Ondanks haar jonge leeftijd levert Sofie Vervaecke (21) als solist op Europees niveau al geruime tijd een dansprestatie om u tegen te zeggen. Ze is gestart in de Roeselaarse studio Danneels en heeft in tien jaar tijd een ongelooflijk traject afgelegd over Antwerpen, Monaco en Nürnberg.
Sofie is de dochter van Jan Vervaecke en Sabine Baete en heeft met Vincent nog een vijf jaar oudere broer. Haar lagere school bracht ze door in het Roeselaarse Klein Seminarie. Op 12-jarige leeftijd trok ze naar de Koninklijke Balletschool van Antwerpen en vier jaar later zette ze de stap naar de exclusieve Monegaskische Académie Princesse Grace. In 2016 stapte ze over naar het Duitse Staatstheater Ballet Nürnberg waar het kennerspubliek ook al mocht kennismaken met haar talent als choreografe. “Ik heb nog regelmatig contact met enkele beste vriendinnen van mijn lagere schooltijd die af en toe afzakken naar Duitsland”, zegt Sofie. “Dat vind ik best wel speciaal. Ik koester die vriendschappen. Gemiddeld woon ik zo’n tien maanden in Nürnberg. Tijdens de eindejaarsperiode kom ik een week naar huis en in de zomermaanden verblijf ik in Roeselare om af te spreken met familie en vrienden. Ik mis mijn geboortestad en mijn familie nu meer dan vroeger. Toen ik op mijn elfde vertrok, was ik blij met de vrijheid die ik kreeg. Lekker doen wat ik wilde, zalig. Vandaag geniet ik ervan om hier eventjes Nederlands te babbelen. De voertaal in mijn compagnie is Engels.”
Met ballet kun je volgens Sofie in het buitenland goed je brood verdienen. “Dat hangt natuurlijk af van de rangorde die je hebt in de hiërarchie van je compagnie. Als beginneling start je onderaan de ladder bij corps de ballet. Gedurende de jaren kun je promoveren naar eerste en tweede solist. Uiteindelijk word je principal of prima ballerina. Dat is de hoogste rang en die heb ik momenteel bereikt. Ik heb het geluk over een sterk lichaam te beschikken. Ballet is een combinatie van topsport en kunstbeoefening op het allerhoogste niveau. Ik houd hout vast maar heb naast enkele pijntjes weinig last van blessures.”
Van maandag tot en met zaterdag ziet elke dag er voor deze talentvolle Roeselaarse hetzelfde uit. “Rond 9 uur kom ik in het theater. We maken ons klaar, doen de prewarming-up en tussen tien en elf krijgen we een gewone balletles om alle spieren perfect op te warmen. Daarna repeteren we drie uur lang de verschillende stukken voor een nieuwe show. Van 14 tot 15 uur is er middagpauze en dan wordt er nog eens drie uur intensief geoefend om tenslotte te eindigen met een uurtje stretchen en wat buikspieroefeningen. Ik ga met de fiets of het openbaar vervoer. Er stopt een tram vlak voor het theater. Mijn sterkte is dat ik een doorzetter ben”, vertelt Sofie. “Ik ben een iemand die weet wat ze wil en blijf er altijd voor gaan.”
Goyo Montero
Haar persoonlijkheid en talent heeft de wereldberoemde choreograaf Goyo Montero onlangs geïnspireerd, om op de muziek van Stravinsky een stuk neer te zetten dat uniek en energetisch is met Sofie als ultieme offer aan de entiteit die haar omringt. Het is de eerste keer in zijn carrière dat Montero een danser alleen op het podium liet dansen als hoogtepunt van een choreografie. De recensies spreken voor zich. Het gerenommeerde BR-Klassik schrijft: ‘De balletwereld heeft waarschijnlijk nog nooit zo’n ‘pas-de-deux’ gezien; een hoofdscène in de productie ‘Le Sacre du Printemps’ van Goyo Montero. Boven het verder kale podium van de Opera van Nürnberg is een monsterlijke, zwartlichtring met veertig beweegbare spots, één gericht op danseres Sofie Vervaecke, het lenteoffer in rode kledij, die haar bewegingen intensiveert. Ze wordt steeds zelfverzekerder en de danser en de ring smelten samen. In het tweede deel offert ze zichzelf op voor anderen. Er is nadien veel applaus voor het Douglas Lee balletensemble, het orkest en Montero maar vooral voor Sofie Vervaecke.’
Opofferingen waard
“Ik heb veel dansers gezien die honderd procent voor ballet leefden en vergaten dat ernaast ook nog iets was. Om even te ontsnappen aan de druk, verplicht ik mezelf ook met anderen contact te hebben. Ik heb een vriendenkring buiten de balletwereld opgebouwd. Als ik ‘s avonds thuis kom, vind ik ook wel rust in koken. Sinds kort heb ik een vriendje. Hij studeert en heeft niets met ballet te maken. Werk en privé houden we gescheiden. Hij is net als ik erg op zichzelf. Dansen voelt voor mij niet als werken. Het is een passie. Mijn carrière komt op de eerste plaats, vòòr mijn familie en vrienden. Zonder twijfel is het al die opofferingen waard. Toen ik zestien was en mijn vriendinnen uitgingen, had ik het even moeilijk. Ik zeg nu: ik ben blij dat ik me niet heb laten verleiden. Ik had vroeger altijd het gevoel dat ik ouder was dan mijn leeftijdsgenoten. Als ik zie hoeveel ik terugkrijg, was dit het zeker allemaal wel waard.” De balletwereld heeft de reputatie van een afgunstige wereld. “Ik merk dat ik dit in mijn compagnie niet zo vaak ervaar. We zijn een familie en helpen elkaar. Iedereen heeft wel eens een slechte dag.” #MeToo-situaties heeft Sofie nog niet meegemaakt maar wel gezien. “Vooral mijn mannelijke collega’s krijgen daarmee te maken. Als we uitgaan, krijgen ze dan reacties van ‘dans niet zo vrouwelijk’. Ik kan me daar ongelooflijk aan ergeren en neem het voor hen op.”
Toekomst
“Voorlopig ben ik tevreden met mijn carrière maar in de toekomst wil ik naar een nog grotere compagnie, zoals het Nederlands Danstheater in Den Haag of Berlijn. Binnen 10 jaar wil ik graag een kindje. Later zou ik graag choreograaf of lesgeefster worden.” Ballet in België wordt soms stiefmoederlijk behandeld. “De besparingen op cultureel gebied in België vind ik absoluut not done. In Duitsland respecteren ze kunst en cultuur. Elke show is daar uitverkocht. Jongeren bij ons denken soms dat ballet saai en stijf is. Natuurlijk is het hard werken maar je moet er plezier aan beleven. Als je het ervaart als een job, ben je slecht bezig. Ik heb het geluk gehad van mijn passie mijn beroep te kunnen maken.” Toen Sofie’s vader en moeder haar vorig weekend gingen ophalen, maakten ze van de gelegenheid gebruik om haar nog eens aan het werk te zien.
“Veel mensen van haar compagnie zitten vijf jaar te wachten tot ze haar niveau bereiken”
“Mijn dochter is soms te bescheiden”, zegt Jan. “In heel Nürnberg hangen overal posters van haar. Zelfs de bushokjes hangen vol. Sofie vindt dit heel gewoon maar dit is het niet. Veel mensen van haar compagnie zitten vijf jaar te wachten tot ze haar niveau bereiken. Ze heeft een ijzeren zelfdiscipline. Toen we haar de eerste keer naar het internaat van de Antwerpse balletschool brachten, hebben we heel wat tranen gelaten. Sofie draaide zich om ging recht naar haar droom. Ze heeft nooit last gehad van heimwee. We zijn immens trots op haar”, klinkt het trots bij Jan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier