Roland Van De Moortele: “Thuis zou ik me gewoon vervelen”

Onze redacteur Philippe Verhaest en fotograaf Ronny Neirinck rijden deze zomer de N50, de aloude steenweg tussen Brugge en Kortrijk af, en houden halt bij intrigerende plekken en mensen. Afsluiten doen ze bij Roland Van De Moortele in Kortrijk. Deze Izegemnaar nam bijna drie decennia geleden een bloeiende ijzerhandel over in Kortrijk. Negenentwintig jaar later is zijn zaak vol schroeven, bouten en scharnieren een zeldzaam iets geworden. “Elke dag nog krijg ik mensen over de vloer die ik ‘content’ kan maken”, zegt hij.

Roland Van De Moortele behoort nog tot de categorie van oude bomen die je best niet verplant. Voor hij in 1986 neerstreek in de ijzerhandel was hij acht jaar zelfstandig verkoper van schrijnwerkmachines. “Maar ik had genoeg van dat nomadenbestaan”, zegt hij. “Altijd de baan op, dat was ik echt beu. Ik zat elk jaar een half miljoen kilometer achter het stuur.”

Toen hij de ijzerhandel van Gerard Vandevelde in Kortrijk kon overnemen, twijfelde hij geen moment. “Ik trof hier een ijzerwinkel voor professionele toepassingen aan. Klein genoeg om het persoonlijke contact met de klant te behouden en groot genoeg om van te leven.”

80 EUROCENT PER SCHARNIER

Toen Roland van start ging, werd zijn deur nog haast letterlijk platgelopen. “Zowel stielmannen als particulieren kwamen bij me langs. Die grote ketens bestonden toen nog niet, hé. Wie bouten of scharnieren nodig had, moest naar een speciaalzaak als de mijne komen.”

Dertig jaar later is de situatie licht veranderd. “Ik kan nog elke dag mensen helpen, maar het is fel verminderd”, geeft Roland toe. “De concurrentie van die grote ketens is moordend. Vraag ik 80 cent voor een scharnier, dan doen zij er vijf cent af. En waar kijkt de consument naar ? Juist : de prijs. Al vind ik dat een domme redenering, want kwaliteit heeft haar prijs. En mijn service is onbetaalbaar”, glimlacht hij. “Ik heb in mijn leven zeker 5.000 apparaten hersteld.”

Rolands ijzerwinkel zit werkelijk volgepropt met schroeven, deurklinken, bouten en scharnieren in alle maten en vormen. “En ik weet 99 procent van al mijn koopwaar perfect liggen“, zegt Roland trots. “Hoeveel stukken ik heb ? Dat kan ik niet op de 5.000 exact zeggen. Maar het zijn er heel veel.”

“Hier in de buurt zeggen ze dat je bij IJzerwinkel Van De Moortele moet aankloppen als je iets echt niet vindt. Maar dat betekent ook dat ik alles heb. Waarom komen de mensen dan niet meteen naar hier ? Dat bespaart hen een hoop geloop. Die grote ketens verwijzen hun klanten zelfs naar mij door als zij iets niet in stock hebben. Maar op die manier is het wel moeilijk om te overleven én gaat de echte vakkennis verloren. Dat is doodjammer. Ik behoor tot de laatste der Mohikanen, dat besef ik maar al te goed.”

Een opvolger staat er in ieder geval al niet klaar. “Mijn zoon heeft een mooie job als ingenieur bij een chassisbedrijf in Gullegem en is niet van plan om die in te ruilen voor mijn winkel”, glimlacht Robert. “Hij zou het nochtans kunnen, want hij heeft een jaar lang met me meegeholpen.”

ZUURDERE MENSEN

In die dertig jaar achter de toonbank van zijn ijzerwinkel zag Roland de wereld ingrijpend veranderen. “Ik heb de intrede van de computer meegemaakt, zag de gsm verschijnen… En de papierberg voor zelfstandigen is ook alleen maar gegroeid”, zucht hij. “Ook de mensen zijn veranderd. Vroeger was de klant inschikkelijker. Nu is hij veel zuurder geworden. Producten terugnemen, daar was vroeger geen sprake van. En slechte betalers, die had je vroeger ook amper.”

“Wanneer grote ketens zelf iets niet hebben, verwijzen ze naar mij door”

Hoewel Roland stilaan de kaap van de tachtig nadert, denkt hij nog niet aan stoppen. “Officieel ben ik met pensioen, maar waarom zou ik de winkel sluiten ? Hij is mijn lang leven. Hier amuseer ik me, ben ik onder de mensen. Thuis zou ik me gewoon vervelen. En zolang ik me redelijk voel, ga ik door. Ik sukkel al een zevental jaar met mijn gezondheid, maar hou me kranig. Het kan mijn laatste jaar zijn, maar voor hetzelfde geld blijf ik nog vijf jaar op post. Ik zie wel.”

WAAR NAARTOE ?

Maar dat hij bij een eventueel afscheid zijn winkel zal missen, staat als een paal boven water. “Veel vaste klanten – vooral oudere mensen – vragen zich nu al openlijk af waar ze dan naartoe moeten ? Naar die ketens, zeker ? Zelf ga ik daar amper binnen. Ik heb er ooit eens een stuk gereedschap gekocht en na een dag was het al naar de vaantjes. Mij zien ze daar zo weinig mogelijk.”

“Ja, ik ben bijna tachtig maar waarom zou ik de winkel sluiten?”

“Alle respect voor wie er werkt, maar die mensen kunnen onmogelijk dezelfde vakkennis als ik hebben. Ik sta hier elke dag met volle passie om mijn klanten te bedienen. Soms zijn dat er drie, soms eens tien en heel af en toe nog eens twintig op een dag. Maar met hoeveel – of hoe weinig – ze ook zijn, ze krijgen van mij de beste zorgen.”

SINT-PIETERSKERK

Deze kerk, van de gelijknamige parochie in Kuurne, valt zo goed als elke passant op. De driehoekige of tentvormige kerk werd in 1971 in gebruik genomen en is van de hand van drie Kuurnse architecten. Ook het interieur is zeker het bekijken waard. Om het plaatje helemaal compleet te maken, staat de dertig meter hoge kerktoren los van de kerk.

STOKERIJMOLEN

Op de wijk ‘t Hoge staat de Stokerijmolen. De molen werd in 1796 door de eerste eigenaar Louis Carpentier opgericht en sinds 1959 is hij in handen van de gemeente Kuurne. In 1983 werd de molen volledig gerestaureerd, maar hij is niet langer maalvaardig. Nu kan je de molen op afspraak bezoeken.

HUIZEN VAN PLEZIER

Een constante langs de zuidelijke kant van de N50 zijn de vele huizen van plezier. Ook in Kuurne vind je tal van dergelijke etablissementen. Het ene prijst zijn ‘waren’ al subtieler aan dan het andere. Zo lokt aan een niet nader genoemde zaak deze fraaie, maar plastieken deerne je al dan niet naar binnen.

‘LAMBORGHINI’ IN DE LUCHT

Wie de rotonde tussen Hulste en Kuurne passeert, wordt als het ware verwelkomd door een ‘Lamborghini’ in de lucht. De auto is al jaren het uithangbord van een autohandel langs de N50.

RUSTIEKE BOUWMATERIALEN

Langs de N50 is al tientallen jaren de onderneming van Michel Verschaeve gevestigd. Hij handelt in rustieke en antieke bouwmaterialen, die voor een unieke aanblik zorgen. Met wat verbeelding kan elke voorbijganger snel zijn eigen droomkasteel bij elkaar puzzelen.