Roeland Vanassche: “Mensen dienen en helpen, dat is mijn levensmissie”

Roeland Vanassche staat als makelaar al 35 jaar in de verzekeringswereld en als vrijwilliger al ruim 30 jaar in het verenigingsleven. “Ik heb altijd al mensen willen dienen en helpen”, zegt hij. Sinds enkele dagen huist Roeland in een nieuw kantoor. “Een nieuwe uitdaging, maar ook stilaan een afbouwen van mijn loopbaan.”

Om met de deur in huis te vallen: waarom ging je nooit als onderwijzer aan de slag?

“Ik stam uit een onderwijsfamilie. Mijn moeder was schooljuf en nonkels en tantes stonden allemaal in het onderwijs. Het lag dus bijna voor de hand dat ik onderwijzer zou worden (lacht). Ik heb dat diploma, maar heb het nooit gebruikt. Na mijn studies was ik vier maanden thuis en besefte ik dat het onderwijs niets voor mij zou zijn. Misschien te veel een nine-to-five job. Via via kwam ik in contact met de verzekeringsbranche. Dat sprak me onmiddellijk sterk aan. Het was voor mij een persoonlijk pluspunt dat ik mezelf via het makelaarschap kon ontplooien en op die manier iets opbouwen. Ik mag me dankbaar noemen dat ik het onderwijs niet deed, al bij al een geluk bij een ongeluk! Nu, toeval bestaat niet, je moet dat zelf creëren.”

Waarom sprak de verzekeringswereld jou aan?

“Ik wil mensen bijstaan die in nood zijn… Na bijvoorbeeld een sterfgeval, een brand, stormschade of een ongeval. Zij hebben op dat moment hulp nodig om zaken te regelen. Ik wil hen daarbij helpen. Mijn regel is hen zo snel mogelijk dienen en hen onmiddellijk geruststellen. Ik maak me sterk dat ik dat heel snel kan doen. Mensen zijn belangrijk voor mij. Ik hanteer daarbij de kernwoorden efficiëntie, structuur, integriteit en professionalisme. Alles op mensenmaat.”

“Voor memoires heb ik zeker nog geen tijd”

Na dertig jaar zit je op een nieuwe stek en je had het over afbouwen. Vertel…

“We komen uit een gebouw in de industriezone. Het werd er te klein en we zaten daar eigenlijk een beetje verloren. Deze nieuwe locatie vormt een uitdaging. Mijn zoon is in ons zakenkantoor ingestapt. Ik heb een zware portefeuille en wil de dienstverlening blijven doen. Maar op een bepaald moment besef je dat het een beetje veel wordt. Ik wil de goede zaken niet verloren laten gaan. Alleen was het bijna niet meer doenbaar. Het mooie is dat we elkaar aanvullen. Mijn vrouw dacht eerst dat het niet zou lukken, omdat mijn zoon en ik allebei dynamisch zijn en ‘een karakter’ hebben. Het is dus wel gelukt! Langs de andere kant denk ik ook aan wat afbouwen. Ik ben nu 57 en wil het over een paar jaar rustiger aandoen en een beetje tijd maken voor mijn vrouw en mezelf. De opvolging is dus verzekerd.”

Je zit ook al ruim 30 jaar in het verenigingsleven. Waarom is dat zo belangrijk voor jou?

“Een vereniging is een sterk sociaal gegeven, zeker in het dynamische Hulste. Dat is mensen ontmoeten en bezig zijn met mensen. Ik hou van mensen! In de vijf verenigingen waar ik in het bestuur zit, zijn bijna alle leden goede vrienden geworden. Dat werkt ontspannend. Het is een goede, flexibele bende met een uitstekende samenwerking. Ik heb vrienden op alle niveaus, van directeurs tot schrijnwerkers om het zo te zeggen. Ik maak daar nooit een onderscheid in. De verenigingen en mijn vrienden in die verenigingen, dat is mijn lang leven. Een pintje in de Kloef of het Oud Gemeentehuis past daar perfect bij.”

Nooit gedacht om je memoires te schrijven?

“Ik zie mezelf misschien ooit wel eens een dikke brochure maken (lacht). Ik spaar namelijk alle krantenartikels, briefwisseling en gegevens. Maar memoires zijn nog niet aan de orde, daarvoor heb ik absoluut te weinig tijd.”

Heb je eigenlijk nog tijd voor iets anders: reizen bijvoorbeeld?

“Absoluut, daar máken we tijd voor. We gaan elk jaar met de auto naar Spanje. Twee à drie dagen onderweg, genietend van het landschap en de rust en dingen ontdekken. Na twaalf dagen ontspanning keren we op dezelfde manier terug. Voor ons is dat de perfecte manier van reizen. In de winter trekken we acht dagen naar Tenerife.”

Hoe zou je ons gesprek willen afsluiten?

“Goh … moeilijke vraag. Belangrijk voor mij is dat er opvolging is in de zaak, en dat in het volste vertrouwen. Al dat opgebouwde werk – privé en professioneel – mag niet verloren gaan of verdwijnen. Ik ben dan wel van plan om een stapje terug te zetten, maar ik wil wel blijven hangen in het verhaal van verenigingen en verzekeringen. Mijn ziel zit daarin!”