Reggie redt vijf kinderen uit brand in Poperinge

De appartementsbrand in de Werf had een veel hogere tol kunnen eisen, was buurtbewoner Reggie Van Avermaete niet het gebouw binnengestormd. Hij redde vijf kinderen uit de vuurzee nog voor de brandweer arriveerde. Uiteindelijk redden de hulpdiensten nog één bewoner van zijn dakterras. De vijftiger Olivier D. wordt verdacht van brandstichting in zijn eigen appartement.

De bewoners van de Werf werden vrijdagavond omstreeks 23 uur opgeschrikt door een hevige brand in een appartementsgebouw tegenover het Sint-Michielscomplex. “Ik zat met mijn vrouw televisie te kijken, allebei in ochtendjas”, vertelt Reggie Van Avermaete, die enkele huizen verder woont met Caroline Indevuyst (51). “Plots hoorden we gebonk en geroep buiten. Ik deed de deur open en hoorde iemand roepen: ‘Brand! Brand! Brand!’ Toen ik keek, sloegen de vlammen al uit het dak.”

Het kind was kletsnat van het zweet, want het was ondertussen snikheet in het gebouw

“Ik heb meteen mijn kleren aangedaan”, vervolgt Reggie. “De stoep stond vol met mensen, maar niemand deed iets. Ze riepen wel dat er nog mensen binnen zaten. Ik liep ernaartoe, stampte de deur in en het eerste wat ik tegenkwamen, waren drie gasmeters. Die heb ik alle drie dichtgedraaid. Op de trap kwam ik al twee vrouwen tegen die naar beneden liepen, zonder hun kinderen. Op de eerste verdieping trof ik twee kinderen van ongeveer 12 en 14 jaar aan en die heb ik naar beneden begeleid. Toen ik weer naar boven liep, kwam ik een kind tegen dat naar beneden liep en dan heb ik nog een kind van zes jaar op mijn armen gepakt en daarmee ben ik naar buiten gelopen. De papa volgde me met nog een kindje in zijn armen. Net toen ik beneden kwam, sprong een raam in de dakkapel kapot en kletterde het glas naar beneden, maar gelukkig werd ik niet geraakt.”

Het ging om een Somalisch gezin met zes kinderen dat op de derde verdieping woonde. De brand woedde ondertussen in alle hevigheid op de vierde verdieping. “Ik dacht dat iedereen uit het gebouw was, tot twee minuten later de papa plots riep dat er nog een klein kindje boven was, dus liep ik weer naar boven. Op de derde verdieping trof ik het kindje – het moet drie of vier jaar oud geweest zijn – aan in de gang. Het kind was kletsnat van het zweet, want het was ondertussen snikheet in het gebouw.”

Dekens en pantoffels

Op straat ving Caroline de slachtoffers op. “De kinderen waren in hun pyjamaatje, zonder kousen of schoenen. Ze rilden van de kou. Ik ben dan thuis snel dekens en pantoffels gaan halen voor hen”, pikt Caroline in. “Die dutsjes waren abrupt uit hun bed gehaald en hadden niet eens de tijd om schoenen aan te doen.”

“De brand was ondertussen al zeker vijf minuten aan de gang, maar toen pas hebben omstaanders de brandweer gebeld”, vervolgt Reggie, die ondertussen ook opgemerkt had dat er nog iemand in het gebouw aanwezig was. “Hij stond op het terras aan de achterkant, maar ik kon er niet bij door de hevige rookontwikkeling. Toen de ziekenwagen arriveerde en er met de schijnwerpers op het dakterras gericht werd, zagen we de man zwaaien met een bezemsteel. Hij zat helemaal ingedoken om niet bevangen te worden door de rook.”

Ik wist wel wat ik deed, al werd ik vooral gedreven door adrenaline

De brandweer moest de man redden met de ladderwagen. “Het was een zeer hevige brand”, bevestigt woordvoerder Kristof Louagie van Brandweer Westhoek. “Toen onze manschappen ter plaatse kwamen, sloegen de vlammen al metershoog door het dak. Via de ladderwagen kon de persoon naar beneden gebracht worden. Beneden werd hij meteen weggevoerd met de ziekenwagen. Hij had lichte brandwonden en had last van rookintoxicatie. Na een half uur was de brand onder controle, maar we moesten nog tot 3 uur nablussen. Uiteindelijk is het volledige dakappartement uitgebrand. De andere appartementen liepen rook- en waterschade op.”

Ex-ambulancier

Van de brandweer en buurtbewoners kreeg Reggie volop felicitaties en dankbetuigingen voor zijn heldhaftig optreden. “Ik heb nog bij de hulpdiensten gewerkt als ambulancier”, zegt hij. “Ik wist dat ik naar binnen kon, omdat het een uitslaande brand was. Dan kan de rook weg. Indien niet, dan kan het zo warm worden dat ook de rook in brand vliegt en dan krijg je een inferno. Dus ik wist wel wat ik deed, ook al werd ik vooral gedreven door adrenaline. De volgende dag kregen we trouwens nog bezoek van het Somalisch gezin om ons te bedanken. Ze worden opgevangen bij familie in Voormezele. Ik denk dat de meeste kinderen wel zichzelf gered zouden hebben, maar voor dat laatste kindje was de brandweer misschien te laat gekomen.”