Sandy blijft in diepe rouw na de dood van haar man Wouter in 2013

Op maandag 11 november zou wielrenner Wouter Dewilde 40 jaar geworden zijn. Maar helaas is hij 33 gebleven. Voor altijd. Op 1 mei 2013 maakte hij in volle spurt in Veldegem een dodelijke val. Voor zijn familie, zijn vrienden en zeker zijn vrouw Sandy Aspeslagh en haar dochter Axelle stortte de wereld in. Op 9 november wordt Axelle 20. “Ze organiseert een fuifje om dat te vieren en ik heb beloofd aanwezig te zijn”, zegt Sandy. “Maar constant zal ik aan Wouter denken. Zonder hem voel ik me geamputeerd.”

Naar aanleiding van wat zijn veertigste verjaardag had moeten zijn, heeft Sandy (48), die met Axelle in de Eksterstraat in Torhout woont, kaartjes laten drukken om Wouter te gedenken. Met veel foto’s en korte tekstjes die naar de keel grijpen. Ze heeft de kaartjes opgestuurd naar de familie en de hechte vrienden van Wouter en haar.

40, maar voor altijd 33, staat er te lezen. Bijna zeven jaar missen we je al, maar je bent er altijd bij. Happy BDay, waar je ook mag zijn. Bedankt aan allen die Wouter verder in hun hart blijven dragen. En in grotere letters aan de voorzijde: Love is stronger than death. Het verhaal van de liefde die de dood overwint, maar dan wel met een verschroeiende pijn in het hart. En een blijvend gemis.

Nog altijd eeuwige liefde

Wouter en Sandy ontmoetten elkaar voor het eerst op 24 april 2004. Het was liefde op het eerste gezicht. Sandy had een gebroken huwelijk achter de rug en woonde in haar eentje met haar toen 4-jarige dochtertje Axelle. Op 1 mei van dat jaar werden Wouter en Sandy een koppel. Wie had toen kunnen vermoeden dat dag op dag negen jaar later, op die noodlottige 1 mei 2013, de sympathieke wielrenner die vreselijke doodsmak zou maken? Hij had zijn lieve Sandy net voordien nog negen rozen gegeven om de negende verjaardag van hun relatie te vieren. En ruim zeven jaar voordien, op Valentijnsdag 14 februari 2006, waren ze getrouwd.

“De eeuwige liefde die ik Wouter toen beloofd heb, is er nog altijd”, zegt Sandy. “In alles wat ik doe, voel ik Wouter aan mijn zijde. We zijn nog net zo onafscheidelijk als tijdens al die mooie jaren. Maar in de realiteit mis ik hem gigantisch. De pijn wijkt wel wat, maar gaat nooit helemaal weg.”

De pijn komt in golven

Sandy beseft dat niet iedereen op dezelfde manier met verlies omgaat. De ouders van Wouter bijvoorbeeld, bij wie ze altijd terechtkan, hebben er geen behoefte aan om met hun verdriet naar buiten te treden.

“Ik wel”, geeft Sandy toe. “Zeker niet om me aan te stellen of omdat ik mezelf in de kijker wil plaatsen, maar op de eerste plaats omdat ik bij zoveel mogelijk mensen de gedachte levendig wil houden aan de mooie en warme mens die Wouter geweest is. Het doet deugd als ik weet dat anderen aan hem denken en hem in hun hart blijven koesteren. Al is het dubbel. Het scherpt tegelijk mijn eigen pijn aan. Weten dat ik iemand voorgoed moet missen die door zovelen graag gezien en gewaardeerd werd, is bijzonder zwaar. Je kunt dat maar beseffen als het je overkomt en ik wens het uiteraard niemand toe. We deden alles samen, we waren bijzonder close. En van de ene op de andere dag was ik dat allemaal kwijt.”

“De pijn komt in golven. Ik heb dagen dat ik door de adrenaline vooruitgestuwd word en plots het gevoel krijg dat ik de hele wereld aankan. Maar een dag later kan het kleinste stomme voorval me plots weer uit mijn evenwicht brengen en in elkaar doen storten. Ik heb vanzelfsprekend mijn dochter Axelle, die haar pappie, zoals ze Wouter noemde, ook hard mist. Zij wordt op 9 november 20 jaar en pakt die zaterdag met haar vriend Robbe Declerck uit Zwevezele met een fuifje uit. Robbe is net 18 geworden, dus kunnen ze samen vieren.”

“Welnu, ik weet heel goed dat Axelle straks haar eigen leven gaat en zo hoort het ook. Maar dat betekent dat ik vanaf een bepaald moment weer helemaal alleen zal vallen. Dat ik, als ik van mijn werk thuiskom, niemand heb om mijn vreugde of verdriet te delen. Wat met Wouter altijd kon.”

Sandy werkt als verzorgende in de thuiszorg van het ziekenfonds Bond Moyson. Ze komt vooral bij ouderen aan huis. “Ik word in mijn werk geregeld geconfronteerd met cliënten die wegvallen. Bejaarde mensen die sterven. Ik heb het daar niet gemakkelijk mee. De gedachte aan de dood is, na wat ik heb meegemaakt, niet simpel. Ik ben blij dat Wouter geen gedenksteen op de begraafplaats heeft. Zijn hartvormige asurne staat bij me thuis en daar ben ik bijzonder blij om. Ook zijn ouders hebben een urne van hem. Toch kom ik af en toe op het kerkhof om een roosje te leggen bij het graf van een van mijn gestorven cliënten. Maar voor de rest zegt 1 november me totaal niets. Maar 11 november, Wouters verjaardag, beklemt me des te meer.”

Hongaarse Vizsla als gezel

“Ik heb me suf gepiekerd hoe ik na de dood van Wouter de draad van mijn leven weer enigszins kon opnemen. Ik heb professionele hulp gezocht, medicatie genomen, geprobeerd om me niet tussen de vier muren van mijn huis op te sluiten. Wat ten dele gelukt is. Maar die vreselijke leegte kreeg ik toch niet weg. En dus heb ik een tijdje geleden een hond in huis genomen. Een Hongaarse Vizsla, een lief en gevoelig dier. Ik ben dol op dat beest. Hij is een echte metgezel. Een trouwe huisgenoot. Zó aanhankelijk, dat een Hongaarse Vizsla wel eens een velcrohond genoemd wordt. Ik heb een bakfiets gekocht, zodat we samen op pad kunnen. Met aan de fiets het nummerplaatje 22, waarmee Wouter koerste tijdens die rampzalige wedstrijd op 1 mei 2013.”

“Ik ga met mijn hond geregeld wandelen aan de kust. Met een groep die bestaat uit eigenaars van Hongaarse Vizsla’s. Zo probeer ik de leegte wat te vullen. Mijn hond heet Woudie, al spreken we het uit als Woody. Juist ja, Woudie met de gepaste beginletters… (stilte). Ik kan het niet helpen. In alles wil ik Wouter herinneren.”

“Ik zei al dat ik op de begraafplaats niets te zoeken heb, maar ik ga wel af en toe naar de Rembertstraat in Veldegem, waar Wouter zijn dodelijke val gemaakt heeft. Daar hangt een gedenksteen met de tekst Altijd in ons hart. Ik heb er steun aan om ginds van tijd tot tijd even te verpozen.”

“Wat ik op 11 november, Wouters veertigste verjaardag, zal doen? Misschien met het gezelschap van de Vizsla-baasjes gaan wandelen aan de kust. Om niet thuis te zitten. Ontspanning nemen, is erg moeilijk geworden. Ik draag constant een last op mijn rug. Van de zotte doze van weleer, zoals Wouter me noemde, is niet veel overgebleven.”