Doelman Miguel Van Damme overleed één jaar geleden: “Ik kan nog altijd niet naar foto’s van hem kijken”

Het is precies één jaar geleden dat Cercle-doelman Miguel Van Damme op 28-jarige leeftijd zijn erg moedige strijd tegen kanker verloor. “Het moment dat hij gestorven is, is het meest traumatische wat ik ooit heb meegemaakt”, zegt zijn zus Francesca.

“Of ik troost vind in iets?” Francesca Van Damme (26) haalt haar schouders op. Het hele gesprek vecht ze tegen de tranen, al verschijnt er steevast een kleine glimlach op haar gelaat als ze het over haar broer heeft. “Ik kan niet naar foto’s kijken van hem. Er staat ook geen enkele in mijn huis. Op mijn gsm natuurlijk wel, maar ik scroll daar voorbij.”

Het verdriet is groot. Te groot. Al een jaar is hij er niet meer, maar het lijkt alsof het gisteren was. “En hoe langer je hem niet ziet, hoe moeilijker het wordt. Mijn vriendinnen en collega’s vragen ook niet meer hoe het is. Ik neem hen dat niet kwalijk overigens, want het is voor mij niet gemakkelijk om erover te praten. Ze durven ook niet altijd goed, denk ik. Met mijn ouders lukt het ook niet zo goed om te praten. Mijn papa deed al een paar pogingen en naar mama stuur ik vaak berichten. Dat helpt. Maar vooral mijn omaatje ziet af. Ik probeer me soms sterker voor te doen dan ik ben, maar bij hen is dat vast ook zo.”

Moed

“We scheelden 2,5 jaar, Miguel en ik. We hadden een goede band. Ik kan mij niet herinneren dat we ooit ruzie hebben gehad, maar we waren ook niet de personen van veel woorden. Mijn papa is ook zo, het is een familietrekje. Dat was ook zo toen hij ziek werd. Ik was 19 jaar en stond nog niet met mijn twee voeten in het leven. Het eerste jaar probeer je nog te zeggen dat het goedkomt, maar na vier jaar weet je dat het niet zo is.”

“Hij is bij momenten uit hele diepe dalen gekropen. Hij wou ook écht leven. En terecht. Er waren dagen die heel lastig waren, maar hij vond altijd weer de moed om er iets van te maken. Die hele periode ben je nooit meer ontspannen, zelfs al heeft hij nog goeie jaren gehad. We hebben samen lessen gevolgd om ons vaarbewijs te halen, maar plots kreeg hij hoofdpijn en kon hij het bord niet lezen. Dan schiet je onmiddellijk weer in paniek. Mijn gsm stond ’s nachts ook nooit op stil.”

“Het moment dat hij gestorven is, is het meest traumatische wat ik ooit heb meegemaakt. Maar je doet het voor hem, want hij heeft veel ergere dingen moeten meemaken. Kyana (Dobbelaere, zijn vrouw, red.) bleef maar zeggen dat het oké was, dat hij genoeg had gevochten. Maar hij was zo’n doorzetter. Ik ben blij dat het voor hem gestopt is, maar het ging niet meer. Je weet niet hoe je afscheid moet nemen. Mijn nicht durfde gelukkig wel de vragen stellen die wij niet over onze lippen kregen.”

Harde werker

Het verhaal van Miguel liet weinig mensen onberoerd. “Hij heeft veel steun gehad aan de supporters en de media. Voor ons was dat moeilijker. Hij was nog maar net gestorven of wij kregen al een bericht vanuit de media. Je hebt zelfs nog niet eens iedereen kunnen verwittigen of het stond er al…”

Ook vandaag kijkt Francesca nog op naar haar broer. “Mickey was op verschillende vlakken echt getalenteerd, van zijn talen tot tekenen. Hij was ook goed in elke sport. Maar hij was vooral een harde werker. Het was nooit genoeg. Bovendien was hij diegene die óns troostte als het moeilijk ging. (slikt) Het is ook zo jammer voor zijn dochter. Camille heeft trekken mee van Miguel, wat ik wel tof vind.”

“Ik heb in die periode wel geleerd om te relativeren. Ik probeer er het beste van te maken, al besef ik dat ik vaker moet praten en genieten van de kleine dingen. Dat deed Miguel ook. Soms sta ik al eens stil bij een mooie dag, want alles heeft een betekenis in het leven. Mijn oma zegt altijd dat toeval niet bestaat. Ik geloof daar niet zo hard in, maar sinds zijn dood kom ik zijn rugnummer overal tegen. En toen we hem na zijn dood gingen begroeten, ging ik met mijn nicht een koffie drinken. Toen we parkeerden, rolde er plots een bal over straat terwijl er nergens een kind in de buurt was. Misschien zijn dat wel dingen die mij deugd doen, het idee dat hij er altijd ergens is.”