Wie The Old Inn in de Louisastraat binnenstapt, wordt meteen enkele decennia in de tijd terug gekatapulteerd. Het gezellige interieur, de muren vol met foto’s. Alles ademt nostalgie. De menukaart is beperkt maar vers, een succesformule die ervoor zorgde dat het restaurant 51 jaar lang een gevestigde waarde was. Maar aan alle mooie liedjes komt een eind, dus ook aan The Old Inn. “Ik had er zoveel voldoening van dat ik nog geen zin had om te stoppen.”
Uitbaters Annie Cornillie (79) en René Verbeeck (80) vinden dat het na 51 jaar The Old Inn mooi geweest is. We gaan langs net wanneer ze hun laatste dag achter de rug hebben. “Dit weekend was krankzinnig”, lachen ze. “Zoveel mensen die nog eens goedendag wilden komen zeggen, die nog een laatste keer wilden komen eten. Kijk, hoeveel bloemen we hebben gekregen. Ja, dat doet echt deugd.”
Annie startte The Old Inn in december 1969. “In het begin was het meer taverne, met spaghetti en andere kleinigheden om te eten”, vertelt ze. “Maar na een drietal jaar besloot ik om het om te vormen tot restaurant. Op die manier kon ik al sluiten om 22.30 uur in plaats van ‘s nachts om 2, 3 uur. Dat maakte een groot verschil voor mij.”
Verzameling
René kwam in 1985 in de zaak werken. Hij stond altijd in de zaal, Annie in de keuken. “We hebben het gebouw kunnen kopen in 1991 en konden de zaak ook wat uitbreiden toen. Vandaag hebben we plaats voor 32 mensen. In 1991 zijn we begonnen met het verzamelen van alles wat met Oostende te maken heeft.” Er is véél te zien in The Old Inn: prachtige posters, originele foto’s van bekend Oostends fotograaf Maurice Antony, schelpen… “Alles in de zaak hebben we gerecupereerd. Onze vloer komt van het voormalige Hotel Mayfair hier in de straat.”
Wat we met de zaak zullen doen, weten we nog niet. We laten het even bezinken
Dat Annie alles van Oostende zou verzamelen, lag voor de hand. “Ik ben een echte Oostendse”, zegt ze trots. “Enkel tijdens de oorlog moesten we Oostende verlaten. Mijn vader werd gedeporteerd men had hem aangegeven omdat hij in het verzet zat en we moesten in een klooster bij Zottegem wonen. Toen ik vijftig jaar was, wilde ik graag die plek nog eens zien. Uiteindelijk heb ik de zuster teruggevonden in Assenede. Ze keek naar me en herkende me meteen! En dat terwijl ik daar gewoond heb van mijn een tot mijn vijf jaar”, herinnert Annie zich. “Ach, de tijd gaat zo snel. Ik heb hier drie generaties zien opgroeien: mijn allereerste klanten hadden twee jongens. Die hebben ondertussen ook al kinderen van 16 jaar!”
Recept voor saus
“Ik heb alles zien veranderen”, gaat Annie verder. “Maar het is altijd boeiend gebleven. Ik heb het echt altijd graag gedaan. Akkoord, soms had je wel eens ambetanterikken. Maar eerlijk, 99 procent van onze klanten was fantastisch. Heel toffe mensen waarvan er vele ondertussen ook vrienden zijn geworden. Weet je dat we zelfs klanten hebben uit Frankrijk, Duitsland en Engeland. En onlangs stonden we in de Britse krant The Guardian! Er zijn hier toen Engelsen geweest die speciaal kwamen nadat ze het in de krant hadden gezien”, glundert Annie.
De keuken van The Old Inn omschrijven Annie en René als “klassiek maar alles vers”. “Dat is onze grote troef. We snijden onze frietjes zelfs, maken al onze sauzen vers klaar. Afgelopen weekend vroeg iemand me naar het recept van onze sauzen”, lacht Annie. “Uiteraard heb ik hem dat gegeven. Dáár doe ik het voor. Als iemand me zegt dat het lekker is, dat het gesmaakt heeft.”
“Er heerste hier ook altijd een gezellige, vriendschappelijke sfeer”, vult René aan. “Mensen begonnen soms spontaan met elkaar te praten.”
Antieke zaak
Maar na 51 jaar komt er een einde aan The Old Inn. “Het moet ergens stoppen zeker? Ja, ik kon vijftien jaar geleden al stoppen. Waarom ik dat niet gedaan heb? Daar is er één woord voor en dat is: idioot (lacht). Nee, ik had er zoveel voldoening van dat ik nog geen zin had om te stoppen. Maar nu is het genoeg geweest. En eerlijk gezegd heeft corona de doorslag gegeven. Afstand houden, mondmasker aan… Voor ons is het genoeg geweest.”
“De horeca is zeker niet altijd gemakkelijk”, vindt Annie. “Soms is het zwaar. We hebben het ook altijd met twee gedaan, ik had nooit personeel. Heel soms vroeg ik eens aan mijn nichtje om te komen helpen, maar dat was het. Maar ik ben het nooit beu geraakt.”
Wat de toekomst nu brengt voor Annie en René, is nog niet duidelijk. “Ik denk dat we eerst en vooral moeten leren rusten”, lacht René. “Leren oud worden! Ja, we verschieten er soms van hoe snel de tijd gaat. Soms lijkt het alsof alles zo snel gepasseerd is, maar aan de andere kant is er ook veel gebeurd. Wat we met de zaak zullen doen, weten we nog niet. Een overnemer zoeken of verkopen? Nog geen idee. We zullen dat nog even laten bezinken. The Old Inn is een antieke zaak, daar zijn we trots op. En het opvallendste? Vooral jonge mensen wisten ons interieur zo te appreciëren. Het was hier dan ook heel gezellig”, besluiten René en Annie.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier