een collega in de keuken? Maar na mij raakte niemand meer besmet op de spoed. Misschien ving ik het wel in een winkel, door een product vast te nemen…”

Hoe gaat het nu met je?

“Zwaar ziek heb ik me niet gevoeld. Nooit ben ik bang geweest dat het erg zou worden, dat ik op intensieve zou geraken of zelfs zou overlijden. Ik had vertrouwen dat ik jong en gezond was. Bij een opstoot van spierpijn en vermoeidheid iets waar we door ons wisselend werkritme met dag- en nachtshiften wel eens vaker last van hebben besloot ik om uit voorzorg constant mijn masker en handschoenen te dragen, alles als een zot te ontsmetten en alleen te eten. Toen ik ook lichte koorts en felle hoofdpijn kreeg, besloot ik om me te laten testen. Ik wilde weten of ik het niet voor niets deed. Maar het was positief.”

Je bleef aan het werk. Iedereen zou begrip gehad hadden als je thuis bleef, dus waarom bleef je toch aan de slag?

“Eén shift heb ik laten overnemen, waardoor ik drie dagen na elkaar thuis kon blijven om te recupereren. Daarna ging het al veel beter. Als je kan én mag werken en je neemt alle minutieuze voorzorgen om je collega’s en patiënten te beschermen, waarom zou je het dan niet doen? Als ik me écht slecht gevoeld zou hebben, kortademig geweest zou zijn of niet meer perfect kon functioneren, was ik thuis gebleven. In de zorg is er momenteel een grotere werklast en ik wilde niet dat mijn collega’s nog eens extra shiften moesten draaien. Dan zouden ze enkel nog vermoeider en vatbaarder voor ziektes worden. Het is gewoon mijn gezonde burgerzin. En mijn plicht als arts. En het had als voordeel dat ik alle verdachte coronapatiënten kon behandelen, want ik was toch al besmet. Ook zo kon ik mijn collega’s beschermen.”

“Mensen komen uit angst vaak te laat naar ons. De appendixen zijn nu bijna altijd al gesprongen…”

Welke impact had corona op je taak als spoedarts?

“Sinds corona zijn de wachtdiensten minder druk, maar we verliezen heel veel tijd door ons telkens te beschermen en te ontsmetten. Een heel stuk van onze dagen gaan nog meer naar preventie in plaats van therapie. De eerste weken van de crisis was corona – of de vermoedens van corona – de meest voorkomende pathologie. Dat is weer volledig gekeerd. De laatste week zien we opnieuw meer mensen met ‘standaard’ ziektebeelden komen, maar dan wel vaak laattijdig. In plaats van de voorlopers zijn het nu echte hartinfarcten, appendixen zijn bijna altijd gesprongen… Dat is de kritiek van ons, artsen. We willen dat de consultaties weer zo snel mogelijk starten, want er gaat nu kostbare tijd verloren. Binnen enkele maanden zullen veel uitgezaaide tumoren ontdekt worden omdat de mensen veel langer hebben moeten wachten op hun consultatie of uit angst niet naar het ziekenhuis durven te komen. Er komt een enorme druk op ons af. De artsen willen echt opnieuw beginnen.”

Hoe evolueerde de sfeer bij jullie doorheen de weken?

“In het begin dachten we ook dat het niet zo erg zou zijn. Na twee weken sloeg het om en dachten we: oei, gaan we dit wel aankunnen? Zal intensieve niet vol geraken? Zullen we moeten beslissen wie we nog zullen redden en wie niet? Nu is het gevoel: we waren goed voorbereid, de maatregelen hielpen, we redden het. Maar iedereen krijgt het lastig. We hebben de laatste weken meer moeten werken, terwijl ons sociaal leven on hold staat en we geen uitlaatklep als pakweg sport of een restaurantbezoek meer hebben.”

Heeft corona je leven veranderd?

“Ja, vooral mijn sociaal leven. Dat ik niet bij mij familie kan zijn. Dat mijn omaatje weent, omdat ik niet eens binnen kan komen. Dat ik mijn dochter minder zie en kan knuffelen. Gelukkig heb ik me tijdens mijn shifts nooit zorgen hoeven te maken. Ze kon rekenen op de uitstekende zorgen van haar papa.”

“Professioneel heb ik angst voor de gevolgen op lange termijn. We gaan nog maanden of jaren deze strikte maatregelen moeten volgen. Constant rondlopen met een masker, alles ontsmetten en met de collega’s op anderhalve meter afstand eten: dat is niet aangenaam. En ik vrees dat dit iets is dat de komende jaren terug zal keren. Een vaccin wordt gemaakt op basis van het virus van vorig jaar, maar wat als het muteert? Je kan de werking niet garanderen. Corona zal ons leven veranderen en blijven veranderen.”