Ruben Maes uitgeroepen tot Nurse of the Year: “Ik wil gewoon mensen helpen”

Een jaar lang moet Ruben Maes (24) zich Nurse of the Year noemen. De psychiatrisch verpleegkundige aan de neuro-psychiatrische Kliniek Sint-Jozef in Pittem zet zich elke dag met hart en ziel in voor ‘zijn’ patiënten en is apetrots op zijn titel. “Mensen helpen, daarvoor doe ik deze job”, zegt hij. “Het is een een echte roeping.”

Om het beroep van verpleeg- en zorgkundige extra in de kijker te stellen, organiseert het uitzendbureau Care Talents jaarlijks de verkiezing Nurse of The Year. Dit jaar kaapte de van Torhout afkomstige Roeselarenaar Ruben Maes (24) de titel weg, al wist hij aanvankelijk zelfs niet dat hij aan de wedstrijd deelnam.

“Mijn vriendin Delitita Roelens (22) heeft me ingeschreven“, glimlacht hij. “Zij is zelf verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis en vond blijkbaar dat ik het verdiende om in de bloemetjes gezet te worden. Ik ontdekte het pas toen ik een mailtje kreeg met de melding dat ik geselecteerd was. Mijn vriendin begon meteen te giechelen en ik had snel door hoe de vork aan de steel zat. Maar ik besloot om me aan het avontuur te wagen.”

De liefde voor de sector kreeg Ruben niet meteen met de paplepel binnen. “Ik heb een middelbaar diploma Handel op zak, maar zag het niet zitten om mijn hele leven met cijfertjes om te gaan“, duidt hij. “Mijn zus Julie (28) is sociaal verpleegkundige en toen ik mijn studiekeuze moest maken, bladerde ik wat in haar cursussen. De materie sprak me aan, want ik heb altijd al een zorgende kant gehad.”

Werken met jongeren

Aan Vives in Roeselare behaalde Ruben zijn diploma verpleegkunde en al tijdens zijn tweede opleidingsjaar werkte hij een vier weken durende kennismakingsstage af in de neuro-psychiatrische Kliniek Sint-Jozef in Pittem. “Ik wist toen al dat mijn toekomst hier lag en na mijn studies kon ik meteen aan de slag.”

Nu is Ruben psychiatrisch verpleegkundige en ontfermt hij zich om jongeren tussen de 14 en 18 jaar in kortverblijf. “Die hebben stuk voor stuk traumatische ervaringen opgelopen. Seksueel misbruik, huiselijk geweld, suïcidale neigingen, zwaar isolement… Elke jongere heeft een stevige rugzak bij. Het is mijn taak om met hen in gesprek te gaan en te bepalen hoe ze het best geholpen kunnen worden. Daarnaast werken we ook met de entourage van de jongere in kwestie, want ook het thuisfront blijft een belangrijke rol spelen.”

Ex-patiënten die ons bellen om te zeggen dat hun leven weer de juiste richting uitgaat, daar doe je het toch voor?

Voor Ruben is dit zijn absolute droomjob. “Ik krijg de kans om met jongeren in volle ontwikkeling te werken en kan hen helpen om opnieuw het juiste pad te vinden. Bovendien sta ik erg dicht bij hun leefwereld, wat de interactie alleen maar vlotter doet lopen. De voldoening die ik hier vind, is onbetaalbaar. Soms bellen ex-patiënten ons op om ons te melden dat ze een diploma en job hebben en dat alles goed gaat. Daar doe ik het voor. Dit is mensen helpen in zijn meest pure vorm.”

Toch is het niet evident wat Ruben elke dag opnieuw doet. “Dat besef ik ook, ja”, zegt hij. “Het is vaak zware materie en er is ook een mindere kant van de medaille, maar gelukkig heb ik mijn collega’s om tegen te ventileren en te reflecteren. Die momenten van decompressie zijn echt nodig om er opnieuw tegenaan te gaan.”

Rustig karakter

Dat Ruben de titel van Nurse of the Year op zak zou steken, had hij zelf nooit durven dromen. “Ik vond het al een hele prestatie dat ik bij de 90 initiële kandidaten behoorde en na de online stemronde stootte ik zelfs door tot de tien finalisten. “In de testronde kreeg ik enkele casussen voorgeschoteld. Daar heb ik stevig op gezweet, want die hadden amper iets te maken met mijn job als psychiatrisch verpleegkundige. Gelukkig kwam mijn opleiding daar van pas.”

Daarna volgde nog een panelgesprek en een individueel gesprek en ook daar blonk Ruben uit. “Ik kan niet beschrijven wat er door me heen ging toen ik hoorde dat ik mezelf Nurse of the Year 2019 mag noemen”, glundert hij. “De jury zei dat ik de titel te danken heb aan mijn rustig karakter, mijn ambitie en mijn instinctief vermogen. Ik zie deze overwinning vooral als een erkenning voor het werk dat ikzelf én mijn collega’s leveren. Op die manier kan ik ook de psychiatrische zorg mee op de kaart zetten, want er hangt nog altijd een zeker taboe over onze sector. Volledig onterecht, want wij kunnen mensen echt helpen. Alleen moeten jongeren én volwassenen die drempel vaak nog overwinnen.”

Sinds zijn bekroning doet Ruben zijn job met nóg meer liefde, zegt hij. “Het stuwt me echt vooruit. De titel draag ik trouwens aan al mijn collega’s op, want we streven hetzelfde doel na: mensen opnieuw beter maken.”

Zelf wil Ruben nog zeker enkele jaren zijn huidige job uitoefenen. “Ondertussen wil ik mijn eigen visie ontwikkelen en verspreiden. Ik ziel wel wat de toekomst brengt, maar de verpleegkundige sector is een echte roeping geworden.”

Met de titel reef Ruben ook 1.000 euro opleidingsgeld binnen, net als een reischeque van 500 euro.