Ruiseleeds artiest D.D. Trans scoort met dagelijkse dingen

Frank Tuytschaever, alias D. D. Trans, is een creatieve duizendpoot. Doordeweekse voorwerpen worden sculpturen en composities met een twist.

“Het artistieke zat al als kind in mij te broeden”, steekt Frank Tuytschaever van wal. “Ik heb geen kunstonderwijs gevolgd, maar als 16-jarige had ik ruime interesse in kunst en ging op zoek naar een eigen weg.”

Frank was een vroegbloeier. “Rond m’n twintigste had ik een eigen identiteit gevonden als kunstenaar”, aldus Frank, die via Tieltenaar Dirk Snauwaert, samen met anderen, voor het eerst kon tentoonstellen in het cultureel centrum. “Zo kwam ik in contact met andere artiesten en kunstminnende zielen. Als jongeman was ik uitermate onder de indruk. Ik leerde Maarten Van Severen kennen, Tom Barman, Malcolm McLaren (manager van The Sex Pistols en man van modeontwerpster Vivienne Westwood, red.) en vele anderen. Ik ontmoette er ook Walter Van Beirendonck. Top, want ik had en heb een bijzondere interesse voor de Antwerpse Zes, die in de mode schitteren.”

Boeiend

Het werd een boeiende periode voor Frank, maar ook eentje van hard knokken. “In die tijd was er bij het ruime publiek weinig interesse voor moderne kunst. Op een gegeven moment had ik het gevoel alles gezien te hebben en had er plots geen zin meer in”, legt Johan uit. Zo’n tien jaar duurde zijn artistieke stop. “De geboorte van mijn kleinkinderen was een kantelmoment”, zegt Frank met een haast verontschuldigende glimlach. “Ja, ik voel de drang om me ergens te profileren voor hen. Er zit ook een zekere kinderlijkheid en banaliteit in mijn werk. Artiest zijn, zit in het bloed. Dat blijft en evolueert als een natuurlijk proces.”

Zo ontstaan de creaties van D. D. Trans ook. “Ik ga niet bewust op zoek naar inspiratie. Ik vind mijn drive in de objecten rondom mij. Stekkers, kleerhangers, het toetsenbord van mijn computer, … Ik denk ook niet te veel na. Dat werkt vooral contraproductief. De meeste voldoening krijg ik van het gevoel dat een werk klopt. En van erkenning van collega’s, zoals van Walter Van Beirendonck, die mijn expositie bezocht. Dat betekent voor mij heel veel”, bekent Frank, die als artiest een eigen wereld creëert. Minimalistisch, conceptueel en met een surrealistisch tintje. Frank: “Ik breng graag het publiek op het verkeerde been.” (lacht)

Dat lukt meestal. Op z’n minst gaat een kijker met de ogen knipperen en het werk herbekijken. Is dat zwarte hart gemaakt van spanbandjes en dat zilverkleurige van vleeshaken? Sommigen zullen vragen stellen. En daar wil D. D. Trans naartoe. “Kunst gaat om emotie. Zoals in de koers gaat het om vreugde en verdriet. En het gevecht. Net als één van m’n grote voorbeelden, Marcel Broodthaerts, ben ik ongeschoold”, vervolgt Frank, die aan de sporthumaniora studeerde en vaak ging fietsen. Als D. D. Trans heeft hij nu succes en wordt gevraagd om te exposeren. “Dat heeft deels te maken met social media. Als artiest kan ik nu zoveel meer mensen bereiken. En dat publiek is breed. Maar het blijft een gevecht. En er zijn veel artiesten. Je kunnen onderscheiden van anderen is niet zo gemakkelijk.”

Ambities

Toch lukt het D. D. Trans wonderwel. Heeft dat te maken met zijn ambities? “Ik wil vooral dat, als ik er niet meer ben, het publiek nog interesse heeft in mijn werk. Momenteel ben ik tevreden. Ik kan exposeren op interessante plaatsen en in voorname galeries. Dat is wat ik wil blijven doen. Ik doe dit niet voor naam en faam of voor het geld. Ik doe dit omdat ik dit graag doe. Pas op, ik heb zeker nog de nodige ambitie. Zoals ik bij het fietsen als doel koos La Marmotte op te fietsen, zo stel ik op artistiek vlak ook wel doelen.”

Design is er eentje van. Wanneer je de betere designwinkel betreedt, dan kom je mogelijks een D. D. Trans tegen. “‘Miroir’ is een onderdeel van mijn installatie, waarin ik spiegeltjes verwerkte in deksels van verfblikken. Die giftbox met drie spiegeltjes is ook heel betaalbaar.” Naast verzamelaars en psychiaters hebben ook restauranthouders, zoals sterrenchef Matthieu Beudaert, interesse voor zijn werk, net zoals de Boxy’s. “In samenwerking met hen en Serax heb ik een prototype van een bestek uitgewerkt. En ook dat ligt in de winkel”, weet Frank te melden. “Vooraleer ik exposeer, ga ik de ruimte inspecteren, want dat is uiterst belangrijk. Elk werk, groot of klein, moet er volledig tot z’n recht komen. Weet je, ik ben gevraagd voor het kunstenfestival in Damme. In de kerk, een heel interessante plaats. Mijn rouwkrans, gemaakt van zwart keukenpapier, zal er ook tentoongesteld worden. Omdat de emotie rond rouw daar perfect past. En ik zal nieuw werk, met papieren zakdoekjes, tentoonstellen bij de doopvont. Terug die emotie, die, zoals ik al zei, erg belangrijk is.”

D.D. Trans heeft niks met transport te maken. Of toch niet meer. De naam is geleend van een niet langer bestaand transportbedrijf. Of hoe zelfs een dagelijkse naam uitzonderlijk kan worden.

Frank Tuytschaever exposeert in Damme tijdens het stadsfestival met als thema ‘Het nest tussen waarheid en herinnering’ van 14 september tot en met 8 december. (Rita D’Hondt)