Afgelopen maandag werd het levenloze lichaam van de 81-jarige Elke Wittmann aangetroffen in haar caravan, op een camping in Koksijde. Hoewel de piste van een verdacht overlijden op tafel werd gelegd, bleek al snel dat het om een tragisch ongeval ging. Robert Deprez, Elkes echtgenoot, blijft gebroken achter. “Ik moest veel sneller hebben ingegrepen, ik ga kapot van het schuldgevoel”, klinkt het emotioneel.
“Verdacht, vastgebonden, bizarre omstandigheden en crimineel onderzoek”. Nadat het lichaam van Elke op de camping werd aangetroffen, werd Koksijde heel even wereldnieuws waarbij het gebruik van grote woorden niet werd geschuwd. In het centrum van de meest wilde verhalen: Robert, de echtgenoot van Elke. Een tijdlang werd hij zelfs als verdachte in het onderzoeksdossier naar voren geschoven, een verdachtmaking die door de wetsdokter al snel naar de prullenmand werd verwezen.
“Het was de liefde van mijn leven, 63 jaar lang al. Elke dag opnieuw nog steeds die prikkels voelen wanneer we naar elkaar keken. Het was mijn vrouw en die ben ik nu kwijt.” Na een dagenlange stilte treedt Robert uit de schaduw met zijn versie van het verhaal dat Koksijde in de ban hield. “De camping was onze stek, al meer dan 50 jaar kwamen we hier verpozen omdat we zo dicht bij de zee zaten. Sedert enkele jaren kwamen we hier van begin juli tot eind augustus en we voelden ons hier thuis.”
Twee maanden dicht bij de zee
Het koppel, afkomstig uit het Waalse Moeskroen, trok ook deze zomer richting camping maar niets kon hen voorbereiden op de dramatische gebeurtenissen die zouden volgen. “Tijdens de nacht van zaterdag op zondag viel Elke uit bed”, gaat Robert verder.
“Ik probeerde haar op te tillen maar ik slaagde er niet in. Nagenoeg meteen nam ik de telefoon vast en wilde ik de hulpdiensten bellen maar dat stuitte op een resolute ‘njet’ van Elke. Ze ging zelf wel rechtkrabbelen en we moesten zeker de ziekenwagen niet bellen. Ze was helder, ze praatte normaal en er was ook nergens bloed of zo te zien. Ik bleef naast haar zitten en ben zo in slaap gevallen.”
Geen hulpdiensten
Michael, de zoon van het koppel die normaliter in Luik woont, zit aan de zijde van zijn vader en pikt meteen in. “U moet weten dat mama een erg koppige vrouw kon zijn, bijna onvermurwbaar zelfs. Als ze iets had besloten, dan mocht je al hemel en aarde gaan bewegen om haar van mening te doen veranderen. Zo was mama wel, een harde tante!”
Toen ik op haar borst duwde, kwam er bloed uit haar neus
Bij het wakker worden lag Elke nog steeds op het tapijt naast het bed en besloot Robert om uiteindelijk toch de hulpdiensten te bellen. “Ongeacht wat ze zou gaan zeggen, die ambulance zou komen”, vertelt Robert. “Alleen merkte ik op dat ze helemaal niet meer bewoog noch reageerde op mijn vragen. In volle paniek belde ik de 112 waar ik het advies kreeg hartmassage te starten. Toen ik op haar borst duwde, kwam er bloed uit haar neus. Die persoon van de 112 zei me van onmiddellijk te stoppen want hulp was onderweg.”
Verdacht overlijden
De toegesnelde hulpverleners konden weinig anders dan het overlijden van Elke vaststellen, wat door de dokter ter plaatse initieel als verdacht werd geklasseerd. “Mama had problemen met haar huid, ze had diabetes en had ook een resem aan andere kwaaltjes”, klinkt het bij Michael. “Het volstond vaak om gewoon even op haar arm te duwen en ze had een blauwe plek. De medicatie die ze nam zorgde voor dit neveneffect. Toen de dokter in de caravan haar zag, merkte hij ook meteen de blauwe plekken op.”
“Ze had die altijd maar in die omstandigheden werd meteen de kaart van een verdacht overlijden getrokken. De politie beschouwde mijn vader dan ook 24 uur lang als spilfiguur in dit verhaal maar dat werd na grondig onderzoek al meteen verticaal geklasseerd. Mama bezweek aan een hartfalen en volgens de dokter kon dat op eender welk moment zijn gebeurd. Het was een ongelukkige samenloop van omstandigheden met een dramatische afloop.”
Roddels
Robert bleef alleen achter maar moest naast zijn verdriet ook erg kwalijke roddels verwerken. “In geen tijd deden de meest waanzinnige verhalen de ronde”, treurt de man. “Ik kreeg zelfs te lezen dat mijn vrouw vastgebonden zou zijn geweest. Waar haalt men die info? Wie zegt zo’n dingen? Ik zag haar doodgraag en op 11 augustus zouden we zelfs onze 60ste huwelijksverjaardag vieren. Het werd al een paar keer uitgesteld door de coronacrisis maar dit jaar was het eindelijk zover. Ik ben kapot van verdriet en wordt verteerd door een schuldgevoel. Toen ze uit bed viel, moest ik meteen de ziekenwagen hebben gebeld en moest ik niet hebben geluisterd naar Elke.”
Voor Michael, die zijn vader zal bijstaan tijdens de voorbereidingen van de begrafenis is het duidelijk. “Mijn vader treft geen enkele schuld. Hij bleef bij haar tot het bittere einde en deed wat iedereen zou hebben gedaan. Mama was een goed persoon, rechtlijnig en koppig maar met een goed hart en zo gaan we haar voor altijd herinneren.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
