Het verlies van een kind is heel ingrijpend voor een gezin. Erover praten helpt vast en zeker, maar niet iedereen kan dat én er is nog steeds dat taboe over de dood. Het gezin Borremans-Struye moest 13 jaar geleden Noor na acht dagen leven laten gaan. Nu is er hun boek ‘Noor – jij komt altijd terug’, waarin de tranen van hun verdriet vervat zitten.
Papa Stefaan Borremans (51), mama Heidi Struye (43) en dochters Siel (19), Lara (16) en Nina (11) poseren fier bij het boek en de vlinder die boven hen waakt. Mama Heidi legt uit: “Als we een witte vlinder zien, dan zeggen we dat Noortje er is. Net zoals wanneer we bij zonnebloemen haar nabijheid voelen en ook het limoengroen, dat wij nu ‘noortjegroen’ noemen, heeft een speciaal effect op ons. In mijn klas (Heidi geeft les aan de VBS Capucienen, red.) is er zelfs een muur in die kleur geschilderd en dat zorgt voor een zekere rust in mijn hoofd en mijn hart.”
Papa Stefaan is leraar godsdienst in Immaculata. “Het is jammer dat de dood van een pasgeboren baby nog altijd zo’n taboe is”, zegt Stefaan. “Mensen gaan het letterlijk uit de weg als ze in de winkel een andere rayon opzoeken. Met het schrijven van dit boek willen we tonen dat je kwetsbaar opstellen geen zwakte is. Wie denkt dat het gemis verdwijnt, heeft het verkeerd: het groeit naarmate Noor ouder wordt. Alleen hebben we er allemaal, ook onze jongste die Noor nooit gekend heeft, leren mee leven. Ik door erover te schrijven, mijn vrouw door bijvoorbeeld een plakboek bij te houden en de kinderen hebben veel getekend. En vooral door erover te praten!”
Altaar
Niets in de zwangerschap wees erop dat er problemen zouden zijn, vertelt mama Heidi. “Op 4 mei 2006 kwam Noor bij de bevalling in een storm van verwikkelingen terecht door een baarmoederscheur. In allerijl werd ons derde pasgeboren dochtertje naar de dienst neonatologie gebracht van een Brugs ziekenhuis, waar toevallig een klasgenoot van Stefaan werkzaam was als neonatoloog. De manier waarop hij later aan onze kinderen al hun vragen heeft beantwoord zal ons altijd bijblijven. Door hen correcte informatie te geven op hun maat heeft hij hen helpen rouwen.”
De wieg stond thuis al klaar, maar het noodlot besliste er na acht dagen anders over. “In plaats van een doopfeest moesten we een begrafenis voorbereiden. Het wiegje leek even een altaar voor Noor. Toch hebben we dit doelbewust na een paar weken dan weg gedaan, maar in elke kamer is er wel iets wat aan haar herinnert. De enige afbeelding in het boek zijn een voet- en handafdruk van haar. Thuis hebben we in de living wel een foto van Noor aan de muur waarop allemaal medische buisjes te zien zijn. Sommige mensen vinden dat luguber, maar voor ons leefde ze toen. Heidi heeft haar één keer gewassen, toen ze net gestorven was en we hebben daar dankzij wijlen papa Etienne Struye enkele videobeelden van. We hebben bij hem toen wel moeten aandringen om dat te doen, maar zijn gelukkig dat we die beelden hebben.”
Plakboek
Drie weken na de begrafenis moesten Stefaan en Heidi even Ieper verlaten om, zonder kinderen, afstand te kunnen nemen van ongemakkelijke stiltes en medelijdende blikken. “Een vriendin had op mijn ziekbed een boekje gelegd en op het vliegtuig zijn we daar samen beginnen in te schrijven: het werd een soort dagboek met flarden van wat we ons herinnerden. Dat is de basis geworden van het boek, waarin we als het ware alles opgeschreven hebben. Naast het dagboek hebben we een plakboek met alle mogelijke herinneringen aan Noor: de klevertjes van het ziekenfonds, de tekeningen van de kindjes, de gsm-berichtjes die toen nog heel primitief waren, geschreven reacties van familie en vrienden.”
Gevoelige plaat
De opbrengst van het boek wil de familie schenken aan een wel heel bepaald goed doel. “We kozen voor vzw Boven De Wolken, waar vrijwillige fotografen aangesloten zijn die op vraag van ouders hun overleden baby binnen de 24 uur respectvol en voor eeuwig en altijd komen vastleggen op de gevoelige plaat. Toen Noor overleed bestonden ze nog niet. Daarom willen we hen op deze manier steunen, want wij beseffen maar al te goed dat dit een stap is in het rouwproces. Noor is dood, maar we zullen haar nooit doodzwijgen, want zo leeft ze verder. Onze mailbox is letterlijk ontploft op het ogenblik dat we bekend maakten dat we hierover een boek zouden uitbrengen. Een kind verliezen kan zwaar wegen op een relatie. Wie weet helpt ons boek ook voor mensen die het op dat vlak dan moeilijk hebben. De steun uit onze omgeving was bij het hele rouwproces voor ons trouwens ook van levensbelang. De geboorte van een kind is nog altijd een reden om gelukkig te zijn. Daarom juist is ook het gemis of verlies van een kind even goed een reden om erover te praten.” (DS)
Noor – jij komt altijd terug (voorbij de dood van een pasgeboren baby) – uitgegeven bij Halewijn – ISBN 978-90-8528-531-1. Te verkrijgen bij Uitgeverij Halewijn: bestellingen@halex.be of via www.halewijn.info of in de boekhandel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier