Poperingenaar Pascal Sohier (45) is een postbode van de oude stempel. Al 25 jaar rijdt hij in Ieper op dezelfde fiets van bus tot bus en biedt een luisterend oor waar nodig. Nu meer dan ooit.
“Toen ik naar school ging, kwam ik elke dag de postbode tegen. Ik wist meteen: dat wil ik later ook doen”, vertelt Pascal. “Mijn fiets kostte destijds 16.000 frank. Bpost bood me al een witte standaardfiets aan, maar de mijne rijdt nog altijd even goed. Ik moet ook de laatste postbode zijn, die nog zonder gsm rondrijdt.”
Moéten postbodes eigenlijk werken in deze uitzonderlijke tijden? “We zijn zeker nodig, want de post moet nog altijd bezorgd worden. Het aantal brieven vermindert door de sluiting van scholen en bedrijven, maar het aantal online bestellingen schoot de hoogte in. Een dag niet werken, zoals op paasmaandag, bezorgt ons de dag erna meer werk. Bovendien vervul ik tijdens deze coronacrisis ook een rol van maatschappelijk werker. Voor sommigen is de postbode de enige persoon, die ze in hun straat zien passeren en kunnen aanspreken. Ze hebben nood aan een luisterend oor. Het is lang geleden dat postbodes zo’n grote sociale rol hadden. We zijn er weer voor de mensen. Daar maak ik zeker tijd voor, want ik hou van sociaal contact in deze job. Naast het slaan van een babbeltje wachten mensen op een kaartje of geschenkje van familie en vrienden. Voor veel mensen ben ik een lichtpuntje in hun dag.”
Pascal krijgt waardering in ruil voor zijn ‘sociaal werk’. “Er hing onlangs een brief aan een bus. Kinderen hadden geschreven ‘kijk eens op de straat’. Dan zag ik een mooie tekening en de boodschap ‘bedankt voor alles’. Toch vind ik dat het zorgpersoneel en medewerkers van warenhuizen een belangrijkere rol spelen.”
Is het werk van postbode niet gevaarlijk nu? “Nee, want iedereen houdt zich goed aan de regels. Wanner mensen hun deur openen, zetten ze direct een stap achteruit om voldoende afstand te houden. Bovendien is er nu veel minder verkeer en is het dus veiliger fietsen.”
(TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier