Palliatief Netwerk Heidehuis in Brugge zoekt extra vrijwilligers

Koen, Annick en Bart in het Heidehuis. (foto DC) © Davy Coghe
Stefan Vankerkhoven

“Velen hebben een verkeerd beeld van het vrijwilligerswerk in het Palliatief Netwerk Heidehuis”, zeggen Annick Vande Woestyne en Bart Ponsaerts. “Het is hier niet allemaal kommer en kwel. Integendeel, er wordt hier meer gelachen dan gehuild.”

Jaarlijks bekommert vzw Het Heidehuis in Brugge zich om 600 palliatieve patiënten. “Dat doen we op drie locaties: in ons dagcentrum in de Fazantendreef 11, in de palliatieve zorgeenheid De Vlinder bij de Zwarte Zusters en in palliatieve thuiszorg, ter ontlasting van de mantelzorgers”, zegt psycholoog Koen Bertrem.

Op donderdag 24 september om 19 uur organiseert het Heidehuis een infoavond voor vrijwilligers in het dagcentrum. “Door de coronacrisis hebben vrijwilligers afgehaakt, er is continu nood aan nieuwe mensen die een luisterend oor hebben voor onze patiënten. Specifieke vaardigheden heb je niet nodig, je moet enkel uit het goede hout gesneden zijn: empathie hebben voor andere mensen”, aldus Koen Bertrem. Kandidaat-vrijwilligers krijgen na de infoavond een opleiding.

Ongeneeslijk

Momenteel telt het Heidehuis 80 aanwezigheidsvrijwilligers, die twee dagen per maand naar het dagcentrum komen of aan palliatieve thuiszorg doen of vier halve dagen mee helpen in De Vlinder. “De patiënten waarmee zij de dag doorbrengen zijn allemaal ongeneeslijk ziek. Ze lijden aan kanker of hebben een zenuw- of spierziekte”, stelt Koen Bertrem.

Annick Vande Woestyne (57) uit Varsenare is al ruim vier jaar vrijwilliger: “Ik was laborante, maar ben gestopt met werken en wou mij nog nuttig maken voor de samenleving. Jarenlang was ik in een klinisch labo bezig met cijfers en testen, nu haal ik veel meer voldoening in de menselijke contacten. Het was mijn huisarts die mij de tip gaf om contact op te nemen met het Heidehuis.”

“In De Vlinder help ik de verpleegkundigen met de ochtendshift. De patiënten verzorgen, de maaltijden naar de kamers brengen, maar ook gewoon aanwezig zijn. Je hoeft niet per se met die mensen te praten over hun ziekte. Een foto of een kadertje in hun kamer is snel een aanknopingspunt voor een babbel. Veel patiënten vertellen mij spontaan hun levensverhaal, op zo’n momenten vallen alle maskers weg. Zonder schroom praten zij over positieve en negatieve gebeurtenissen in hun leven. Dat heeft mij verbaasd. “

“Als vrijwilliger moet je enkel luisteren en zeker niet jouw mening geven. Dat leerde ik in onze opleiding. Het is belangrijk dat je stiltes laat in het gesprek. Dat brengt de mensen tot rust.”

“Als iemand overlijdt, dien ik samen met de verpleegkundige de laatste zorgen toe. Ik help de dode op te baren, ik vind dat iets moois en respectvol. Je hebt die patiënt de laatste uren van zijn leven zien aftakelen. Sommige mensen heb je één keer gezien, anderen begeleid je een paar maanden. De enen sluiten hun leven op een mooie manier af, de andere zijn angstig en hebben pijn. Natuurlijk laat dit je niet koud, maar ik kan het loslaten eens ik buiten sta. Dan ben je dankbaar voor het leven en je goede gezondheid. Je beseft dat je je vaak druk maakt om pietluttigheden in vergelijking met het stervensproces.”

Luisteren

Bart Ponsaerts (73) uit Sint-Michiels, een voormalig aankoper bij een doe-het-zelfzaak, is al 15 jaar vrijwilliger in het dagcentrum: “Op mijn 58ste ging ik met brugpensioen en las commentaren dat al die bruggepensioneerden profiteurs zijn die enkel maar willen reizen. Welnu, ik wou via vrijwilligerswerk iets teruggeven aan de maatschappij. Ik kom hier nog altijd met veel goesting. Een tijdlang heb ik gekookt in het dagcentrum. Mijn specialiteit was zalm in bladerdeeg met dillesaus. Nu probeer ik de patiënten een goede dag te bezorgen. Hoe doe ik dat? Door hen graag te zien en met liefde te omringen. Een schouderklopje geven en luisteren doet deugd. En als die mensen ‘s avonds opgemonterd naar huis gaan, omdat ze hun verhaal eens konden doen, heb ook ik daar deugd van! Je moet geen heldendaden verrichten om dat te bereiken. Uiteraard doet elk afscheid pijn, zeker als een dame van amper 30 jaar oud, met twee kleine kinderen, bezwijkt aan kanker. Maar je mag dat verdriet niet meeslepen, anders hou je het niet vol.” (SVK)

Info: www.heidehuis.be of 050 40 61 50.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier