De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Nu de federale begroting op orde is – nou ja, op orde; we blijven met een gigantische schuldenberg zitten – waren er een aantal beslissingen die, terecht, tot woede bij de bevolking leidden. Zo komt er geen belasting op een tweede verblijf. Woedend word ik daarvan: alweer zijn het de rijken die bevoordeeld worden. Nog een tweede maatregel riep verontwaardigde reacties op. Zo krijgt een koppel 150 euro per jaar extra en een alleenstaande 50 euro. U leest het goed: 150 euro en 50 euro. Dat is gewoon lachwekkend. Zelf werd ik kwaad om te horen dat alleenstaanden zoals ik minder krijgen dan een koppel, en we zijn als singles al zo zwaar belast. Vijftig euro. Als ik een paar vrienden in de Carlito op een spaghetti trakteer, ben ik mijn 50 euro al kwijt. Ik probeer me dan in de schoenen van politici te stellen wanneer zij, met trots dan nog, zulke maatregelen aankondigen. Zijn ze niet beschaamd? Beseffen ze wel hoe lachwekkend die bedragen zijn als ze naar hun eigen grote loon kijken?
De bedragen die ze noemen zijn lachwekkend als politici naar hun eigen grote loon kijken, wereldvreemd zijn ze
Maar ach, geld en zeker belastingen: niemand wordt er ooit gelukkiger van door eraan te denken. Zwaar belast of niet, vijftig euro of niet: zolang ik kan leven van mijn pen en mezelf niet al te veel moet ontzeggen, prijs ik mezelf gelukkig. Niettemin: om mijn kwaadheid over die wereldvreemde politici te vergeten, ging ik wandelen in Ardooie-bos. Het was een tijd geleden dat ik er kwam en altijd vind ik het heerlijk er te zijn. Het is een bos in pocketformaat: net groot genoeg om er een stevige wandeling te maken en net klein genoeg om er niet in te verdwalen. Het is vooral het meer dat me steeds weet te betoveren. Met de kleuren van de herfstbladeren eromheen lijkt het alsof er zich een stukje Scandinavië voor je uitstrekt. Het kost niet eens 50 euro en de waarde ervan is eeuwig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
