Seniorenhoeve Carpe Diem bestaat tien jaar. En dus hebben uitbaatster Sabine Rouseré en haar man Dirk Vandenbussche vorige zondag de familieleden van hun vier bewoners en al wie haar tien jaar geleden bij de opstart heeft gesteund, uitgenodigd voor taart en koffie.
Seniorenhoeve Carpe Diem in de Hondschootestraat is een hoevegebouw aan de rand van de dorpskern die omgebouwd is tot een groepswoning voor senioren. De woning telt vier kamers en een gemeenschappelijke living, keuken en tuin. Het is een actieve hoeve. De eigenaars – Dirk Vandenbussche en Sabine Rouseré – wonen er zelf niet. Maar ze komen er wel vaak en zijn in geval van problemen telefonisch steeds bereikbaar. De hoeve wil een thuis zijn voor valide senioren die het moeilijk hebben met alleen zijn.
Carpe Diem is de ouderlijke hoeve van Sabine Rouseré uit Haringe. Na het overlijden van haar ouders verbouwde ze de boerderij tot vakantiehoeve voor mindermobiele mensen. Een tijdje zag het er ook naar uit dat het gebouw die functie zou krijgen. Tot Sabine in het najaar van 2008 naar een vergadering ging waar een medewerker van de Provincie kwam spreken over verbreding in de landbouw. Daar hoorde Sabine over het idee van groepswonen van valide senioren op een hoeve.
Verwerking
“Ik ben thuisgekomen en heb tegen mijn man gezegd dat dit is wat ik wilde doen”, vertelt Sabine. “Mijn moeder is uit het leven gestapt en daar heb ik het uiteraard moeilijk mee gehad. Iets kunnen betekenen voor ouderen was een deel van mijn verwerkingsproces. Ik heb van niemand subsidies gekregen, maar de provincie heeft Carpe Diem als pilootproject wel helpen lanceren. Op 1 mei 2009 is de eerste bewoner toegekomen en sindsdien gaven wij al aan 14 mensen onderdak. Ik doe het ontzettend graag, maar er komt wel veel bij kijken. Hoeveel de huurprijs per persoon bedraagt, dat zeg ik liever niet. Uiteraard zijn wij goedkoper dan een woon -en zorgcentrum. Ik wil op dat vlak niet het onderste uit de kan halen. Dat de mensen gelukkig zijn en nog wat van hun pensioen overhouden voor extraatjes, is voor mij het belangrijkste.”
Enige vrouw
De huidige bewoners zijn Lena, met haar 72 lentes de jongste, Alveringemnaar Sylvain (89), Guido, 81 jaar uit Krombeke en Urbain, een 77-jarige gepensioneerde loonwerker uit Poperinge. Sylvain woont er pas 5 maanden maar heeft er zijn draai al helemaal gevonden en Guido nam pas vier maanden geleden zijn intrek en zegt niet veel. Maar Urbain en vooral Lena vertellen honderd uit.
“Ik heb altijd in Passendale gewoond”, zegt Lena. “Toen mijn man acht jaar geleden overleden is, kon ik het alleen zijn niet aan. Via via ben ik in Carpe Diem terecht gekomen. Eerlijk? In het begin was het een grote aanpassing. Mijn man en ik hebben 38 jaar geboerd, dus ik was wel blij dat ik op de buiten kon wonen. In die acht jaar heb ik veel beleefd. Ik heb veel medebewoners zien komen, maar ook zien gaan. Drie van hen zijn al gestorven. Ze werden ziek, gingen naar de kliniek en kwamen niet meer terug. Dat is hard. We zijn altijd met twee mannen en twee vrouwen geweest. Nu ben ik de enige vrouw met drie mannen in huis. Ook dat was voor mij een aanpassing. Kleine huishoudelijke werkjes vielen plots op mijn schouders, de gesprekken zijn beperkter, … En dat terwijl Sylvain en Guido al geen praters zijn. Ik dacht: hoe gaan we dat hier nu weer oplossen? Maar alles is goed gekomen.”
Weekmenu
“De maandag maken we het weekmenu op”, komt Urbain tussen. “Er wordt daarbij met ieders wensen rekening gehouden. De laatste dag van de maand steekt iedereen 175 euro in een gezamenlijke pot. Dat dient dan om de hele volgende maand eten mee te kopen. En op dinsdag gaat een van ons mee met Familiehulp om boodschappen te doen. Want voor vier mensen heb je al wat nodig. Lena en Sylvain eten alles, voor mezelf en Guido mag het geen te moderne kost zijn. Kijk, samen wonen vraagt een klein beetje inspanning van iedereen. Het is een keer geven en een keer nemen.
“Ik heb al mensen geweten die zich niet konden aanpassen”, voegt Lena toe. “Je hebt niet voor elkaar gekozen, maar leeft toch kort op elkaar hé. Momenteel klikt het tussen iedereen. Hopelijk mogen we nu dus een hele poos met elkaar samen blijven. Sabine is een goede en betrokken bazin. Er zijn momenteel geen problemen, maar mocht dat het geval zijn, zal ze met ons aan tafel zitten om het op te lossen.”
uitstapjes
Voor mij is dit alvast een goede oplossing geweest”, besluit Urbain. “Na het overlijden van mijn echtgenote ben ik op de sukkel geraakt. Omdat ik geen weg kon met de eenzaamheid. Ik stond zeer sceptisch tegenover verhuizen, omdat ik zowel open en gesloten ben. Maar alleen kwijn ik weg. Mijn auto is hier mijn redding. Quasi elke namiddag rijd ik naar mijn zoon die mijn loonbedrijf verder zet. De komst van het Dorpspunt was ook een zeer goede zaak. Ik ga er elke namiddag een koffie drinken en de mensen van de Lovie zijn blij ons te zien. Omdat ik in Carpe Diem de enige met een auto ben, profiteren ook mijn medebewoners mee. Ik breng Lena naar de kapster in Roesbrugge, we gaan naar Okra of rijden met ons vier een keer naar de Paters in Westvleteren. We zijn op elkaar ingespeeld en het mag nog lang zo blijven”, geeft Urbain nog mee. (AB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier