De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
‘Het regent, het regent, de pannekes worden nat / Er kwamen twee boerinnetjes / Die vielen op hun kinnetjes / Het regent, het regent, de pannekes worden nat / Het regent, het regent, de pannekes worden nat / Er kwamen twee soldaatjes aan / Die vielen op hun gat.’
Ongetwijfeld kent u dit kinderliedje of heeft u het zelf ooit gezongen. Ik in elk geval wel, toen nog met verlegen stem, want dat was ik als kind: zo verlegen dat ik zelfs niet naar de bakker durfde te gaan.
Maar regen, dus, daarover wilde ik het hebben. We hebben er de voorbije maanden zoveel gehad dat we er een gezamenlijke afkeer van gekregen hebben. Eerst hadden we die lastige coronamaanden met de lockdown en te weinig zon en vitamine, en daarna volgde die ellendige zomer die we echt geen zomer konden noemen. Ook het beginnende najaar bracht niet het zachte septemberweer dat soms nog zaliger is dan de felle zon in juli en augustus.
Wij schuwen de regen, terwijl kinderen genoeg hebben aan een plas om plezier te beleven
Vanachter mijn raam zie ik een kind in een felgeel regenjack in een grote plas springen. Ik benijd dat enthousiasme en je m’en foutisme van kinderen: wij schuwen de regen, terwijl zij genoeg hebben aan een plas water om plezier te beleven.
Ik zit al de hele week binnen voor interviews over mijn nieuwe boek Hersenorkaan, en met de promotie ervan op de sociale media ben ik ook druk bezig. Maar straks ga ik naar buiten en ga ik, echt waar, op weg naar mijn auto ook nog een keer in een regenplas springen. Daarna rijd ik naar Bulskampveld, waar de bomen me tegen de zware buien zullen beschermen. Gezien we, volgens het weerbericht, de komende tijd meer wolken en regen mogen verwachten, zult u me vaker in de bossen zien wandelen. Is een boswandeling in drukke tijden niet de perfecte manier om tot rust te komen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
