Patrick Demuynck maakte grafzerk uit kastanje voor zijn dochter: “Geeft me moed”

Patrick Demuynck bij het kastanje grafzerk van zijn dochter die hij zelf maakte. © SLW
Redactie KW

Patrick Demuynck put tevredenheid en moed uit het opfrissen van de grafzerk van zijn dochter Lies. Die boodschap van hoop wil hij aan anderen meegeven. “Weet dat er altijd ergens een sprankel hoop is die je leven weer wat positivisme inblaast. Ja, zelfs op het kerkhof.”

Om de drie jaar haalt Patrick Demuynck de grafzerk van zijn dochter Lies op voor een opknapbeurt. Lies stierf toen ze 31 jaar was op 30 maart 2011. Ze koos voor euthanasie nadat multiple sclerose steeds verder de kracht uit haar lichaam wegnam. Tot ze uiteindelijk via enkele hoofdknikken haar ouders kenbaar maakte dat ze wou sterven.

“Ons Lies kreeg MS op haar veertiende”, vertelt Patrick. “Ik maakte een trapleuning toen ze moeilijk naar boven kon, nadien installeerden we een lift. We pasten de badkamer aan. We verbouwden ons huis tot een kangoeroewoning, en we lieten onze job voor wat het was. Tot ze stierf en we niets meer konden doen. Wat kon ik toen nog doen? Het enige wat ik nog voor haar kon doen, was haar grafzerk maken.” Patrick volgde op dat moment houtbewerking in avondonderwijs. Zijn project was bijzonder, dat zeker. Hij maakte de grafzerk uit kastanje. “Mijn echtgenote Annie vond het vreselijk dat Lies onder een zware steen zou liggen. Ik wou geen tropisch hardhout voor ecologische redenen. Dus kocht ik een hele kastanjeboom. Na de grafzerk had ik nog heel wat kastanje over, tot de garagepoort toe is van kastanje gemaakt!”

dubbel gevoel

De kastanje grafzerk is uniek; het maakt ook dat die iedere drie jaar aan een onderhoudsbeurt toe is. “Ik had nooit gedacht dat het laatste wat ik voor Lies kon betekenen mij nog zoveel vreugde zou bezorgen”, verrast Patrick. “Als de zerk bij ons thuis staat, is het alsof we Lies weer even naar huis brengen. Doet het zeer? Nog altijd! Doet het deugd? Dat zeker, Ja!”

Dat wil Patrick beklemtonen en meegeven als boodschap. “Ik put daar moed uit, ja. Ik had nooit vermoed dat wat ooit immens verdriet was, mij zoveel deugd zou bezorgen. Het blijft een dubbel gevoel en niet makkelijk uit te leggen. Maar door het werken aan de grafzerk, er een nieuw kleurtje aan te geven en er een nieuwe foto van Lies in te stoppen, krijg ik een tevreden gevoel en vind ik hoop. De coronaperiode is voor velen, zeker voor wie eenzaam is, een moeilijke periode. Het valt te begrijpen dat velen de schouders laten hangen, maar dat is niet nodig. Je vindt altijd wel iets wat een vleugje positivisme kan brengen in je leven, zelfs op het kerkhof.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier