Sharon Vanslembrouck fleurt kindergraven op met ingezamelde pluchen beertjes

Sharon Vanslembrouck zorgt de laatste weken voor meer kleur op de kinderbegraafplaats in Oostende. Via een oproep op Facebook zamelde ze honderden beertjes in die ze plaatste op lege kindergraven. “Sommige zien er verlaten uit en dat vond ik zo jammer dat ik iets moest doen”, zegt ze.

Sharon plaatst sinds enkele weken pluchen beertjes bij verschillende kindergrafzerkjes op de stedelijke begraafplaats in de Stuiverstraat. Heel wat grafzerkjes, vooral de oudere, staan er somber bij en daar wou Sharon iets aan doen. “Er zijn ook heel wat mooie grafzerkjes waarop dagelijks nieuwe bloemen, pluchen diertjes of speelgoed geplaatst wordt. Maar andere zerkjes waren leeg en dat vond ik jammer. Daarom heb ik een oproep gedaan om pluchen beertjes in te zamelen. Ik plaatste ongeveer een 250-tal beertjes op de zerkjes”, glundert ze. “Of iedereen daarmee gediend is? Ik heb van een van de mama’s een bedanking gekregen, dus ik denk het wel.”

Op amper 21-jarige leeftijd maakte aanstaande moeder Sharon een verschrikkelijk drama mee. De vreugde was groot, toen ze zwanger raakte van haar toenmalige vriend. Haar kindje, een zoontje, was uitgerekend op 8 oktober 2012. De zwangerschap verliep goed tot Sharon op een dag haar baby niet meer voelde bewegen. “Liano was een heel actieve baby”, vertelt ze. “Dagelijks voelde ik hem schoppen. Het waren de laatste dagen van mijn zwangerschap toen het schoppen stopte. Ik maakte me niet echt grote zorgen. Hij had nog wel eens rustige momenten gekend.”

Geen hartslag

“Tijdens een van die laatste dagen keek ik samen met mijn toenmalige vriend naar een programma over doodgeboren kinderen op tv. Ik weet niet waarom, maar na het zien van dat programma ben ik beginnen te panikeren. Ik voelde dat er iets mis was. Men zegt vaak dat de eerste drie maanden van een zwangerschap cruciaal zijn. Maar tijdens het programma werd uitgelegd dat er ook in een later stadium veel kan mislopen. Die dag had ik Liano nog niet voelen schoppen en ik ben na het programma meteen naar spoed getrokken.”

Op spoedgevallen werd er bij het ongeboren zoontje van Sharon geen hartslag meer vastgesteld. “Eerst dacht men dat het toestel niet goed werkte, maar na een echografie door de gynaecoloog werd duidelijk dat Liano niet meer leefde. Een niertje was al afgestorven, wat betekende dat Liano een dag eerder was gestorven”, zucht Sharon. Na onderzoek bleek dat Liano de vijfde kinderziekte had opgelopen. Dit wordt veroorzaakt door een virus en zorgt voor vlekjes over het lichaam die samenvloeien tot grotere vlekken. Het komt meestal voor bij kinderen tussen vier en tien jaar. Maar soms kunnen ook ongeboren kinderen besmet geraken. “Ik ben misschien in contact gekomen met iemand die de vijfde kinderziekte droeg… Wie zal het zeggen? Meestal is die ziekte ook vrij onschuldig, maar het moet behandeld worden. Ik heb nooit geweten dat Liano ziek was in mijn buik en ook tijdens de bezoeken aan de gynaecoloog kon dat niet vastgesteld worden.”

Uiteindelijk beviel Sharon op 8 oktober 2012 op een natuurlijke manier van haar dode baby. “Dat was echt verschrikkelijk. Je ligt klaar om te bevallen in de verloskamer, wat een moment van intens geluk moeten zijn, maar dat was het voor ons niet”, zucht Sharon terwijl ze een traan wegpinkt. “De familie die normaal staat te wachten om een eerste glimp van de baby op te vangen, was er niet. Geen suikerbonen afhalen, geen bedje klaarmaken… niets.”

Of iedereen ermee gediend is? Ik heb van een van de mama’s een bedanking gekregen, dus ik denk het wel

Sharon weigerde haar doodgeboren kindje vast te pakken. “Ik kon het gewoon niet en nu beklaag ik mij dat. Ik heb Liano nooit in mijn armen gevoeld. Ik moest een drietal dagen in het ziekenhuis blijven en elke dag kwamen ze ons kindje even in de kamer plaatsen bij wijze van afscheid. Mijn vriend zat er telkens mee op zijn schoot. Maar ik… ik kon het niet.” Op 12 oktober werd Liano in intieme kring begraven. Hij werd gecremeerd en het as werd bewaard in een paddenstoel op de kinderbegraafplaats in de Stuiverstraat. “Ik heb ook een beetje as van Liano bewaard in huis en in een ketting in mijn auto.”

Verwerkingsproces

De gynaecoloog had Sharon en haar vriend aangeraden om snel opnieuw zwanger te worden. Dat zou hen helpen in het verwerkingsproces. “Amper een jaar en twee maanden later werd Lyento geboren, ons tweede zoontje. De schrik heeft er de hele zwangerschap ingezeten. Je mag nog zo voorzichtig zijn, er kan altijd iets gebeuren. Zodra ik iets voelde, ging ik naar de dokter. Ik wou geen enkel risico lopen. Uiteindelijk heb ik de gynaecoloog zelf gevraagd om drie weken vroeger dan voorzien de zwangerschap in te leiden. Ik was te bang. Gezien mijn verleden werd daar ook in toegestemd.”

Na de geboorte van Lyento merkte Sharon dat het haar inderdaad had geholpen om de dood van Liano een plaats te geven. “Liano zal nooit vervangen kunnen worden, maar Lyento vult die leegte wel op. De liefde die je van je kind krijgt is onbeschrijfelijk. Had ik Liano niet verloren, dan was Lyento er waarschijnlijk nooit geweest, want ik wou maar één kindje. Ik weet niet of ik Liano nu dankbaar moet zijn of dat ik mij nu schuldig moet vullen. Het is een dubbel gevoel, maar ik zie ze beiden even graag. Ik zal Liano ook nooit vergeten en hij zal altijd het broertje van Lyento blijven.”

Getekend voor het leven

Sharon gaat nog vaak op bezoek bij haar overleden zoontje op het kerkhof. “Als ik er ben, heb ik het nog steeds moeilijk. Verdriet slijt met de jaren, maar vergeten doe je nooit. Het verlies van mijn zoontje heeft mijn leven voor een stuk veranderd. Op de jonge leeftijd van 21 jaar zoiets moeten meemaken, dat tekent je voor het leven. En er zijn veel mensen in mijn situatie. De kinderbegraafplaats ligt vol met kindjes. Doodgeboren kindjes, maar ook kindjes die op jonge leeftijd door uiteenlopende omstandigheden sterven. Verschrikkelijk is dat. Het zal altijd pijn blijven doen en ik vraag me dikwijls af hoe Liano er nu zou uitgezien hebben. Zou hij op zijn broer gelijken? Ik zit nog steeds met heel veel vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.”

Enkele jaren geleden kreeg Sharon van haar vader een hondje cadeau. “Later bleek dat het hondje op dezelfde dag geboren werd als de dag dat Liano begraven werd: 12 oktober 2012. Het lot? Ik geloof daar wel in. Misschien is Liano wel dichterbij dan we allemaal denken”, besluit ze.