Pelicano is een stichting van openbaar nut die financiële hulp schenkt aan Belgische kinderen die in de meest rauwe armoede leven. De algemeen directeur van deze stichting is Chris Hoorne, een geboren Roeselarenaar.
“Ik zou veel liever over Pelicano praten dan over mezelf”, steekt Chris Hoorne van wal. “Het is belangrijk dat ons werk in de kijker komt, meer dan mijn persoon.” Dat blijkt de rode draad in het interview. Niet de weldoeners zijn belangrijk, wel de filantropische gedachte en verwezenlijkingen.
Chris Hoorne werd geboren in Roeselare op 2 september 1955 als zoon van Rumbekenaar Oscar Hoorne en Julia Vanneste uit Oekene. Chris groeide op in Izegem maar woont nu in Zomergem. Hij studeerde voor jurist maar werkte maar vier maanden als advocaat. “Ik voelde me meer commerçant dan advocaat. Ik droomde van het bankwezen en op een dag stapte ik de provinciale zetel van het Gemeentekrediet binnen in Gent. Ik vroeg of ik voor hen kon werken en van 1 februari 1980 tot 1 oktober 2015 werkte ik als zelfstandige voor het Gemeentekrediet, later Dexia en tenslotte Belfius. In 1983 zijn mijn echtgenote en ik in Merelbeke gestart met ons eigen kantoor en op het laatst waren we met 11 vennoten, 41 bedienden en zeven kantoren in onze groep. De laatste negen jaar was ik private banker en was één van mijn specialisaties het overlaten van grote bedrijven.”
Stroomversnelling
“Als bankier bouw je in de loop der jaren natuurlijk een groot netwerk uit en ontmoet je veel mensen. Op een bepaald ogenblik kregen ik en zes vrienden vanuit het koninklijk paleis de vraag of we niet konden inzetten op het bestrijden van de groeiende kinderarmoede. Als het paleis dat vraagt, antwoord je natuurlijk volmondig ja. Maar hoe begin je daar in godsnaam aan (lacht)?”
“We zetten door en in 2009 werd Pelicano opgericht en één van ons, Dirk Van Der Bauwhede, ging kinderarmoede detecteren in België. Dat bleek echter niet zo eenvoudig want ouders en kinderen lopen daar niet mee te koop. Pas toen we contact opnamen met scholen en OCMW’s en onze werking voorstelden, kwam alles in een stroomversnelling terecht. Na een jaar hadden we twaalf Pelicano-kinderen, op 1 januari 2015 waren dat er 186 en nu zijn er dat bijna 900 in Vlaanderen, Wallonië en Brussel.”
“Het criterium om een Pelicano-kind te zijn is heel eenvoudig: armoede. En wanneer een kind aanvaard wordt door onze stichting dan zorgen wij daar financieel voor vanaf de aanvaarding totdat het zijn of haar eerste stappen zet op de arbeidsmarkt. Ja inderdaad, vanaf de facturen van de pampers over de schoolreizen tot de kosten van de hogeschool of universiteit.”
Op de grond slapen
“Het is voor Pelicano zeer belangrijk dat kinderen één warme maaltijd per dag hebben, dat ze goed gekleed lopen, dat ze sociaal niet uitgesloten worden maar kunnen meegaan op tweedaagse met school of op sportkamp en dat ze kunnen genieten van een degelijke medische verzorging zoals tandverzorging om maar één iets te noemen. De voorbeelden zijn vaak schrijnend. Zo was er een familie waarvan de twee ouders en hun vijf kinderen gewoon op de grond moesten slapen. Echt waar, op de grond en dat in de kledij die ze overdag moesten dragen! Wij hebben zeven bedden, zeven matrassen, ondergoed en pyama’s gekocht voor dit gezin en de vijf kinderen zijn Pelicano-kinderen geworden. Dat is ook een regel van ons: wanneer één kind van het gezin Pelicano-kind wordt dan is ieder kind een Pelicano-kind.”
Pelicano wil binnen 30 jaar 75.000 kinderen uit de armoede halen
“Een ander geval betreft een kind dat flauwviel op school en dat toch enkele keren in twee weken tijd. De directeur van de school nam dat kind mee naar zijn huisdokter en die stelde vast dat het kind zwaar ondervoed was en niet lang meer zou leven als er niet snel ingegrepen werd. Dat kind had nog vijf broertjes en zusjes die er niet veel beter aan toe waren. Bleek dat de papa al een jaar in de gevangenis zat en de mama al een jaar in coma lag. De kinderen werden opgevangen door de grootouders die het echter zelf helemaal niet breed hadden en vroeger al balanceerden op de rand van de armoedegrens. Daar kwamen opeens vijf kinderen bij. Dat zijn allemaal Pelicano-kinderen geworden.”
“Wij krijgen via allerlei kanalen aanvragen om dossiers te bekijken en te beoordelen: via het koninklijk paleis, via de scholen en OCMW’s of soms via particulieren. Ieder dossier komt voor een sociale commissie die bestaat uit vier personen en via welbepaalde criteria en parameters wordt bepaald of iemand in aanmerking komt om een Pelicano-kind te worden.”
Veel donateurs
“Pelicano doet 100 procent beroep op donateurs. Wij ontvangen geen subsidies. Pelicano is gestart door zelf een lening van 150.000 euro bij het Gemeentekrediet of Dexia af te sluiten. Dat is ondertussen al lang terugbetaald want we hebben een goede financiële planning en doen aan structurele funding. Voor onze middelen op korte termijn werken we met direct mailings in het hele land. In 2019 zijn er 1,4 miljoen brieven verstuurd en hebben we ondertussen zo’n 50.000 trouwe donateurs. Voor onze planning op middellange termijn rekenen we onder meer op schenkingen terwijl we op de lange termijn kunnen rekenen op testamenten, doellegaten en fondsen op naam. Pelicano is een stichting van openbaar nut en wordt zeer streng gecontroleerd door bedrijfsrevisoren, de fiscus en het koninklijk paleis.”
“Ons doel is om tegen 2025 meer dan 2.000 kinderen te helpen om op die manier na 30 jaar zo’n 75.000 kinderen uit de armoede te halen. Ik heb in 2015 zelf mijn kantoor verkocht en zet me voltijds in voor Pelicano. Het blijft een hele uitdaging en het is een drukke job maar toch heb ik nog tijd om nu en dan eens in Roeselare te komen. Als ik zie hoe Roeselare veranderd is en mee is als toonaangevende centrumstad! De stad heeft volledig de plaats ingenomen van Kortrijk als financieel, economisch en shoppingcentrum. En dat doet me plezier.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier