Schilder Hugo Lagae: “Ik protesteer tegen het onrecht dat Delfine Persoon werd aangedaan”

De omstreden kamp voor de wereldtitel boksen bij de dames lichtgewichten heeft Torhoutenaar Hugo Lagae niet in de pen, maar in het penseel doen kruipen. Hij heeft een schilderij gemaakt waarin hij het onrecht in de sport aanklaagt. Op 1 juni in New York verloor de West-Vlaamse Delfine Persoon op punten de strijd tegen de Ierse Katie Taylor, maar geen enkele rechtgeaarde boksfan vond dat correct.

Vorige woensdag mocht Hugo het schilderij overhandigen aan Delfine, die zijn initiatief zichtbaar apprecieerde. De ontmoeting had ‘s avonds in Lichtervelde plaats, waar de boksvedette in de haar vertrouwde zaal De Boksneuze aan het trainen was. Ook haar trainer Filiep Tampere zou aanwezig zijn, maar die meldde zich in extremis ziek. “Delfine verzekerde me dat ze het doek heel graag ziet”, klinkt Hugo tevreden. “Ik hoop natuurlijk dat ze het in haar huis ophangt. Maar ze heeft het cadeau gekregen, dus doet ze ermee wat ze wil. Desnoods mag ze het ook verkopen, hé.” (lacht)

Zelf eventjes gebokst

Hugo (66) woont met zijn vrouw Rina Bullinck (71) in het doodlopende deel van de Poperbosstraat. Ze hebben een zoon Ruben (36) en twee kleinkinderen, Julian (6) en Kato (4). Hugo, die het tekenen van jongs af in de vingers heeft, heeft ooit de opleiding architectenassistent gevolgd en is begin jaren zeventig als tekenaar gestart in een studiebureau in Brussel. Zijn beroepsloopbaan nam echter een totaal andere wending: hij zou een carrière van ongeveer 35 jaar uitbouwen bij de afdeling Zware Criminaliteit van de gerechtelijke politie, eerst in Brussel en Brugge en uiteindelijk veruit het langst in Kortrijk.

Hij bleef zin in tekenen en schilderen hebben, maar de tijd ontbrak: er moesten moorden opgelost worden! Pas in 2009 besloot hij schilderlessen te volgen en sinds zijn pensioen in 2013 wijdt hij zich in zijn kleine thuisatelier met gedrevenheid aan de kunst.

“Mijn schilderstijl? Ik ben moeilijk in een vakje te duwen. Ik schilder voornamelijk figuratief, maar heb me ook al aan abstract gewaagd. Nu eens gebruik ik potlood, dan weer pastel of acrylverf. Precies die variatie is zo aangenaam. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn kunst zou moeten missen. Ze is een verademing. Ze houdt het leven boeiend. Doorgaans weet ik vandaag nog niet wat ik morgen zal schilderen.”

Hugo heeft het voor individuele sporten. Man tegen man of vrouw tegen vrouw. “In dergelijke sporten kun je je niet wegstoppen achter een ander. Dus ben ik ook boksliefhebber. Als 16-jarige heb ik in Brugge zelfs een aantal bokslessen gevolgd, maar ik was er niet voor geschapen (lacht). Dan toch maar liever schilderen.”

Een visuele verteller

“Ik heb op tv naar de kamp van Delfine Persoon tegen Katie Taylor gekeken en was boos toen Taylor volkomen onterecht door de jury tot winnares werd uitgeroepen. Tot haar eigen verbazing trouwens, dat zag je aan haar lichaamstaal. Delfine was geflikt, het grote geld had het gehaald. En dus heb ik me aan het schilderen gezet: acryl en collage op doek. Ik heb Katie Taylor niet herkenbaar afgebeeld, omdat ik niet weet in welke mate ze zelf schuld aan de zaak heeft. Sowieso dwarrelen op het doek de dollarbiljetten kwistig in het rond. Tegen de macht van het geld kon Delfine niet op.”

“Ik voel me als schilder een visuele verteller. Wat de ene met de pen doet, doe ik met het penseel. Er zijn mensen die honderd keer beter kunnen schilderen dan ik, maar het gaat me om de inhoud: mijn aanklacht tegen het onrecht in de sport. Ik heb dit doek met liefde gemaakt voor Delfine en het haar als blijk van waardering overhandigd. Zoiets schilder ik niet in een handomdraai. Ik heb er goed over nagedacht.”

“In een rematch tussen Taylor en Persoon geloof ik niet. De Ierse is veel te bang om te verliezen. Ze schuift de zaak voor zich uit. En dat is heel jammer voor Delfine. Ik protesteer tegen het grote onrecht dat haar is aangedaan.”