Sarah uit Menen put uit eigen ervaring voor maaltijddienst: “Niemand mag met honger naar bed gaan”

Sarah Verschelde zet zich dagelijks in voor het welzijn van de minderbedeelden in onze maatschappij. © WO
Redactie KW

Terwijl we elke avond genieten van een maaltijd, een nieuwe reeks op Netflix en de verwarming op de hoogste stand, vergeten we vaak dat anderen het niet zo goed hebben. De keuzestress die wij ervaren tijdens het winkelen kennen anderen ook. Alleen moeten zij echter kiezen tussen ‘eten we allemaal weinig’ of ‘eten de kinderen genoeg en wij helemaal niets’. Armoede en hongersnood hebben helaas ook een plaats in onze gemeente. En dat heeft Sarah Verschelde gemotiveerd om een heuse solidariteitsactie op poten te zetten.

In haar nette woning in de Edgar Tinelstraat biedt Sarah Verschelde (39) ons een kop koffie aan. Een komische situatie volgt wanneer haar dochter kijkt naar de Senseo-machine met een gevoel van machteloosheid. “Mama, hoe werkt dat ding?”, klinkt het bijna in paniek. Met een eindeloze glimlach zou je bijna vergeten dat het leven van Sarah allesbehalve over rozen is gelopen.

Slagers

Enkele jaren terug woonde ik met mijn toenmalige partner in Roeselare“, start Sarah haar verhaal. “De relatie liep op de klippen en ik kwam in een soort vicieuze cirkel terecht. De foute keuzes stapelden zich op en financieel zat ik volledig aan de grond. Samen met mijn twee kinderen kwam ik terecht in een situatie waar ik zelfs niet eens in staat was om eten op tafel te zetten. Waar we vroeger een comfortabel leven hadden, was ik nu genoodzaakt om een beroep te doen op de Voedselbank. Ik weet nog altijd niet wat het ergste was: het gevoel van honger of het gevoel van schaamte.”

De ogen van Sarah vertellen wat ze niet over de lippen krijgt, een donkere en harde periode die haar getekend heeft. “Dankzij mijn kinderen en de organisatie Het Goede Doel slaagde ik erin mijn leven terug op de rails te krijgen” vervolgt ze. “Ik vond opnieuw geluk in de liefde en volgde dan ook die liefde tot in Menen, waar we nu iets meer dan een jaar wonen.”

“Naast een maaltijd kunnen de mensen bij mij ook terecht met hun verhaal” – Sarah Verschelde

Enige tijd terug merkte Sarah dat mijn dochter klaar was met eten. Wat overbleef, wilde ze in de vuilnisbak kieperen. “Het kan banaal klinken, maar het was voor mij een heuse shock. Met wat overbleef op haar bord, kon iemand anders zijn maag nog vullen. Het was een harde confrontatie met ons eigen verleden, een verleden van honger hebben.”

Sarah twijfelde geen ogenblik en lanceerde zonder aarzelen de Facebookgroep ‘Zonder honger naar bed’. “Het is een idee dat in andere (groot)steden al bestaat. Wie eten maakt en met restjes zit, kan dit online delen zodat mensen die het niet breed hebben ook van een maaltijd kunnen genieten. Het idee sloeg ook hier meteen aan. Kort na de opstart kreeg ik al een bericht van iemand die me vroeg of hij een maaltijd kon komen ophalen.”

Officiële instellingen

Ondertussen is het project ook gegroeid, niet alleen in aantal mensen die hulp nodig hebben maar ook met een stijgend aantal mensen dat wil helpen: “Koelkasten en diepvriezers die worden leeggemaakt, slagers die op het einde van de dag vlees over hebben… Het komt hier terecht en ik kook er dan zelf volledige maaltijden mee.”

De wanhoop van het verleden ruimt plaats voor strijdvaardigheid, in de stem van Sarah. “Ik weet dat er verschillende officiële hulporganisaties bestaan”, gaat ze verder. “Maar dat legt meteen ook enkele pijnpunten bloot. Heel veel mensen oordelen nogal snel. Wie arm is of moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, zal het wel zelf gezocht hebben. Dat is een mening die nog altijd hardnekkig aanwezig is. Het zorgt er ook voor dat de drempel, om hulp te zoeken, gigantisch hoog wordt. Wie het niet breed heeft, is daar niet trots op. De Voedselbank binnenstappen of gaan aankloppen bij het OCMW is een moment van schaamte. Hier is het gewoon een woning, in een rustige wijk. De drempel wordt meteen pakken lager. Naast een maaltijd kunnen de mensen bij mij ook terecht met hun verhaal, verhalen die vaak schrijnend zijn.”

Suikerwater

“Zo kreeg ik recent een man over de vloer, die maaltijd voor zijn familie kwam halen. Hij vertelde me dat ze moesten overleven met 50 euro per week, wat al een hele uitdaging is. Maar ze hadden plots last van ratten in huis dus moest er vergif gekocht worden. Het resultaat was dat de man overleefde op suikerwater en de maaltijd die hij bij mij kwam halen. Het was zijn eerste maaltijd in dagen. Dat soort verhalen gaat door merg en been. Het toont ons dat armoede en honger ook bij ons nog altijd bestaat.”

Sarah sluit haar verhaal af met een blik op de toekomst. “Het runnen van zo’n actie brengt mij helemaal niets op, behalve de ongelooflijke voldoening dat we mensen kunnen helpen. Nu focussen we ons op de aankomende feestdagen. Het is meestal het moment waarop het voor mensen extra hard wordt.” (Christophe Lefebvre)

Meer info over de solidariteitsbeweging via ‘Zonder honger naar bed Menen – Lauwe – Rekkem’ op Facebook.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier