Peter Sap van De Kluze: “Je bekijkt het leven maar beter door een roze bril”

In het sappige West-Vlaams noemt hij ze azijnpissers en pezewevers, maar hij kan er niet mee overweg. “Voor mij geen negatievelingen en vitters”, aldus Peter Sap van restaurant De Kluze. “Je bekijkt het leven maar beter door een roze bril. Zoals ik, al zie je het misschien niet aan mijn montuur. Ik ben een optimist.”

Nochtans heeft Peter momenteel niet echt reden tot vrolijkheid. Restaurant De Kluze, dat hij samen met zijn vrouw Hilde al 19 jaar op het Conscienceplein runt, is momenteel gesloten door de coronamaatregelen en dus komt er geen brood op de plank.

Dit jaar is hun zaak eerder al zes maanden dicht geweest, enerzijds door de lockdown en anderzijds om Hilde de kans te geven te herstellen van een operatie. Zij staat in de keuken, Peter bedient de klanten. “Corona heeft me op het vlak van sociaal contact een deuk gegeven”, zegt hij. “Al die maanden sluiten! Ik run ons restaurant absoluut niet puur voor het geld. Ik wil mijn klanten zien en horen. Dat is minstens even belangrijk.”

Sigaretje tegen stress

“Mijn vader Odiel is in Ichtegem bierhandelaar geweest. Hij is al 21 jaar dood. Hij was nog nooit ziek geweest en dan plots, pats, in vier maanden weg. Leukemie. Van hem moet ik de goesting om in de horeca te werken geërfd hebben. Een beroep dat ik nog altijd met volle goesting doe. Al mag je de stress niet onderschatten. Als ons restaurant vol zit en je wilt iedereen min of meer vlot bedienen, dan gieren er weleens zenuwen door je keel. De klanten zullen dat echter niet aan mij merken. Zelfs niet onze trouwste bezoekers. We hebben voor minstens 75 procent een vast cliënteel.”

“Hoe ik die stress weg krijg? Door tussendoor, als het twee minuten kalmer is, buiten een sigaretje te gaan roken. Dat kan gek genoeg mijn innerlijke rust doen weerkeren. Maar voor alle duidelijkheid: ik panikeer niet snel. Na al die jaren heb ik geleerd dat nervositeit niets oplost. Als iemand al eens langer op zijn maaltijd moet wachten, dan weet ik maar al te goed hoe dat komt. We werken met verse producten en bij ons wordt de saus bij een stuk vlees nog op het moment zelf bereid met de jus uit de pan. Dat kost tijd. We maken er ook een punt van om altijd verse frietjes te serveren. Vandaar een van mijn taken: de aardappelen handmatig door de snijmachine halen.”

Naaktfoto’s van BV’s

“Ik erger me aan mensen die de coronamaatregelen niet strikt opvolgen, waardoor we nu met de horeca in de rats zitten. Over zoiets kan ik me opjagen. En over het feit dat er bijna twee jaar is nodig geweest om een nieuwe federale regering te vormen. Terwijl die gasten in het parlement gewoon doorbetaald werden, hé.”

“Maar zoals ik al zei, neem ik het meeste aanstoot aan mensen die constant het negatieve in de verf zetten. Diegenen die op alles en iedereen kappen zonder zelf met oplossingen voor de dag te komen. Als je iets niet oké vindt, dan mag je dat uiteraard met manieren zeggen, maar bied dan op z’n minst een waardig alternatief aan. Anders zwijg je beter.”

“Ik vind het voorts vreselijk hoe de media de ene mens door het slijk zou halen en de andere beschermen, bijvoorbeeld omdat hij een BV is. Neem nu de drie bekendheden die uit eigen wil naaktfoto’s en ronduit pornografische filmpjes hebben verstuurd aan de zogenoemde Eveline. Die BV’s werden in de media afgeschilderd als slachtoffers, maar ik ga daar niet in mee. Ik heb geen greintje medelijden met hen. Ze moeten zoiets maar niet doen. Ik zou me diep schamen in plaats van klacht neer te leggen.”

Gedichten in dialect

“Hoe ik met mijn gedichten in het West-Vlaams begonnen ben? Ik schrijf die al zeker meer dan 20 jaar, want ik ben ermee gestart in de periode tussen 1990 en 2001, toen ik in Brugge café Brugs Voetbal openhield nabij het stadion De Klokke. Er was in het café een kindje gevallen, met een huilconcert tot gevolg. De mama troostte haar spruit en probeerde dat in zogezegd beschaafd Nederlands te doen. Ge moet daarvoor niet schremen, zei ze. Ik vond dat zo grappig, dat ik op het idee kwam om gedichten te schrijven in het dialect. Tijdens de lockdown had ik tijd en heb ik er meer gemaakt dan anders. Het is een hobby om op die manier mijn gedachten op papier te zetten. Ik post de gedichten op Facebook en heb er al eens enkele aan het raam van onze zaak gehangen. Ik krijg er leuke reacties op.”

Vriendschap is heilig

“Voor mij is vriendschap heilig. Staat een maat in Brussel met zijn auto in panne, dan wil ik hem direct gaan oppikken. Ik snap niet dat er mensen zijn die achter de rug van hun vrienden kwaad vertellen. En toch gebeurt dat geroddel. We zouden met z’n allen de wereld een stuk mooier maken, mocht iedereen oprecht zijn. Lachen in iemands gezicht en nadien de persoon in kwestie zwartmaken? Wie dat doet, is een triestige mens! Ik probeer onbetrouwbare figuren te vermijden.”

Zelfgerookte zalm

“Mijn vrouw Hilde kookt voor de mensen die naar ons restaurant komen, maar geregeld ben ik diegene die voor ons tweetjes het eten klaarmaakt. Noem mij maar een amateurkok. De zalm die ik zelf rook, vind ik heel lekker. Het is zo’n beetje mijn culinaire specialiteit. Uiteraard is Hilde veel beter dan ik in de keuken. Schitterend vind ik haar vol-au-vent van varkenshammetje in Triple Karmeliet-bier. Dat gerecht staat altijd op onze kaart.”

“Ik ben niet kieskeurig als het op eten aankomt. Ik lust zowat alles. Belangrijk is de kwaliteit van de ingrediënten die je gebruikt en de manier waarop je iets bereidt. In ons restaurant krijg je nooit diepvriesfrieten. We gebruiken de beste aardappelen om de frietjes te snijden en superieure olie om ze in te bakken. Dat smaak je. Van zodra we weer opengaan, mag iedereen komen proeven.” (lacht)