Over verdwenen campings en spookbruggen

Al vijftien jaar trekt fotograaf Bart Vanacker door België. De jongste tien jaar samen met Reinout Bossuyt. “Niet op zoek naar toeristische trekpleisters, maar naar andere plaatsen met een verhaal. Vergeten plekken die dreigen te verdwijnen, sommige zijn ondertussen zelfs al van de kaart gewist.” Vandaag ligt het boek Verdwijnend België in de boekenwinkel. Een zoektocht naar 50 vergeten plekken in België.

Zeventien van de vijftig plaatsen in het boek zijn West-Vlaams. “Onze roots wegen duidelijk door in de selectie”, lachen Bart Vanacker en Reinout Bossuyt. Reinout is van Roeselare, Bart van Heule. Vandaag wonen ze samen in Gent.

“Toen we een overzicht maakten van de plekken die ik al had gefotografeerd, ontdekten we dat veel gebouwen ondertussen al echt waren verdwenen”, zegt Bart Vanacker. “Daarom besloten we alles samen te brengen in een boek. Om een laatste ode te brengen aan die herinneringen.”

“Ik vind het fascinerend wanneer er niets meer te zien is op een plek, terwijl ze ooit iets betekende voor mensen.”

“Tot nu toe hadden we alleen maar op een blog gepubliceerd”, aldus Reinout Bossuyt. “Maar dat is vluchtig. We wilden dieper graven. En misschien ook iets doen met onze journalistieke opleiding. We hebben echt met mensen gepraat om op zoek te gaan naar de verhalen van de plaatsen op de foto’s. Het mocht geen puur kijkboek worden. En sommige plaatsen zijn niet zo fotogeniek, maar hebben wel een prachtig verhaal.”

Ongeveer de helft van de bezochte plaatsen is ondertussen verdwenen. Sommige gedeeltelijk, andere volledig. “Ik denk dan bijvoorbeeld aan de spookbruggen in Varsenare, die oorspronkelijk voor de E403 zouden dienen. Het traject werd uiteindelijk veranderd, maar de bruggen hebben er nog jaren gestaan. Enkele jaren geleden zijn ze vernield”, aldus Bart Vanacker. “Ik vind het fascinerend dat je langs een plek kan rijden waar niets meer te zien is, een vergeten plek, maar die ooit iets betekende voor mensen. Zo ook de oude spoorlijn tussen Duinkerke en Adinkerke. In ons land is een deel geasfalteerd, net over de grens zie je buiten woekerend onkruid weinig. Maar als je weet welke geschiedenis er aan vast hangt, welke rol die spoorlijn ooit had, dan heeft dat een hele andere impact. Je stapt dan echt in de geschiedenis.”

“Ik denk dat iedere West-Vlaming wel jeugdherinneringen heeft aan Dadipark en daar rest nu niets meer van”, vertelt Reinout Bossuyt. “Ik zie ons er nog altijd naartoe stappen op bedevaart. Dat is mijn persoonlijke favoriet in het boek.”

De persoonlijke favoriet van Bart Vanacker is de Carcokes fabriek in Zeebrugge. “Ook omdat daar niets meer van overschiet en omdat ik zelf aanwezig was bij de sloop.”