Donderdag 25 mei was het net vijf jaar geleden dat Kevin Braekevelt (38) overleed nadat een obus ontplofte op het bedrijventerrein van de familiezaak. Met veel warmte denken zijn familieleden nog aan hem terug. En hij is letterlijk en figuurlijk nog in het bedrijf aanwezig.
Het is zus Fien Braekevelt die namens de familie nog eens de warme herinneringen aan Kevin Braekevelt oprakelt. De wereld van het gezin van Wim Braekevelt en Mia Volckaert stortte in toen Kevin dodelijk getroffen werd door de ontploffing. “Vanuit onze professionele activiteiten kwamen we geregeld in contact met archeologische opgravingen. Daar was Kevins passie voor de wereldoorlogen ontstaan. Hij volgde steeds de geldende procedures, maar heeft zich die noodlottige dag vergist. Daar gaat het echter niet om, het gaat over mijn broer, de zoon van mijn ouders, de vader van mijn neefje en nichtje, iemand die dag in dag uit wordt gemist.”
Puzzel viel in elkaar
De pijn van het verlies was ontzettend groot, maar de (online) commentaren over de omstandigheden maakten het onmenselijk. “Dat wil ik niet meer. Kevin had ons daar eigenlijk al een levensles in gegeven. ‘Doe wat je wilt, kletsen doen ze toch’, stond op één van de bordjes in zijn huis. Rationeel gezien weet je dat het enkel de mensen in jouw dichte kring zijn die er toe doen, maar emotioneel wil je dat je broer, zoon, papa door iedereen met het respect dat hij verdient wordt behandeld. De essentie is dat we iemand kwijt zijn die we ongelooflijk graag zien. Als ik nu soms op sociale media nog dergelijke reacties zie verschijnen bij een artikel over het overlijden van iemand, voel ik een enorme drang om te reageren. Denk wat je wilt, maar schrijf niet alles wat je denkt. Mensen die rouwen hebben daar geen boodschap aan, integendeel. Zij hebben nood aan warmte en menselijkheid. Dat zou de essentie moeten zijn van alles. Laat ons dus allemaal alsjeblieft wat zachter zijn voor mekaar.”
“Op onze feestjes is er ‘frezentaart’ voor Kevin”
Het is 25 jaar geleden dat pa Wim en zoon Kevin hun bedrijf opstartten. “Kevin had voor schrijnwerker gestudeerd, maar kon zijn ei niet kwijt in zijn job. Letterlijk aan de keukentafel ontstond het idee dat mijn vader, die al kraanmachinist was, een kraan zou kopen en Kevin een vrachtwagen. Zo konden ze, elk van uit hun eigen activiteiten, samenwerken. We woonden lange tijd op de Ginste in Oostrozebeke, waar ook de zaak gevestigd was. In Tielt konden we hier dan een eigen bedrijventerrein kopen, waar de zaak verder zou kunnen groeien. Ondertussen was ook mijn man in de zaak gekomen en ontstond het idee dat hij die samen met Kevin verder zou zetten. De puzzel viel in mekaar, tot op een fractie van een seconde het onwezenlijke gebeurde.”
Uiteindelijk kwam Fien, docent bij VIVES in Kortrijk, in de zaak. “Ik deed mijn job enorm graag, maar ik had het gevoel hier nodig te zijn. Ik ondersteun vooral op administratief vlak.” In de burelen is het portret van Kevin ingewerkt in een raam. “Hij is hier nog altijd aanwezig. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Ik zie hem hier passeren met de vrachtwagen en rondlopen. Mocht hij hier op het bureau komen zitten, hij zou voortdurend ratelen en ons van ons werk houden. Ik zou alles geven om daarover nog eens gefrustreerd te kunnen zijn.”
Nieuwe thuis op de Paanders
Kevin had zowel een extraverte als een introverte kant. Velen kenden hem als de sociale kerel, waar zijn leven zich vooral afspeelde in Meulebeke. Hij hielp er het kermiscomité en voetbalde bij de studaxploeg van KFC Meulebeke. “Hij stond ook altijd klaar om te helpen. Ook voor zijn zussen. Toen ik voor m’n huwelijk schoenen wilde die van wel heel ver moest komen, dacht hij er het zijne van, maar legde toch al die kilometers voor me af. Hij hield er ook van te claxonneren met zijn vrachtwagen. Dat bracht de glimlach op het gelaat van de mensen, daar was Kevin weer. Hij was vaak als eerste op het bedrijf en stuurde dan naar iedereen een berichtje als het door ijzel gevaarlijk was op de baan, hij dacht vooral aan anderen. Maar hij was in de eerste plaats ook een echte familieman. Na zijn scheiding had hij het moeilijk, maar hij maakte van de woning op de Paanders een nieuwe thuis voor hem en de kinderen. Hij hield ervan om alleen met zijn kinderen in de tuin te barbecueën en samen te genieten bij de warmte van de vuurschaal.”
“Verdriet slijt niet, integendeel! Het doet jaar na jaar steeds meer pijn”
“Onze ouders, die al heel graag al hun kleinkinderen zagen, klampen er zich nu nog meer aan vast. Het doet niet enkel pijn om je broer te verliezen, maar ook te zien hoe je ouders er van afzien. Maar je ziet dat het in moeilijke momenten helpt om eens een van die kleinkinderen bij hen op de schoot te nemen”, zegt Fien.
In de woning hangen in de hal ook de foto’s van alle kleinkinderen. “Zondag doet Mona haar eerste communie en ook daar is Kevin niet ver weg. Hij hield van vintagespullen en ook de zonnebloemen zullen aanwezig zijn.”
Geluk met een zwart randje
Voor die zonnebloemen moeten we even terug naar de afscheidsdienst. “Het was een moeilijke beslissing, houden we het intiem of openbaar. Het werd dat laatste, omdat wij wilden vermijden dat mensen die hem na aan het hart lagen en die wij misschien minder kenden, geen afscheid zouden kunnen nemen. Na de dienst kreeg iedereen zonnebloempitten mee. Ieder jaar krijgen we nog foto’s of berichtjes van Kevins zonnebloemen die weer in bloei staan. Die zonnebloem hebben we ook verwerkt in het logo van het bedrijf. De urne is na de begrafenis mee naar huis gekomen. Maar omdat anderen ook een plekje zochten om dicht bij hem te zijn, lieten we nadien ook een zerkje plaatsen op de begraafplaats in Meulebeke. En aan de bloemen die er spontaan staan, weten we dat hij nog wordt gemist.”
Het gezin Braekevelt is erg close en trekt zich ook op aan elkaar. “Rouw is individueel, iedereen gaat er anders mee om. We zitten echter allemaal op dezelfde boot en als iemand er dreigt uit te vallen, houden de anderen hem of haar aan boord. Er is nu immers altijd die afwezigheid van Kevin. Als je ons vraagt of je nog gelukkig kan zijn, dan is het antwoord ja, maar altijd met een zwart randje. We staan ermee op en gaan ermee slapen. We hebben zeker gelukkige momenten, maar ons gezin en ons geluk zal nooit meer compleet zijn. En dat verdriet slijt niet. Integendeel, als ik besef dat we hem nu al vijf jaar niet meer bij ons hebben en er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen, doet het zelfs steeds meer pijn.”
“Kevin zou peter zijn van onze zoon Miel, zijn kinderen namen het van hem over”
Kevin Braekevelt, die eind dit jaar 44 jaar zou geworden zijn, was tien jaar ouder dan Fien (34). “Mijn zus Ine is nog eens twee jaar en negen maanden jonger. Als kind keken we natuurlijk op naar onze grote broer. We blonken in ons vel toen hij ons kwam ophalen aan school in zijn opgezette Fiat Bravo, waaruit luide muziek weerklonk. Zo trots als wij op hem waren, was hij ook op ons. Maar al te graag stelde hij ons tijdens het opendeurweekend van z’n school aan zijn vrienden voor. In Meulebeke waren we altijd ‘de zussen van’, ook nu nog. Zowel Ine als ikzelf willen dat heel graag blijven. Zijn kinderen, ondertussen 15 en 13, maken ook een belangrijk deel uit van onze gezinnen.”
De kinderen van Fien en Ine hebben nonkel Kevin niet of nauwelijks gekend. “Mijn oudste dochter Mona was al twee jaar, zij heeft nog foto’s van haar en nonkel Kevin. Ze kan wel nog verhalen vertellen over Kevin, al weet ik niet of dat actieve herinneringen zijn. Ine was hoogzwanger toen het ongeval gebeurde, twee dagen later beviel ze van Anette. En haar jongste dochter, Ozanne, geboren op 21 december 2020, deelt haar verjaardag met nonkel Kevin. Aanvankelijk dachten we dat die datum moeilijk zou liggen, maar we zien het ook als een teken van Kevin dat we moeten blijven vieren. Op die feestjes is er bovendien altijd aardbeientaart met bladerdeeg, de enige taart die Kevin lustte. Hij zou ook de peter worden van Miel, het zoontje van Fien. “Ik was vijf maanden zwanger toen het gebeurde. Kevins kinderen hebben zijn peterschap overgenomen en zijn dus samen dooppeter van Miel.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
