Marchand blijft wel in de pastorie op de Sint-Denijsplaats wonen.
Officieel is Guido Marchand dus met pensioen. Toch blijft hij actief. “Rust roest, klinkt het spreekwoord”, aldus Guido. “Ik ben tevreden met pensioen te zijn.De jaren begonnen zich te laten voelen. Sedert vorig weekend doe ik op zaterdagnamiddag en zondagvoormiddag een eucharistieviering in de kapel van Rustenhove in Ledegem. De vorige pastoor zit in een rolstoel. Ik was verwonderd dat er daar zaterdag zo’n 50 mensen zaten: bewoners en familie. Ik ga daar met plezier helpen, tenminste als mijn gezondheid en karkas het toelaten. Vorige week zaterdag deed ik in de Sint-Dionysiuskerk nog de mis. Sinds ik met pensioen ben, was ik ook al voorganger en ging concelebreren tijdens de zondagmis in de Sint-Medarduskerk in Wervik.”
Nieuwe wijken
Door de jaren heen is er veel veranderd. In onze maatschappij en de Kerk. “Het was drukker en er waren moeilijke tijden”, zegt Guido. “Over bisschop Roger Vangheluwe spreek ik liever niet. Ik ben erkentelijk en dankbaar voor de samenwerking met veel mensen hier. Op mijn dankviering was er een volle kerk. In vergelijking met mijn eerste periode hier als onderpastoor is Geluwe door de jaren heen verstedelijkt. Er kwamen nieuwe wijken bij, slaapwijken hoor ik wel eens. Waarmee men bedoelt dat de mensen overdag weg zijn naar hun werk en hier bouwgrond kochten omdat die goedkoper was dan in andere gemeenten. Bovendien liggen die wijken dicht bij de snelweg.”
“Ze mogen me altijd bellen voor een ziekenzalving”
“Elke tweede en vierde vrijdagnamiddag van de maand doe ik een eucharistieviering in Ter Beke. Voor de bewoners, vrijwilligers die er helpen en ook de bewoners van de serviceflats. De eerste vrijdagavond van de maand verzorg ik om 18 uur de mis in de Heilig Hartkerk in Kruiseke. Elke dinsdag en donderdag doe ik de mis bij de drie Zusters van Het Werk in de Moerput.”
Guido Marchand blijft dus actief. “Ze mogen me altijd bellen”, klinkt het. “Bijvoorbeeld voor een ziekenzalving. Dat weten ze in Ter Beke ook. De mensen denken dat ik nu niets meer doe maar er is een verschil tussen een pastoor en priester. Ik ben priester tot in mijn graf.”
Minder volk
Helaas zijn er door de jaren heen minder en minder kerkgangers. “Het doet me iets”, zegt de gepensioneerde pastoor. “Ik herinner me dat er vroeger vier à vijf eucharistievieringen waren waarvan twee in de kapel van de school op Ter Hand. Later waren er in de Sint-Dionysiuskerk nog twee op zaterdagavond en zondagvoormiddag. Nu is dat alleen nog op zaterdag het geval. Minder volk in de kerk is een breed verschijnsel, niet louter hier. Het was al een oudere bevolking die naar de mis kwam. Nu zijn die mensen nog ouder of overleden. En vergeet het maar dat alle boeren naar de mis komen!”
“Het is allemaal niet meer zo vanzelfsprekend. Er is in onze maatschappij enorm veel veranderd en geëvolueerd. Neem nu die rage met killer clowns met nepwapens. Is dat nu de ontspanning van onze jeugd? Wie had toen ik 51 jaar geleden priester werd gewijd durven denken dat onze kerken zouden leeglopen en er bijna geen personeel meer zou zijn? In Frankrijk is het al lang zo. Daar moest een pastoor 15 parochies bedienen. Hier gaan we in de toekomst naar een nieuwe en grotere federatie met Menen-Wervik-Geluwe.”
“Ik was het kakkernestje”
Guido Marchand is afkomstig van Krombeke, vlakbij Poperinge. Hij groeide er op in een gezin van acht kinderen. “Godzijdank leven ze nog allemaal”, zegt hij. “Mijn vader Maurice is al lang geleden overleden, in 1961. Hij was schoenmaker en kapper-barbier. Vaak kwamen er op zaterdagavond nog mannen om hun baard te laten scheren nadat ze heel de week bij de boer hadden gewerkt. In een hoek van de voorplekke herstelde mijn moeder schoenen. Mijn vader was daarnaast ook nog melkcontroleur bij de boeren. Dat gebeurde ‘s morgens vroeg en ‘s avonds laat. Zo was hij half bezoldigde loontrekkende. Mijn moeder Maria hield thuis een schoenwinkel open.”
“Ik was thuis de jongste en ook de zwaarste. (lacht) Ik was het kakkernestje. Ik heb vijf zussen en twee broers. Een broer woont in het ouderlijk huis, een zus in Poperinge. Van thuis uit hebben we altijd geleerd elkaar te helpen en later goed overeen te komen. Mijn moeder was een heel vrome ziel. Met vijf van de acht kinderen zaten we op internaat. Mijn zus Rosa was 45 jaar missionaris in Taiwan. Nu is ze op rust in Heverlee.”
Luisteren
Ondertussen kreeg het bisdom Brugge met Lode Aerts een nieuwe bisschop. “We konden niet zonder blijven”, zegt priester Guido. “Omdat er geen bisschop was, waren er veel dingen geblokkeerd. De naam van Lode Aerts had ik al een paar keer gehoord. Het duurde lang, maar in de nasleep van wat er allemaal in ons bisdom is gebeurd waren er wellicht maar weinig kandidaten enthousiast.”
Opmerkelijk was dat priester Guido zich tijdens zijn afscheidsviering als pastoor verontschuldigde. “Aan de mensen die ik mogelijk iets zou kunnen misdaan hebben”, zegt Guido. “Niemand is perfect”, verklaart hij. Hij was ook een luisterend oor. “Zoals in pijnlijke omstandigheden, bij een zwaar verlies”, aldus de gepensioneerde pastoor. “Je voelt je dan machteloos. Op dat moment is het medeleven belangrijk: er zijn en kunnen luisteren. Met empathie en wat begrip. Mensen in miserie zijn er natuurlijk ook. Al komen ze dat niet aan onze neus hangen.”
(EDB, Foto LVW)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier