Serge Feys: “Ik voel me geen 59 jaar, ik kan dat gewoon niet accepteren”
Muzikant, producer en muziekprogrammator Serge Feys (59) is een van de beste vrienden van rocklegende Arno. Ze speelden samen bij TC Matic en gingen jaren op tournee. “Ik begrijp zijn chaos en kan er structuur in krijgen”, zegt Serge. “Na al die jaren ken ik hem wel. Als we op de trein zitten, weet ik al dat hij zijn ticket kwijt zal zijn. En dus hou ik het zelf maar bij.”
Natuurlijk roept de Mercator herinneringen op bij een rasechte Oostendenaar als Serge Feys. En het Mercatordok nog meer. “Mijn ouders hadden Engelse vrienden, die een Schots vissersschip hadden omgebouwd tot drijvende woonst. Dat lag van Pasen tot oktober in het dok aan het station. We hadden daar de sleutel van en van mijn 8ste tot mijn 15de woonde ik ‘s zomers daar. Zo kon ik mijn zomers in het centrum doorbrengen. Die mensen waren blij dat hun schip bewaakt werd. En als ze overkwamen, mocht ik meevaren. Een leuke tijd.”
Had je zelf zeelui in de familie?
“Aan moeders kant waren er wel vissers geweest, maar daar weet ik niet zo veel van. En mijn vader zat in het muziek van de Zeemacht. De droge marine, zoals ze dat noemen. Ik stond op en ging slapen met muziek. Mijn pa had ook een dansorkest. Het zit in de genen, zeggen ze, maar daar ben ik niet van overtuigd. Je moet ook goesting hebben. We reisden met de ferry naar Engeland en gingen er naar de grote muziekwinkels in Londen. We kwijlden bij het zien van de toen nieuwe elektronische keyboards, die ze hier nog niet hadden. Met de neus tegen het venster… Je kon zien waar we gestaan hadden (lacht).”
Als je de chaos in het hoofd van Arno verstaat, dan krijg je er structuur in
Hoe raakte je in de Oostendse rockscène verzeild?
“Ik ben een klassiek geschoold muzikant, maar niet klassiek-minded. Toen waren de genres strikt gescheiden. Ik studeerde nog aan het conservatorium in Gent, toen ik bij TC Matic begon. Maar dat bleef best een publiek geheim. Een vriend van mij vloog buiten in Gent, omdat hij jazz speelde. Dat was een pact met de duivel! Ik speelde eerst in een symfonische rockgroep. We repeteerden in de Ferrer Club, een vrijzinnige jeugdclub tegenover het huidige zwembad. Daar repeteerde ook Tjens Couter, de voorloper van TC Matic.”
En zo leerde je Arno kennen?
“Ja. Wij repeteerden beneden, Tjens Couter boven. Ik ben gewoon van beneden naar boven verhuisd. Dat was het einde van Tjens Couter. Arno wou veranderen van genre, hij wou met keyboards spelen. Ik kreeg telefoon van hun manager om auditie te doen en wacht nog altijd op een antwoord (grinnikt). Ik ging proberen en het klikte meteen. Er kwam nog een repetitie, en nog één,… maar er is nooit bevestigd dat ik mocht blijven. Dat moet 1979 geweest zijn. We begonnen al met een split. Arno stopte ermee en wou als duo verder gaan. Uiteindelijk kwamen we toch weer samen, maar met een andere gitarist. Dat werd Jean-Marie Aerts.”
Splitten, weer samen komen… Typisch voor muzikanten. Zijn jullie moeilijke mensen?
“TC Matic was het resultaat van vijf karakters. Dat kan clashen. Maar ik zeg altijd: een mens heeft twee kanten. Er kan ook heel veel creativiteit uit voort komen. Het is een spanningsveld. Maar iemand die binnenkomt en zegt: jij moet dit, jij moet dat… Bij TC Matic zou dat niet gegaan zijn.”
Ben je zelf een moeilijke?
“Het mes snijdt aan twee kanten. Soms vind ik van mezelf dat ik te makkelijk ben. Maar aan de andere kant: ik ben geen makkelijk mens, nee. Ik zeg mijn gedacht, maar altijd onderbouwd. We zijn ook altijd grote werkers geweest. TC Matic repeteerde vijf, zes dagen in de week! In onverwarmde ruimtes, zes, zeven uur na elkaar. De winter was geen excuus. We hebben nog in Leuven gerepeteerd, toen de sneeuw langs de voordeur naar binnen kwam. En we hadden het niet makkelijk. De band was zo eigenzinnig dat we in de business niet geaccepteerd werden. Het was vechten tegen de bierkaai. Je moet karakter hebben om dat vol te houden.”
Als Serge voor lange tijd op reis zou gaan…
Maand in Thailand
“In januari gingen mijn vrouw Sophie en ik een maand naar Thailand. Vroeger was op reis gaan voor mij: na een drukke periode er eens tien of twaalf dagen uit zijn. Maar nu: een maand! Ik vroeg me af: wat ga ik een maand doen in Thailand? Ik had echt schrik van mezelf, dat ze me na tien dagen ergens zouden dumpen. Maar ik moet zeggen: het is ongelooflijk meegevallen. Hadden ze gezegd: je mag nog een maand blijven, dan had ik het gedaan. Ik zou dus zeker geen neen zeggen tegen een lange reis met de Mercator.”
Griekse eilanden
“Kreta, Santorini… Dat is mijn tweede thuis. Ik voel me een beetje een Griek. Dus waarom niet naar daar met de Mercator? Om de zoveel tijd mogen ons dan mensen komen bezoeken. Ik zou zeker Sophie meenemen. Mijn zoon?Het originele plan was dat mijn zoon Louis ook mee zou gaan naar Thailand voor een maand. Dat was de reden waarom ik ja had gezegd. De dochter van Sophie was er ook bij. ‘Maar ja pa’, zei hij, ‘een maand geen muziek spelen, dat zal niet gaan hoor!’ Mijn zoon is mijn beste maat. Hij zou wel eens achterna komen, maar een lange periode weg, dat zal niet lukken. En Arno? Die mag ook eens komen. Hij mag koken. We zullen wel met zes moeten zijn om de keuken op te kuisen (lacht).”
Oostende vrijstaat
“Ik zou Oostende missen, de grootstad in een kleine stad. Alles hangt aan elkaar. Tien weken op een eiland, het is fantastisch, maar anderzijds: geen festivals, geen Theater aan Zee, geen cinema… Oostende is in de winter ook niet dood, het blijft leven. Oostende is een vrijstaat. Dat kan je niet vergelijken met andere steden. Eigenzinnig. Oostende wil een wereldstad zijn, maar is zo eigenzinnig. Dat ligt me wel.”
Nieuwpoort
“Mocht ik niet meteen naar Oostende terug kunnen, dan zou ik naar Nieuwpoort varen. Ik zou er niet gaan wonen, maar als ik er kom, ben ik er graag. Dat heb ik niet met andere kustplaatsen. Aan onze kust is er ook niet veel keuze.”
Wie is Serge Feys?
Privé
Geboren op 3 oktober 1959 in Oostende, waar hij al het grootste deel van zijn leven woont. Heeft een zoon Louis (19), ook volbloed muzikant. In september 2018 getrouwd met Sophie Van Dender.
Opleiding en loopbaan
Klassieke muziekopleiding aan de conservatoria van Oostende en Gent. Muzikant, toetsenist bij TC Matic, muziekproducer, toetsenist bij Arno, sinds 2012 muziekprogrammator bij cultuurcentrum De Grote Post in Oostende.
Vrije tijd
“Koken is mijn enige uitlaatklep. Dat is echt de knop omdraaien.”
De band met Arno houdt wel al 40 jaar stand.
“We treden niet meer samen op. Ik wou tijd hebben om andere dingen te doen, ook in combinatie met het cultuurcentrum De Grote Post, waar ik muziekprogrammator ben. Maar we spreken elkaar wekelijks en zien elkaar regelmatig. Behalve dat we niet meer samen op het podium staan, is er niets veranderd. De vorige plaat heb ik nog mee gecomponeerd en opgenomen. Ik ging dan nog mee op tournee, maar eind 2015 ben ik gestopt. Ik treed wel nog op, hoor. Zo’n 50 keer per jaar sta ik nog op het podium. Eigen projecten in het cultuurcentrum, met Roland, met Patrick Riguelle, met tv -journalist Rudi Vranckx. Een ongelooflijk persoon trouwens. Sporadisch zal ik ook wel nog met Arno spelen. Maar optredens aan de lopende band mis ik niet meer.”
Hoe reageerde Arno, toen je zei dat je zou stoppen?
“Dat was wel even verschieten voor hem. Wij hebben superintens getourd, hé. Zes weken weg, enkele dagen thuis, dan weer acht weken weg. Thuis komen was vreemd, touren was normaal. Maar door de lokroep om andere dingen te doen, begin je dat touren als een obstakel te ervaren.”
Is Arno je beste vriend?
“Hij is een van mijn beste vrienden. Maar ik ben niet iemand die afspreekt met vrienden. Het moet per toeval zijn of eens kort op de bal. Als Arno belt dat hij morgen in Oostende is, dan zien we elkaar. Het is niet dat we in de agenda zetten om elkaar over drie weken te zien. Maar we voelen elkaar heel goed aan, dat klopt. Dat stopte ook nooit. Na een tournee ging iedereen naar huis, maar wij doken dan samen de studio in om nieuwe nummers te maken. En enkele dagen later vertrokken we weer op tournee.”
Wat is jouw invloed op hem?
“Mijn invloed is hoe hij zijn creativiteit ter wereld brengt. Zijn computer, dat is zijn hoofd. De manier om dat eruit te halen, dat is mijn werk. We zetten ons dan naast elkaar aan de computer. Je hoeft niet meer met een hele groep in de studio te zitten om iets te creëren. Met de computer kan je veel sneller ideeën uitwerken. Ik regelde ook de repetities, de liaison tussen de groep. Als je zijn chaos verstaat, dan krijg je er structuur in.”
En jij verstaat zijn chaos?
“Als je iemand zo lang kent… Je vertrekt voor een treinrit en je weet wat er zal gebeuren. Hij zal vier keer zijn telefoon kwijtgespeeld zijn, zijn treinticket… Ik hou het nu zelf bij. Soms denk je: Arno, hoe is het mogelijk! Maar ik aanvaard dat van hem.”
Hoe echt is het ‘seks, drugs en drank’-imago van Arno?
“Zijn probleem is dat hij zich verveelt als hij thuis is. Daarom zoekt hij altijd nieuwe projecten om bezig te blijven. Touren en optreden is als een drug voor hem. Op tournee is hij braaf en drinkt hij bijna geen glas. Anders had hij al lang geen stem meer. In mei wordt hij 70! Maar als hij ergens blijft hangen… Ik noem hem altijd: stratier de luxe. Laat hem buiten en hij komt ‘s ochtends weer binnen. Maar het is ook zijn stijl op het podium. Arno is Arno. ‘Hij was weer zat, hé’, zeggen mensen mij. Het zal toch niet zijn van dat ene glas wijn dat hij dronk bij zijn eten, denk ik dan bij mezelf.”
Heb jij zwaar geleefd?
“Ik heb mijn deel van het zware leven wel gehad. Maar je moet altijd zorgen voor evenwicht. Het moet in balans blijven, anders loopt het verkeerd af. Ik heb dat verstand – of geluk – gehad. Ik denk dat het meer geluk was (proest het uit). Vandaag is de rock-‘n-roll totaal anders. Gepland, ondersteund. De rock-‘n-roll is soms ver te zoeken.”
Willy Willy had het ongeluk ziek te worden, terwijl je op onze leeftijd nog een heel leven voor je hebt
Dreigde de balans bij jou soms uit evenwicht te raken?
“Ik had soms geluk dat mensen rond mij me weer met beide voeten op de grond zetten, ja. En er is mijn zoon van 19. Bij zijn geboorte dacht ik: ik kan al zo moeilijk voor mijn eigen zorgen, nu moet ik ook voor een zoon zorgen! De komst van Louis heeft me gekalmeerd. Er ging een andere wereld open. Maar kalm, dat is toch nog altijd anders dan veel mensen van mijn leeftijd, hoor. Ik heb nooit een leeftijdsgevoel gehad. Ik kan dat zelfs niet accepteren. Mijn leeftijd, mijn pensioen. Ik denk daar nooit aan. Toen ik 20 was, voelde ik me geen 20. Nu voel ik me geen 59. Er is een tijd geweest dat ik wel een leeftijdsgevoel moest hebben. Maar met mijn huidige vrouw Sophie, met wie ik vorig jaar trouwde, hoeft dat niet. Zij begrijpt me. Ik miste het leven zonder leeftijdsgevoel en dat heb ik nu helemaal terug met haar. “
Onlangs namen we afscheid van die andere Oostendse rocklegende, Willy Willy. Heb je hem goed gekend?
“We hebben samen gespeeld en ik heb twee singles van hem geproduced. We zijn ook van dezelfde leeftijd, komen uit dezelfde vriendenkring. 59 jaar, het is geen leeftijd. Willy was eigenzinnig in zijn manier van leven. Hij heeft ècht een zwaar leven gehad. Er zijn er nog die zwaar leven, maar hij had het ongeluk om ziek te worden. Op onze leeftijd heb je het gevoel dat je nog een heel leven voor je hebt. Je bent creatief. Willy zal dat ook wel gehad hebben. Creativiteit, dat is drijfkracht hé. Maar je ziet: het kan elke dag gebeuren. Daarom moet je van het leven profiteren.”
Als Serge voor lange tijd op reis zou gaan…
Maand in Thailand
“In januari gingen mijn vrouw Sophie en ik een maand naar Thailand. Vroeger was op reis gaan voor mij: na een drukke periode er eens tien of twaalf dagen uit zijn. Maar nu: een maand! Ik vroeg me af: wat ga ik een maand doen in Thailand? Ik had echt schrik van mezelf, dat ze me na tien dagen ergens zouden dumpen. Maar ik moet zeggen: het is ongelooflijk meegevallen. Hadden ze gezegd: je mag nog een maand blijven, dan had ik het gedaan. Ik zou dus zeker geen neen zeggen tegen een lange reis met de Mercator.”
Griekse eilanden
“Kreta, Santorini… Dat is mijn tweede thuis. Ik voel me een beetje een Griek. Dus waarom niet naar daar met de Mercator? Om de zoveel tijd mogen ons dan mensen komen bezoeken. Ik zou zeker Sophie meenemen. Mijn zoon?Het originele plan was dat mijn zoon Louis ook mee zou gaan naar Thailand voor een maand. Dat was de reden waarom ik ja had gezegd. De dochter van Sophie was er ook bij. ‘Maar ja pa’, zei hij, ‘een maand geen muziek spelen, dat zal niet gaan hoor!’ Mijn zoon is mijn beste maat. Hij zou wel eens achterna komen, maar een lange periode weg, dat zal niet lukken. En Arno? Die mag ook eens komen. Hij mag koken. We zullen wel met zes moeten zijn om de keuken op te kuisen (lacht).”
Oostende vrijstaat
“Ik zou Oostende missen, de grootstad in een kleine stad. Alles hangt aan elkaar. Tien weken op een eiland, het is fantastisch, maar anderzijds: geen festivals, geen Theater aan Zee, geen cinema… Oostende is in de winter ook niet dood, het blijft leven. Oostende is een vrijstaat. Dat kan je niet vergelijken met andere steden. Eigenzinnig. Oostende wil een wereldstad zijn, maar is zo eigenzinnig. Dat ligt me wel.”
Nieuwpoort
“Mocht ik niet meteen naar Oostende terug kunnen, dan zou ik naar Nieuwpoort varen. Ik zou er niet gaan wonen, maar als ik er kom, ben ik er graag. Dat heb ik niet met andere kustplaatsen. Aan onze kust is er ook niet veel keuze.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier