Oudste West-Vlaming Rachel blaast 110 kaarsjes uit

Rachel Neyt vierde deze week al haar verjaardag met haar familie en de burgemeester van Damme. © Davy Coghe
Piet De Ville
Piet De Ville Medewerker KW

Het is feest in Sijsele bij Damme. Rachel Neyt, de oudste West-Vlaming, viert er vandaag (vrijdag, red.) in woonzorgcentrum De Stek haar 110de verjaardag. “Haar gehoor is wat minder maar ze heeft nog steeds haar willetje en zit vooral graag alles en iedereen goed te bekijken”, zegt haar intussen ook al 85-jarige enige zoon Lucien Reybrouck.

Er kwam deze week al heel wat volk opdagen om samen met Rachel de verjaardagstaart voor haar 110de verjaardag aan te snijden. Familieleden, Dams burgemeester Joachim Coens en enkele schepenen, de directeur van het rusthuis en uiteraard ook de lokale pers… allemaal kwamen ze Rachel in de bloemetjes zetten. Het is, sinds haar honderdste verjaardag, een jaarlijkse traditie geworden in woonzorgcentrum De Stek in Sijsele.

“Rachel was 88 toen ze in het woonzorgcentrum van het OCMW kwam”, weet directeur Sven Goudepenne. “Aanvankelijk was dat nog in het rusthuis in Damme Centrum maar toen we verhuisden naar de zorgsite hier in Sijsele is Rachel uiteraard mee verhuisd.” Hoewel Rachel voor een 110-jarige nog behoorlijk goed voor de dag komt is een gesprekje met haar aanknopen niet evident. Vooral haar gehoor laat het voor een groot stuk afweten. “Haar gehoor is inderdaad wat minder, maar ze heeft nog steeds haar eigen willetje en zit vooral graag alles en iedereen goed te bekijken“, zegt haar intussen ook al 85-jarige enige zoon Lucien Reybrouck.

Erg sociaal

Rachel zelf lijkt niet echt stil te staan bij haar bijzonder hoge leeftijd en ziet schijnbaar weinig reden om er veel poespas rond te maken. “Altijd maar voortdoen en altijd maar vooruitgaan”, gaf ze eerder al als verklaring voor haar vele levensjaren. Rachel werd geboren op 14 juni 1909 in Sijsele in een gezin dat uiteindelijk zes dochters en drie zonen zou tellen. Ze was de jongste van de meisjes. Rachels moeder was huisvrouw terwijl haar vader vooral onderhoudswerk deed in verschillende ‘grote herenhuizen’. Ze groeide op in de Houtstraat niet ver van het kapelletje in een zijstraat van de Stationsstraat, ook wel bekend als de wijk Spermalie bij de Sijselenaars. Zoals in die tijd gebruikelijk ging ze slechts tot haar 14de naar school. Rachel huwde met Achiel Reybrouck, een varkenskoopman die later ook als metser actief was. Zelf werkte Rachel als poetsvrouw.

Mijn moeder heeft haar eigen wil en laat zeker niet op haar kop zitten

“Mijn moeder heeft haar eigen wil en laat zeker niet op haar kop zitten, maar ze is toch vooral bekend als een erg sociale vrouw“, weet haar enige zoon Lucien, die zelf drie kinderen, zes kleinkinderen en twee achterkleinkinderen heeft. “Oudere Sijselenaars kennen haar om dat ze overal met de fiets naartoe trok en ook graag een babbeltje maakte met de mensen. Als er iemand in de gemeente ziek was, ging ze die persoon altijd een bezoekje brengen thuis of in het ziekenhuis. Dat deed ze voor bijna iedereen, niet alleen voor vrienden of familie. Het was dus een hartelijke vrouw. Als kind moesten we destijds wel doen wat ze vroeg, maar streng zou ik haar zeker niet noemen.”

Op haar strepen

Rachel werd al behoorlijk vroeg weduwe, haar echtgenoot Achiel overleed eind 1979. Hij werd op straat in Sijsele onwel en overleed aan een hartfalen. “Na een ziekenhuisopname, op 88-jarige leeftijd, wilde ze eens voor een maandje proberen of ze zou kunnen aarden in het rusthuis in Damme”, zegt haar schoondochter Noëlla Pattyn, de vrouw van Lucien. “Dat bleek haar toch wel te bevallen en ze besloot er te blijven.”

Volgens directeur Sven Goudepenne heeft Rachel als 110-jarige geen bijzondere bijkomend grote zorgnood dan de andere bewoners die zo’n tien tot vijftien jaar jonger zijn. “Er zijn hier heel wat mensen die qua fysieke en geestelijke conditie met haar te vergelijken zijn, maar zij is hier momenteel wel de enige ‘honderd-plusser’“, klinkt het. Haar zoon Lucien komt haar erg vaak, tot wekelijks, een bezoekje brengen. “Ze weet maar al te goed wanneer ze mij mag verwachten want dan houdt ze de hele dag de deur in de gaten. Als ouderdomsdeken van het rusthuis staat ze ook wel op haar strepen. Ik herinner me nog goed hoe ze me zei: ‘Ik ben hier de oudste van de bende, dus ik heb hier wel iets te zeggen zeker?'”, lacht Lucien.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier