In mei zal het drie jaar geleden zijn dat Shanna Demol getroffen werd door een dubbele trombose. Wat volgde was een zware beproeving: niet alleen als kersverse mama van Jesse, maar ook op relationeel vlak. Maar de liefde tussen Shanna en Sam Redey was sterk. In die mate zelfs dat ze in oktober vorig jaar huwden.
“Soms vind ik dat koppels elkaar te gemakkelijk verlaten als het even tegenzit”, zal Shanna Demol (31) op het einde van het interview zeggen. Dat geldt in haar geval alleszins niet. Samen met Sam Redey (29), ondertussen haar man geworden, heeft ze moeten knokken. Voor hem, voor haar zoontje Jesse (3), maar bovenal om zelf weer helemaal de oude te worden.
Flashback naar 18 mei 2014. Het is een stralende zondagmorgen wanneer Shanna en Sam ‘s morgens met hun toen tien maanden oude zoontje Jesse een wandeling maken in Stasegem, waar ze wonen. One happy family. “We waren een beetje aan het zeveren”, herinnert Sam zich nog goed. “Tot Shanna plots bleef stilstaan. Ze zei niks meer. Ik dacht dat ze nog een uitsmijter voor mij in petto had, tot ik haar gezicht zag wegtrekken. Ze kon ook niet meer spreken.”
“Ik kon zelfs niet bewegen”, pikt Shanna in. “Dat duurde ongeveer 30 seconden. Daarna voelde ik me plotsklaps weer beter. We gingen naar huis, maar daar bleek dat ik toch niet helemaal oké was. Ik kon mijn rechterbeen amper opheffen om de trap op te gaan.”
Tweede trombose
Ze trokken naar de spoeddienst en het verdict was hard. Shanna had een trombose gekregen. “Het was raar, want ik voelde me eigenlijk redelijk goed. Toch bleek snel dat door een bloedklonter, ook al vonden ze die niet terug, een deel van mijn hersenen geen zuurstof had gekregen. Na een trombolyse (dat is een behandeling waarbij een stolsel in een bloedvat, ontstaan door een trombose, met krachtige middelen wordt opgelost, red.) werd mij verteld dat die gedeeltelijk gelukt was”, zegt Shanna.
Maar dat betekent dus ook gedeeltelijk mislukt. En dat bleek enkele uren later. “Ik kreeg een tweede trombose”, zucht Shanna, die op dat moment nog altijd op de dienst intensieve zorgen lag. “Ik bleef bij bewustzijn, maar voelde dat het ernstig was.”
“Toen ik de kamer binnenkwam, herkende ik Shanna bijna niet: het was precies alsof daar iemand anders lag. Op dat moment wist ik nog niet dat ze door een nieuwe trombose getroffen was”, zegt Sam, die tussendoor even huiswaarts was gekeerd. “De dokters lichtten me nadien in. Ze zeiden dat het heel ernstig was en dat ze niet konden garanderen dat Shanna er door zou komen, laat staan helemaal herstellen.”
Ik heb haar op 12 februari ten huwelijk gevraagd. Ik deed dat bewust niet op Valentijnsdag, omdat ze dat op die dag verwacht zou hebben
Twaalf dagen lang zag de situatie er slecht uit. Shanna kon amper bewegen en kon niet praten. Als ze iets nodig had, moest ze dat aan de hand van een klavier, dat men op papier had nagebootst, duidelijk maken. Twaalf dagen lang kwam er geen geluid uit haar mond. Tot ze zich plots kwaad maakte. “Ik had iets nodig dat op tafel lag en probeerde Sam duidelijk te maken wat dat was. En hij slaagde erin om alles op te nemen, behalve het blad papier en de pen die ik nodig had. En dan riep ik ‘ik moet dat blaadje hebben’.”
“Ik stond op dat moment met mijn mond vol tanden”, weet Sam. “Na bijna twee weken was er eindelijk een beetje progressie merkbaar. Ook voor mij was het een harde periode. Ik ging dagelijks naar het ziekenhuis en had de zorgen voor ons zoontje, al kreeg ik voor alles wel heel veel hulp van familie en vrienden. Maar ik moest erdoor, ook voor Jesse.”
“Ik had er alles voor over opdat het met Shanna weer helemaal in orde zou komen”, vertelt Sam. “Ik wou voor de juiste behandeling zelfs naar pakweg Zwitserland of de Verenigde Staten verhuizen. Maar de dokters verzekerden ons dat in andere landen de geneesmethode dezelfde zou zijn.”
Dank aan de huisdokter
“Het is eigenlijk dankzij mijn huisdokter dat de situatie verbeterd is”, zegt Shanna. “Hij heeft mij erdoor gesleurd. En dat met een simpele remedie: slapen. Voordien lukte dat amper, maar hij benadrukte dat alles goed zou komen als ik veel zou slapen. Blijkbaar heb ik de knop kunnen omdraaien, want na zijn bezoek is alles beginnen te verbeteren. Wat precies de oorzaak van die dubbele trombose is geweest, weten we niet met absolute zekerheid. Tests hebben uitgewezen dat het, met 95 procent zekerheid, om het antifosfolipidensyndroom zou gaan (een auto-immuun ziekte dat zich kenmerkt door afwijkende bloedtests in combinatie met verhoogde bloedstolling, waardoor trombose kan ontstaan, red.).”
Shanna verbleef eerst twee maanden in het ziekenhuis in Kortrijk, daarna volgden drie maanden revalidatie in het UZ Gent. Op 17 oktober 2014 mocht ze naar huis, maar moest ze zich dagelijks blijven aanmelden in Gent. Sinds maart 2015 is haar revalidatie afgebouwd tot drie sessies per week. “Het zal nooit helemaal goed komen“, beseft Shanna. “De gevolgen zijn zichtbaar: mijn been is gespalkt, mijn rechterarm is gedeeltelijk verlamd en ik heb nog lichte spraakstoornissen. Maar uiteindelijk mag ik niet klagen, want het had veel slechter kunnen aflopen. Ondertussen kan ik weer wandelen en kan ik ons kindje naar school brengen. De afstand heen en terug bedraagt 1 km, dat lukt nog net. Daarna ben ik wel bekaf.”
“Als we ergens naartoe gaan, moeten we er steeds voor zorgen dat Shanna snel kan zitten”, pikt Sam in. “De mensen die ons kennen, houden daar rekening mee. Als we met vrienden uitgaan, gaan ze altijd meteen een stoel voor haar zoeken.”
“Weet je, ik heb echt gevreesd voor mijn relatie”, zucht Shanna. “Ik heb Sam ook gezegd dat ik besefte dat hij voor een moeilijke taak stond, maar dat ik liever zou hebben dat hij mij meteen zou verlaten in plaats van dat later te doen, mocht blijken dat hij de situatie niet meer zou aankunnen. Maar Sam antwoordde op zijn eigen manier: denk je dat ik je graag zie voor jouw schone arm? Daarna hebben we het er nooit meer over gehad. Sommigen hebben me vlakaf gezegd dat ik geluk heb gehad dat hij bij mij is gebleven. Maar we hadden wel een huis gekocht en hadden een kindje samen. Dat geef je toch ook niet zomaar op?”
Relativeren
“Het is eigenlijk nooit in mij opgekomen om haar te verlaten”, zegt Sam. “Ondanks de handicap die ze opliep, is Shanna niet veranderd. Wat wel positief is, is dat ze nu gemakkelijker iets relativeert, want voordien kon ze over het minste doordrammen.”
“We kijken na dat voorval anders tegen het leven aan”, verklapt Shanna. “En onze liefde voor elkaar is nog versterkt. We zijn nog hechter geworden.”
Als bewijs van hun liefde stapten Shanna en Sam in oktober vorig jaar in het huwelijksbootje. “Ik wou eigenlijk niet trouwen, maar na mijn tromboses wijzigde ik mijn mening”, zegt Shanna. “We waren dan wel wettelijk samenwonend, maar toen er in het ziekenhuis bepaalde beslissingen genomen moesten worden, moest Sam daar telkens mijn ouders voor raadplegen. Ik vond dat echt erg.”
Normaliter vieren Sam en Shanna Valentijn niet omdat ze meer belang hechten aan de datum waarop ze een koppel werden: 10 januari. Maar vorig jaar, twee dagen voor Valentijn, had Sam wél een verrassing voor zijn geliefde in petto. “Ik heb haar op 12 februari ten huwelijk gevraagd”, zegt Sam. “Ik deed dat bewust niet op Valentijnsdag, omdat ze dat op die dag verwacht zou hebben. In september 2015 had Shanna mij een jaar de tijd gegeven om haar ten huwelijk te vragen, het was dus een beetje van moeten”, lacht Sam. “En elke maand stak ze mij wel door dat ik het zeker niet mocht vergeten.”
(CDW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier