Op het einde van de persconferentie in Het Fakkeltheater in Antwerpen moest directeur Sam Verhoeven even zijn ongenoegen kwijt.
“Zondag 26 mei jl. trokken we naar de stembus. Wij kozen Vlaamse, Federale en Europese vertegenwoordigers. Nooit eerder is er tijdens een verkiezingscampagne echter zo weinig aandacht besteed aan cultuur. In de voorbije weken is er in alle stilte – door de Vlaamse Overheid, departement cultuur – een heel drastische beslissing genomen om alle DAC en GESCO-subsidies af te schaffen per 1 januari 2022. Sommige onder u weten misschien niet wat dit betekent, anderen weten het wel.”
“Dat zijn loonsubsidies, die verenigingen in de socio-culturele sector de mogelijkheid geven om: 1.Hun maatschappelijk doel te realiseren. 2. Hun diensten heel betaalbaar aan te bieden aan wie er behoefte aan heeft. Samen met Fakkeltheater worden o.a. TinnenPot in Gent, Paljas Producties, NT-Gent en vele, vele andere gezelschappen de dupe van deze beslissing. In totaal gaat het over meer dan 800 voltijdse betrekkingen. Ter vergelijking: in Vlaanderen en Brussel zijn er slechts 236 bedrijven met meer dan 800 werknemers. En toch wordt hier over gezwegen”, zucht Sam Verhoeven.
“Voor deze gedupeerde gezelschappen gaat het over jaarlijkse toelagen van maximum 250.000 tot 350.000 euro per gezelschap. Dat zijn niet de miljoenen subsidies die jaarlijks naar de grote gevestigde huizen gaan. Dat zijn subsidies die aangewend worden om verenigingen in staat te stellen jong en gevestigd talent aan te moedigen en betaalbaar te kunnen faciliteren. Een voorbeeld: het Fakkeltheater vraagt per voorstelling een huurprijs aan de producenten. Wij hebben er tot op de dag van vandaag over gewaakt dat die prijs nooit meer is dan 2,5 euro per stoel. Op die manier kunnen wij jonge gezelschappen, jonge creatievelingen nog altijd in de gelegenheid stellen om hun ding bij ons te komen doen. En het bewijs is er: volgend seizoen spelen er in onze zalen meer dan 75 verschillende producties, waaronder ook veel jonge, getalenteerde en ambitieuze gezelschappen.”
“Ik nodig u uit om de tarieven van de Aerenbergschouwburg eens te raadplegen. Om er maar eens ééntje te noemen. Ik nodig u uit om de bezettingsgraad van de Bourla-schouwburg eens te raadplegen. Het Toneelhuis weigert zelfs receptieve gezelschappen, omdat die voorstellingen niet stroken met hun visie over cultuur. Bij Fakkel daarentegen is iedereen welkom: wij maken theater voor en door iedereen! Met 75.000 bezoekers per jaar dragen wij – als theater – ook bij aan de lokale economie. Denk maar aan al die mensen die voor een voorstelling nog iets gaan eten of die na de voorstelling gaan pintelieren. Of gewoon mensen die er een dagje Antwerpen van maken. Om nog maar te zwijgen van alle leveranciers die aan ons theater zijn verbonden. Of de geluids- en lichtfirma’s, drukkers, grafische ontwerpers, decorateliers, die naast het Fakkeltheater ook nog eens betrokken zijn bij de talloze receptieve partners die bij ons spelen. Ik denk dat het tijd wordt voor een duidelijk signaal. En dan heb ik het niet enkel meer over GESCO en DAC’s. Dan heb ik het in het algemeen over cultuur, in de breedste zin van de betekenis. Dat men niet iedere acteur van ieder gezelschap kan subsidiëren, begrijp ik. Maar wat ik niet begrijp, is dat er een totaal wereldvreemd cultuurbeleid wordt gevoerd, dat geen rekening houdt met – niet enkel de noden van de makers, maar ook nog eens totaal geen rekening houdt – met de noden van het publiek.”
“Wij als Fakkeltheater maken theater voor iedereen. Niemand wordt hier buitengesloten. Mocht het Fakkeltheater verdwijnen, dan verdwijnt – na het Raamtheater, het Ringtheater, Theater aan de Stroom en de zaal van het Echt Antwaarps Theater – één van de laatste zalen in Antwerpen waar de jonge, getalenteerde en ambitieuze gezelschappen alsook de vertrouwde waarden terecht kunnen. Daarom zullen wij initiatief nemen – het liefst in samenwerking met zoveel mogelijk getroffen gezelschappen en theaters – om op die manier een breed gedragen platform te kunnen vormen dat een sterk blok kan zijn naar de politiek. Ik pleit voor een cultureel beleid dat rekening houdt met én de noden van ALLE mensen uit de culturele sector (en niet enkel de grote instituten) én de noden van de mensen die gewoon graag en betaalbaar naar het theater willen gaan”, besluit Sam Verhoeven zijn pleidooi.
(PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier