Hitterecords sneuvelen, de een na de ander en iedereen zoekt afkoeling en schutting voor de zon. Ook onze dieren lopen gebukt onder de slopende hitte, maar voor een ram uit Rekkem lijkt de situatie heel wat schrijnender.
Het is Samantha Vander Gracht, een bewoonster van de Murissonstraat, die ons meeneemt naar een vergeten stukje veld. Via een kleine landweg, die pal naast het nummer 152 loopt, komen we terecht in wat lijkt op een wildernis in Rekkem. “Het lijkt onmogelijk maar toch is het zo” verzucht ze. “Als je goed kijkt ga je tussen het metershoge onkruid een ram zien staan, of toch iets wat moet doorgaan voor een ram”.
Al jaren niet geschoren
Het schijnt te kloppen, vanonder de enige boom die het terrein rijk is, zien we de hoorns van de ram verschijnen. Het beeld lijkt echter niet te kloppen want van het majestueuze en stoere dier dat we hadden verwacht, is helemaal niets te merken. Een schichtig, vuil en vooral gigantisch dier loopt van ons weg richting afval, dat in grote getallen op het terrein aanwezig is. “Het terrein wordt gehuurd door iemand die jaren geleden heeft besloten om hier een schaap te steken. Alleen is het veld volledig aan het oog onttrokken, je moet het weten zijn om hier te raken. Blijkbaar was dat voor de huurder meer dan genoeg om zich helemaal niet meer over het dier en het veld te ontfermen”.
De verzuchting van Samantha spreekt boekdelen en wat we zien onderschrijft dat alleen maar. Gras is er op het veld niet meer te vinden, onkruid en afval dan weer wel. Schaduw is te vinden onder de enige, magere boom op het terrein. “Alles en iedereen kreunt onder de hitte, maar dat arme dier is al in jaren niet meer geschoren. Hij moet hierdoor gigantisch afzien, die dikke vacht moet als een soort van oven werken. Als kers op de taart heeft hij bijna geen vers water noch voedsel”. Samantha toont ons enkele foto’s van het terrein zoals ze het dagen geleden aantrof. “Schaduw is er helemaal niet maar als je dan ook nog eens geen vers water hebt om te drinken, wat dan? Toen ik hier kwam stond er enkel een bak met een soort van groene brij erin, het stonk uren in de wind en dat was dus het drinkwater voor het schaap. Van vers voedsel was geen spoor. Uiteindelijk heb ik besloten om hier dan zelf maar vers water en voedsel te brengen, ik kon het leed van dat dier niet meer aanzien”.
Eigenaar geeft geen teken van leven
Dierenleed, het is een gevoelig onderwerp en met de foto’s trok Samantha dan ook richting politie en gemeentebestuur. Helaas kwam ze van een kale reis terug. “Voor de politie is dit helemaal geen prioriteit dus ze kwamen hier pas langs toen ze tijd hadden. Volgens hen was alles in orde en was er dus geen reden tot paniek. Over de foto’s die ik ze had getoond repten ze geen woord. Ik kreeg ook reeds contact met de schepen van dierenwelzijn, maar zij stoot keer op keer op een complexe regelgeving.”
“Ondertussen nam ik ook al contact met enkele federale diensten maar voor hen is het ‘maar’ een schaap. Uiteindelijk nam ik contact met de mensen van Ark van Pollare VZW (opvangcentrum voor boerderijdieren) en ook daar kreeg ik te horen dat ze niets kunnen ondernemen zolang er geen proces-verbaal is opgesteld. Het komt er op neer dat iedereen actie gaat ondernemen van zodra het dier van pure ellende is gestorven. Ik ben alvast niet van plan dat te laten gebeuren en breng het bijna dagelijks vers water en voedsel. Ondertussen zijn er al heel wat mensen die me hierin volgen. Ik hoop dat er snel iets gaat gebeuren want zo kan het niet verder. De enige die we niet te pakken krijgen, is de eigenaar van de ram. We hebben zelfs via de eigenaar van het terrein geprobeerd om die mens te bereiken, maar dat hielp ook niet. Zolang hij de huur betaald krijgt, bemoeit hij zich niet met de situatie”.
Administratieve muur
Tijdens onze contactname met de schepen van Dierenwelzijn, Virginie Breye, blijkt al snel dat we hier geconfronteerd worden met een uiterst complexe materie. “Toen ik melding kreeg van de situatie brak mijn hart” klinkt het. “Ik heb meteen iedere mogelijke dienst in werking gezet en heb er ook voor gezorgd dat de melders rechtstreeks contact hebben met de correcte ambtenaren. De machine werd dus gestart, maar helaas kunnen we hier niet anders dan het volgen van de procedures. Zolang de eigenaar geen teken van leven geeft, wordt het erg moeilijk.“
Bij Hans Levain, de voorzitter van VZW Ark van Pollare, klinkt een gelijkaardig verhaal. “De foto’s liegen er niet om”, horen we. “Ik had voldoende aan slechts enkele seconden om te zien dat de ram dringend geschoren moet worden. Niet volgende week, niet morgen, maar nu meteen. Dit is een dier dat in geen jaren een correcte verzorging heeft kunnen genieten, wat het in die warmte moet doorstaan is ronduit onmenselijk“.
Helaas botst Hans ook op een administratieve muur. “Mocht ik kunnen, ik kroop meteen achter het stuur om dat arme dier te gaan halen. Helaas werkt het niet op die manier en zou ik er heel veel problemen mee kunnen krijgen. Alles valt of staat met een politie interventie maar meer en meer merken we dat ze niet meer bereid zijn over te gaan tot een inbeslagname van een dier. Enkel op die manier kunnen wij het gaan ophalen”. Over de interventie van de buurtbewoners is Hans lovend, met een kanttekening. “Ik kan niet genoeg bewonderen wat die mensen doen“, sluit hij af. “Maar paradoxaal genoeg zorgt dat ook vaak voor een vertraging van het geheel. De mensen brengen water en voedsel naar een verwaarloosd dier en dan komt de politie ter plaatse. Die merken dat het dier eten en drinken heeft en daarmee is de kous dan ook af. De wetgeving rond dierenwelzijn vertoont nog heel wat gaten, we hopen dan ook dat deze snel allemaal worden gedicht.“
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier