Voormalig journalist en nachtburgemeester van Kortrijk Geert ‘Pitje’ Vandepitte (57) kiest voor euthanasie

Door de Leiewerken die net voor de eeuwwisseling plaatsvonden, stond de woning van Geert Vandepitte meermaals onder water. © Kurt De Schuytener
Redactie KW

Geert Vandepitte (57) is maandag overleden. De Kortrijkzaan koos voor euthanasie na een jarenlange strijd tegen clusterhoofdpijn. Hij werkte als journalist en droeg de eretitel van nachtburgemeester. Zijn mama Marie Therese blikt terug. “Hij ziet niet meer af, maar we zijn hem wel kwijt.”

“Sorry, hoor”, excuseert Marie Therese zich. “Ik spreek hier enkel in superlatieven. Maar ik kan niet anders. Ik kan moeilijk liegen. Hij was goudeerlijk, altijd behulpzaam, een doorzetter.”

Ze zal zich nog enkele keren excuseren, wanneer ze spreekt over haar jongste en de tranen in haar ogen opwellen. Haar jongste, dat is Geert Vandepitte. “Den duts”, zal ze enkele keren herhalen. Maandagnamiddag stierf hij, amper 57.

Euthanasie

Hij koos er zelf voor. Euthanasie. “Het is onnatuurlijk. Als moeder je zoon moeten afgeven, het klopt gewoon niet”, vertelt zijn moeder. Zelf is ze 92. Het is een tragisch lot voor de bon vivant die Geert was. Hij genoot van het leven, ook al gaf het leven hem niet altijd veel om van te genieten. Al tweeëntwintig jaar kampte Geert met clusterhoofdpijn. “De eerste keer was op kerstavond. Hij zat hier in de zetel, de tranen rolden van zijn wangen.”

Het is ergens een geruststelling dat hij niet meer afziet, maar we zijn wel hem kwijt. En dat doet zo’n zeer.

Vanaf dan zouden de aanvallen zich meermaals van hem meester maken. “Zo erg dat hij aan de zuurstof moest. Meermaals moest hij zich naar de spoedafdeling reppen omdat het niet meer draaglijk was. Als er dan een medicament was dat de pijn ietwat kon wegnemen, kwamen er complicaties of nam de werking af. Neen, hij heeft geen chanse gehad.”

Mooie herinneringen

Toch zullen het vooral de mooie herinneringen zijn die zijn mama en zijn vele vrienden koesteren. Als journalist – hij werkte onder meer bij Focus WTV, het Nieuwsblad en De Tijd, kwam hij overal ter wereld. Hij trok naar het Prado voor een stuk, hij interviewde astronaut Frank Dewinne in Rusland en vertoefde ook lang in New Orleans.

Als nachtburgemeester schuimde hij de Kortrijkse kroegen af. De anekdote dat hij Britse popster Paul Young ontmoette in café ’t Fonteintje typeerde hem. Een groep lallende Britse toeristen, dachten de meesten, maar hij wist beter. Toen ze tevergeefs tequila vroegen, liep hij om een fles naar de nachtwinkel én nam hij zijn gitaar mee. “Daarna speelden we samen Hoochie Coochie Man”, liet hij destijds optekenen.

Al de zaken waar hij plezier uithaalde, moest hij opgeven door zijn ziekte. En het was niet alleen de clusterhoofdpijn. Het was het ene voorval na het andere. Op de koop toe kreeg hij het verdict dat hij de ziekte van Hodgkin, een vorm van lymfeklierkanker.

Waterproblematiek

Niet enkel op gezondheidsvlak werd Geert weinig gespaard, hij leverde ook een strijd tegen de waterproblematiek aan het Albertpark. Door de Leiewerken die net voor de eeuwwisseling plaatsvonden, stond zijn woning meermaals onder water. “In januari zou er een oplossing komen. Twintig jaar leverde hij strijd, nu het terrein gedraineerd wordt zal hij dat niet meer kunnen meemaken. Tragisch.”

Hij nam afgelopen week bewust afscheid van de vele vrienden die hij in zijn veel te korte leven had gemaakt en rakelde heel wat herinneringen op. “Zoals die keer dat zijn vriend Pierre Lano een tapijt weefde waarop stond: Lano steunt nachtburgemeester Pitje”, vertelt een vriend en oud-collega.

“Het tapijt werd aan het Kortrijkse stadhuis gelegd, in nachtelijke uren zoals het een nachtburgemeester past. De echte burgemeester schrok zich een hoedje de morgen erop. Het tapijt ligt nog altijd in zijn woning, als herinnering aan een tijd toen de donderdagavond horecatijd was voor alle journalisten in café Fernand.”

Lachen en muziek beluisteren

Het was een week voor Geerts heengaan dat Marie Therese wist welk lot haar zoon had gekozen. “Het heeft me beziggehouden, maar het deed me wel iets als ik zag hoeveel mensen er langskwamen om afscheid te nemen.”

“Niet om over zijn pijn te praten, wel om herinneringen op te halen, om te lachen, om muziek te beluisteren. Zo jammer. Het is ergens een geruststelling dat hij niet meer afziet, maar we zijn wel hem kwijt. En dat doet zo’n zeer.”

(JD)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier