Op de vooravond van Kerstmis kruipt Ilvy Vanderhaeghe in haar pen. Met de oproep om lief te zijn voor elkaar. Ze heeft een sociale angststoornis, maar vooral een grote afkeer van vooroordelen.
Dat het slechts een voorronde was.
Dat die bewuste tweede ronde niet eens meetelde voor de finale.
Dat er vermoedelijk slechts vijf man meedeed.
Neen, de reacties die mijn lieve man zijn collega’s gaven nadat hij hen met enige trots verkondigde dat ik gisteren een ‘zilveren’ Parker-pen gewonnen heb op dat fameuze dictee waaraan ik al zovele jaren wou deelnemen, waren niet gelogen.
Collega’s die zowel de voorbije als komende weken her en der een centje gooiden in de zoveelste ‘pot’ voor De Warmste Week. Die vol enthousiasme nummers aanvroegen of aanvragen ter ondersteuning van één of ander goed doel. Mensen die met een al dan niet goede conditie met veel plezier naar de fitness trekken of op de fiets springen zolang het maar een centje kan bijdragen aan dat bedrag dat op kerstavond bekend gemaakt wordt.
Mensen die hun sociale media-pagina’s bekleden met Rode Neuzen-stickers. Lieverds die hun kinderen alle steun wensen in moeilijke tijden, mama’s en papa’s die hemel en aarde bewegen opdat hun kroost zich stressloos door die vervelende examens kan worstelen. Ouders van wie hun leven erom draait om te zorgen dat hun lieveling niet ten prooi valt aan pesterijen of erger: zelf pestgedrag vertonen.
Allemaal mooie mensen. Eén voor één lieverds die zoals wij allen een goede toekomst willen creëren voor onze nakomelingen.
Niettemin ook humane wezens die niet weten dat ik gisteren voor het eerst in mijn 38-jarige bestaan eens ergens alleen durfde naartoe te gaan.
Die ondanks het feit ze me al zolang kennen als ‘de vriendelijke’ niet beseffen dat ik bij elk gesprekje al mijn moed moet bijeen rapen om een pasklaar en aanvaard antwoord te geven en vooral niet te beginnen stotteren.
Die niet weten hoe het voelt wanneer je het zweet uitbreekt elke keer iemand over het weer begint en hoe een pizza per telefoon bestellen aanvoelt alsof men je net heeft opgedragen de Mont Blanc te beklimmen.
Die niet weten dat zowel mijn huisarts als mijn therapeute me opdragen om dingen te gaan doen die ik leuk vind en vooral niet mijn schaarse vrije dagen in pyjama mag vertoeven.
Als een pizza per telefoon bestellen aanvoelt alsof je de Mont Blanc moet beklimmen
Lieve mooie mensen die niet beseffen dat die ‘zilveren pen’ voor mij altijd een grootse overwinning zal blijven. Een herinnering aan die dag waarop ik een halfuur voor aanvang overwoog om af te zeggen. Omdat de zenuwen het volledig van me overnamen, bij het idee onder mensen die ik niet ken te komen. Hoe ik mezelf steeds kleiner voelde worden tijdens de vijfminutentocht naar de bibliotheek. Hoe ik me nét na het dictee op een andere plaats ging installeren omdat er te veel volk rond mijn stoel stond. Hoe ik slechts kon mompelen wanneer een vriendelijke dame me een broodje aanbood.
En vooral: hoe ik helemaal bijna doodging toen mijn naam door die micro schalde en ik naar voren moest om die pen af te halen.
Onderweg naar huis, die enige plek waar ik het gevoel heb dat ik mezelf kan zijn voelde ik de schaamte wegdrijven en bedacht ik dat ik zowaar iets gedurfd had én iets gewonnen had. Die euforie gaf me de moed om vaker dingen gewoon te durven.
Tot ik vandaag de reacties hoorde van al die lieve mensen die zo graag alle onrecht ter wereld willen verdrijven.
Er blijkt nog werk aan. Met deze wil ik iedereen deze Kerstmis opleggen om simpelweg elkaar eens iets te gunnen. Doe wat je wil en wees jezelf maar gun een ander ook zijn ‘overwinning’, want wat voor jou slechts klein lijkt kan voor een ander een wereld van verschil zijn en vooral een ‘boost’ om elke morgen weer dat bed uit te komen…
Wees lief!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier