“Ik kan geen half uur meer wandelen, maar wereldkampioen worden in de Pro Ski Grand Prix ging net wel nog.” Oostendenaar Quinten Bossche (26) werd zondag wereldkampioen in wat ‘de formule 1 van het jetskiën’ genoemd wordt, nadat hij anderhalf jaar geleden zijn been bijna verloor na een horrorcrash op het water.
Bossche raakte in oktober 2019 betrokken bij een zwaar ongeval, een dag voor hij in Arizona zou strijden om de wereldtitel. In de opwarming kwam hij in aanvaring met een andere piloot. Een verbrijzeld scheenbeen, een afgescheurd kuitbeen en kraakbeen tussen zijn gewricht waren zijn deel. Weg droom, weg wereldtitel. De Oostendenaar wachtte een lange revalidatie en de wereldtitel leek verder dan ooit.
“Mijn been zag er echt niet goed uit”, blikt de kersverse wereldkampioen terug. “De vrees dat ik mijn been zou verliezen, was groot, ook bij de dokters. Ik heb veel geluk gehad dat ik alle bescherming droeg, want anders was ik hoe dan ook mijn been verloren. Er was ook helemaal geen zekerheid dat ik ooit nog terug zou kunnen stappen.”
door een hel
Na enkele weken ziekenhuis in Amerika werd Quinten overgebracht naar het ziekenhuis Maria Middelares in Gent. “Op dat moment was er voor het eerst sprake van dat ik misschien terug zou kunnen wandelen”, vervolgt Bossche. “Voor mij was dat echter niet voldoende. Ik moest en zou ooit terug op een jetski kruipen om te racen. Vanaf de eerste dag ben ik in mijn kamer in het ziekenhuis meteen mijn tenen beginnen bewegen. Toen ik groen licht kreeg om de revalidatie in te zetten, ben ik zes maanden lang zeven dagen op zeven onder begeleiding geweest van de Brugse kinesist Thomas Geschier. Enkele maanden na het ongeval maakte ik de eerste gewichtloze wandelbewegingen in het zwembad.”
Van zodra Bossche groen licht kreeg van de specialisten om terug te stappen en te fietsen, kon niets of niemand hem weerhouden om de jetski op te kruipen. “Tegen het advies van de dokter in, want eigenlijk kwam dat allemaal veel te vroeg. Toch moest en zou ik terug op de jetski kruipen, maar dan op een rustige manier. We spreken dan van april 2020. Het feit dat ik niet rook noch drink, heeft me wel geholpen in mijn revalidatieproces. Ik ging door een hel, maar was vastbesloten om er terug te staan. Tot op vandaag blijft de pijn, maar er is geen andere weg. Met beperkingen heb ik geen vrede”, aldus Bossche.
Nooit durven dromen
De eerste wedstrijd op het programma was het EK in juli. Bossche, nog steeds voorzien van platen, pinnen en vijzen in zijn been, stond vastberaden aan de start en verbeet de pijn. Hij werd meteen Europees kampioen. “De eerste week na de wedstrijd kon ik mijn bed niet uit”, herinnert Quinten zich nog. “In november werd dan beslist om alle materiaal die niet op een natuurlijke manier in mijn been terecht was gekomen, te verwijderen. De pijn was ondraaglijk en dat zou mijn mobiliteit stukken verbeteren. Tot op vandaag ga ik nog steeds naar de kine, maar de pijn zal waarschijnlijk mijn leven lang blijven. Een half uur wandelen is voor mij onmogelijk geworden. Op mijn jetski kan ik echter perfect bewegen. Daar heb ik die wandelbeweging niet op nodig en laat nu net dat voor mij de moeilijkste beweging zijn.”
“Ik ging door een hel, maar moest en zou er weer staan”
Zondag stond Bossche in Thailand aan de start van de meest prestigieuze wedstrijd in het jetskiën: de Pro Ski Grand Prix. “Toen ik zondag mijn bed uitkwam, voelde ik dat het mijn dag zou worden. Ik had maar één doel voor ogen en dat was die wereldtitel pakken. In vier wedstrijden toonde ik mij telkens de beste en op het einde mocht ik de wereldbeker de hoogte insteken. Anderhalf jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik ooit nog de wereldbeker mee zou brengen naar Oostende.”
Ervoor gevochten
“Deze titel voelt anders dan de twee voorgaande in deze categorie ( Quinten won in 2017 het WK in Dubai en in 2018 het WK in Amerika, red .). Ik heb moeten vechten om te staan waar ik nu sta. Mijn wilskracht en vastberadenheid hebben me erdoor geslagen. Aan wie ik deze titel opdraag? Twee jaar geleden verloor ik mijn oma. Sinds mijn zesde was ze mijn steun en toeverlaat. Ik had toen al de droom om ooit wereldkampioen te worden en zij heeft altijd in mij geloofd, terwijl anderen wat lacherig deden over mijn ambitie. Daarnaast had ik een soort van Amerikaanse oma. Sinds mijn eerste wedstrijd in Amerika op tienjarige leeftijd stond die vrouw altijd aan de start om voor mij te supporteren. Ze overleed onlangs nadat het coronavirus haar te pakken had gekregen. Aan deze twee mensen wil ik mijn wereldtitel opdragen”, besluit Quinten Bossche.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
