Het rouwkamp van vzw Saying Goodbye kon dit jaar niet ‘live’ plaatsvinden. De organisatoren maakten er dan maar een online-versie van. “We hopen zeker om volgend jaar weer een ‘écht kamp’ te kunnen beleven”, luidt het bij Frederique Vanassche en Stefanie Desmet, die beiden in Bissegem wonen.
Organisatorisch was het niet mogelijk om dit jaar een rouwkamp te organiseren. “De kinderen en jongeren krijgen ook therapie waar emoties loskomen, waarna een knuffel van de leiding, kookploeg en andere jongeren of kinderen krijgen zeker noodzakelijk is, ook door iemand die niet in je bubbel zit. Lichamelijk contact moet zeker kunnen bij onze kampen. We hebben ook niet voldoende therapeuten om deze nog eens in te delen in bubbels. Zij geven voor en na de middag therapie aan verschillende groepen. We konden de veiligheid niet garanderen. En wat als er halverwege het kamp een corona-uitbraak zou zijn, waar je de kinderen halsoverkop naar huis moet sturen midden hun verdriet en je geen verdere ondersteuning meer kan bieden? Dat konden we onze jongeren niet aandoen! We moesten met spijt in het hart ons kamp afgelasten. Het was geen makkelijke beslissing, maar iedereen kon het wel begrijpen”, vertelt Frederique, initiatiefnemer en rouw- en verliestherapeute.
Kampprogramma
“De kinderen en jongeren zijn echter de hele week in onze gedachten geweest, en we plaatsten online activiteiten in onze groep”, aldus Stefanie. “Het is niet omdat we geen kamp organiseren dat de jongeren geen beroep konden doen op ons.” Elke dag werd er een uitdaging aangeboden. Wie ze aanging kon hiervan een filmpje posten. De eerste opdracht werd gepost de eerste dag van het kamp. “In die hete dagen was dit niet moeilijk, namelijk een emmer water over je hoofd gieten en het filmen.”
Elke dag konden de deelnemers een uitdaging aangaan – Frederique en Stefanie
Er werd gezocht naar een kampthema en dat werd ‘Avatar’. “We maakten dus ons ‘Avatarke’. Er werd ook een kampliedje en een -dansje gezocht. Frederique en Stefanie zorgden ook voor post tijdens het kamp. “Dat is toch iets waar je tijdens het kamp altijd naar uitkijkt!” In het begin van deze week werd dan gevraagd naar het moment dat het meest bijgebleven is van de vorige kampen. Dit kon zowel in de groep beantwoord worden als via een persoonlijk berichtje. Op dinsdag werden de leukste kampfoto’s gezocht en gevonden. ‘s Avonds zorgden geposte kaarsjes voor een digitaal kampvuur. “We sloten woensdag op de laatste kampdag af met een filmpje waarin we vertelden dat we altijd voor onze jongeren klaarstaan.” Ondanks het feit dat iedereen niet fysiek samen was op kamp, was de verbondenheid onder elkaar heel erg voelbaar voor iedereen, zowel leiding, therapeuten en kookploeg als kinderen en jongeren.
App
Bij Saying Goodbye is men heel druk in de weer met het uitwerken van een App om digitale ondersteuning te kunnen bieden voor rouwverwerking. “Die zal in heel Vlaanderen te gebruiken zijn en is niet enkel voor de vzw.” Stefanie en Frederique hopen om volgend jaar weer fysiek op de baan te kunnen met kampen in april en augustus, en afhankelijk of er nog in bubbels moet gewerkt worden, eventueel ook nog een gezinsweekend in februari.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier