Het was tot zondagavond wachten om de eerste West-Vlaamse band aan het werk te zien, maar die slaagde er dan wel in om voor de nodige magie te zorgen. En afgaande op de reacties van het publiek was de magie wederzijds.
SX heeft geen muziek om op klaarlichte dag op een zonovergoten park los te laten. We waren dan ook maar al te blij om te zien dat Stefanie Callebaut en co rond achten geprogrammeerd stonden. Bij een ondergaande zon, oké gecombineerd met enkele wolken, kwam de muziek perfect tot haar recht.
Wie een optreden vol met de bekende radiohits verwachtte was eraan voor de moeite. SX dat zijn tegenwoordig vooral erg veel bassen, die je langzaam maar zeker tien meter achteruit duwen, zonder dat je het ook maar door hebt. Een optreden bewust beleven gaat diep, heel diep. Als we het over radiohits hebben, dan gaat het over de gepolijste versies die we kennen van op Studio Brussel en co. Live gaat de groep nog een stapje verder. In vergelijking met een aantal jaren geleden wordt nu nog meer de kaart van elektronica gekozen en dus ook in vroegere songs zoals bijvoorbeeld ‘Gold’.
“In de nieuwe nummers gaan Stefanie en co duidelijk nog een stuk dieper”
Beginnen deed de groep met ‘Mercury’, een van de vier nummers op de recent uitgekomen EP ‘Alpha’. Meteen ook een voorsmaakje op het album dat in het najaar verschijnt en even later volgde ook al ‘Under The Skin’, opnieuw een nummer van die EP. Als vierde nummer was het de beurt aan ‘Black Video’, het nummer dat in 2011 voor de doorbraak zorgde meteen gevolgd door Hurts, nog zo’n nummer op die nieuwe EP. In ijltempo volgden ‘Gold’ (nog zo’n toppertje’, ‘Shimano’ (jawel, opnieuw van die EP) en tot slot ‘Graffiti’.
Het succes van SX zit in de synergie tussen Benjamin Desmet aan de toetsen en frontvrouw Stefanie Callebaut die geen grote woorden nodig heeft om het publiek helemaal mee te krijgen. Een simpele ‘merci’ of ‘ça va?’, meer moet dat niet zijn. Tijdens de liedjes kronkelt ze over het podium en bezweert heel het publiek. Het was al de derde keer dat SX op het podium van het Cactusfestival stond, maar als het van de groep afhangt komt er snel een volgende keer. Duidelijk in de wolken met het enthousiaste applaus van het publiek schakelde ze over het einde nog even over op het West-Vlaams. “Ik heb even getwijfeld of ik in het West-Vlaams zou spreken, maar waarom niet. ‘t Is te hopen daw nog kjir meugn werekjirn. We ein nog jintje vo gudr. Tot noastekjir.”
Als het van ons afhangt, graag! Met een nieuwe plaat en een nog betere spot op de affiche. Tot ton he!
(TD)
Festivals
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier