‘Speciaal voor César’ staat er te lezen op een houten bord aan een druivelaar bij attractie ‘De eendjes’ in Plopsaland De Panne. Wie is César? Een guitig kereltje van 12 jaar zo blijkt. Hij verbleef in de voorziening De Rozenkrans in Oostduinkerke, waar hij op 21 mei plots overleed. “De avond ervoor had hij nog zijn weekendsnoep uit zijn Plopsa-kommetje gegeten”, vertelt zijn mentor Anneke Speeckaert (55). “Hij is op zijn gewone vrolijke manier gaan slapen, uitkijkend naar morgen maar hij werd nooit meer wakker. Op deze bijzondere plek bij ‘De eendjes’ zullen we nog dikwijls herinneringen ophalen aan onze grote grapjas.”
Plopsaland krijgt regelmatig beklijvende vragen van mensen die terminaal ziek zijn en nog een laatste keer het pretpark willen bezoeken. Er is ook een samenwerking met Make-a-wish. De brief die Anneke Speeckaert, al 35 jaar opvoedster bij De Rozenkrans in Oostduinkerke, schreef naar de directie ging door merg en been. “Wij waren geraakt door het verhaal van César. Hij heeft geen tijd meer gehad om afscheid te nemen van de plek waar hij zo graag vertoefde”, reageert commercieel directeur Sebastien Momerency.
“We wilden dus heel graag iets doen voor begeleidster Anneke, de ouders, familie en vrienden van César. De druiven die weldra zullen groeien mogen de bezoekers meenemen. Zo leeft het kereltje symbolisch verder. Het is de eerste keer dat we in ons park zo’n plekje inrichten.”
Vier handen op één buik
Een mooie gedachte die Anneke ontroert. “We gaan niet meer naar Plopsaland, maar naar César met onze gasten. Hier bij ‘De Eendjes’ zullen we babbelen over hem en zijn vele grappen en grollen. Dat ventje en ik waren vier handen op één buik. Een blik volstond om te weten wat we bedoelden. ‘Ik ga je in de wasmand stoppen’, riep ik terwijl ik hem achterna rende, waarop César het uitgierde.
Hij stond zo positief en goedlachs in het leven. Op dat vlak heeft hij me veel bijgebracht. We bakenen graag grenzen af, maar het is goed om daar af en toe mee te breken. ‘Als je geen bloemkool lust, dan moet je er geen eten’, zoiets werkte bij César beter dan hem verplichten om te proeven. Tegen frietjes met appelmoes en kip zei hij echter nooit ‘nee’.” (lacht)
De Rozenkrans
De kleine César had sinds zijn geboorte wat beperkingen. Hij was nog een kleuter toen hij in het dagcentrum van De Rozenkrans aankwam. Van het dagcentrum ging het uiteindelijk naar een vast verblijf. “De ouders hoeven zich daarover niet schuldig te voelen. Zijn mama en papa waren alles voor hem”, benadrukt Anneke, die als zijn mentor altijd een warme band heeft gehad met César. “Hij keek uit naar de momentjes thuis en vertelde honderduit over de barbecues, aperomomentjes en uitstapjes. Zijn ouders waren heel betrokken en belden elke dag.”
Anneke kende César door en door. “Als je aan zijn voetjes kietelde om hem wakker te maken of zijn pantoffels verstopte, stond hij meteen met de grootste glimlach op. Een simpel complimentje liet hem opfleuren. Het waren meestal de kleine dingen die zijn dag maakten. Overdag ging hij naar onze school om veel plezier te maken met zijn vrienden, maar ook om te leren. ‘Ik doe dat niet graag’, dat bestond voor hem niet. Het lezen lukte hem steeds beter, op de computer tokkelen en tekenen deed hij als de beste.”
Uitstapjes naar Plopsaland
De Rozenkrans organiseert wel eens een uitstap naar Plopsaland en de vonk bij César sloeg al bij het eerste bezoek over. “Hij moest niet per se op alle attracties, er gewoon ‘zijn’ was al voldoende. Hij genoot van de shows en de winkeltjes. Dagen vooraf was hij al bezig met de voorbereiding. Op zijn computer zocht hij de plattegrond op en toonde me de weg. Zijn dag was pas compleet wanneer we met de tram naar het pretpark reden en dan het liefst met de Plopsatram. Zijn kamer was versierd met posters van K3 en vlaggetjes van zijn favoriete park.”
Onverwacht
Zijn overlijden op 21 mei kwam onverwacht. Tot op vandaag is nog niet geweten waaraan hij precies is overleden. “De avond voordien was hij zijn vrolijke zelve”, vertelt Anneke. “Hij genoot nog van zijn snoepjes uit zijn Plopsa-kommetje, uitkijkend naar de volgende dag die helaas nooit meer kwam. Ik kan het nog steeds niet geloven. In zijn kamertje ligt nu iemand anders, maar ik krijg het niet over mijn hart daar binnen te gaan. Ik geloof soms nog dat César gewoon zal binnenwandelen.”
De herdenkingsplek
Vol verdriet schreef Anneke een brief naar Gert Verhulst en Plopsaland. Deze week werd het bijzondere herdenkingsplekje onthuld. “Dit is veel meer dan we gehoopt hadden, maar wel fantastisch om te zien. De dankbaarheid is enorm. Het helpt ons in de verwerking van dit onwezenlijke afscheid. De vlinders en bloemen, de druivelaar en het bordje met zijn naam; wat zou César trots geweest zijn.
Ook in De Rozenkrans hebben we een paar bezinningsplekjes. Er gaat geen dag voorbij of zijn naam valt. We gaan met de gastjes ook regelmatig naar zijn graf. Dat brengt wat rust. Volgende maand laat ik zelfs een tattoo zetten met zijn naam, die César zelf had geschreven, en een getekende vlinder die hij mij heeft gegeven. Ook Plopsaland zal in de tekening verwerkt zitten, net als een microfoon want hij was zot van radiozender MNM. Al die zaken bieden me troost. Het is de eerste keer in mijn lange carrière dat ik zo plots afscheid moest nemen van iemand. Die kleine acties zie ik als een pleister op een wonde die hopelijk zal helen. We moeten de gedachte aan César blijven koesteren.” (GUS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
