Orgelpunt van 100-jarige familietraditie Vandenbogaerde in zicht in Tiegem

Ignace Vandenbogaerde achter zijn vertrouwd orgel. © GV
Redactie KW

Ruim 100 jaar bespeelde de familie Vandenbogaerde het orgel in de kerk. Binnenkort weergalmt het orgelpunt. Op zaterdag 29 februari om 17 uur in de kerk van Tiegem speelt Ignace Vandenbogaerde (65) zijn laatste mis in vast dienstverband alvorens hij na 40 jaar met pensioen gaat.

Ignace Vandenbogaerde stamt uit een familie van koster-organisten die teruggaat tot bij zijn wijlen oom Hubert Vandenbogaerde in augustus 1919. Het is een beetje zoals seriële monogamie: men heeft meerder partners na elkaar waaraan men trouw blijft voor langere tijd. In dit geval bleven ze het orgel 40, 20 en nog eens 40 jaar trouw.

Ignace is de zoon van Jozef Vandenbogaerde die het klavier bespeelde van 1959 tot 1979. Op 31 december 1979 hoopte Jozef dat één van zijn 3 zonen hem zou opvolgen met als voordeel dat de kerk dan ook niet voor hem gesloten zou zijn. “Ik was 25 jaar en lag niet wakker van de kerk. Met mijn 2 broers hielp ik vader met het kerkwerk. Hij was toen 73 jaar en kon wel wat hulp gebruiken. Buiten het meezingen in de kerk, plooiden we de linnen alben, borgen de gewaden op, reinigden het vaatwerk, kuisten het wierookvat uit en telden het geld. Het was al 12 à 13 jaar geleden dat ik nog piano had gespeeld. We kregen heel grondige muziekles van mijn moeder tot het op een bepaald punt onze oren uitkwam. Uiteindelijk stemde ik toe. Gabriël Vandendriessche was toen pastoor in Tiegem en hoorde me spelen.”

De laatste mis mag voor mij de eenvoudigste zijn – Ignace Vandenbogaerde

“Je bent niet van de eerste keer meester. Doe maar, dat zal zeker gaan,” sprak hij me bemoedigend toe. “Ik oefende de eerste maanden alle kerkliederen goed in, tot er een andere pastoor kwam die alle kerkgezangen van het hele jaar reduceerde tot een 20-tal liederen en ik het moest doen met een keyboard doordat het orgel kapot was. In 2002 werd ik koster in Vichte en had ik opnieuw een mooi orgel en een uitgebreid repertorium zodat ik mijn achterstand kon inhalen. In 2008 kwam de Heirweg erbij. Samen met Bernard Cosaert is het geluk om geen dienst voorbij te laten gaan zonder orgelklanken. Ik had nooit gedacht dat ik het zo graag zou blijven doen tot op de dag van vandaag. De kerk heb ik zien evolueren van volle kerken naar lege kerken. Ik weet niet of ik er voor iets tussen zit als koster,” lacht Ignace. “Na mijn laatste mis geef ik een receptie uit dankbaarheid voor het 100 jaar kosterschap. Iedereen is van harte welkom!”

Pentekeningen

“Het orgelspel en het amusement van in de kerk te musiceren, ga ik meest missen. Maar thuis heb ik voldoende werk met thuiszorg. Mieke De Meyere (60) en ik houden elkaar samen recht. Tussendoor verbouw ik en maak ik pentekeningen o.a. voor de jubilarissen in Anzegem. Het was een mooie tijd. Ik zie nog de wielertoeristen zich omkleden achter de kerk terwijl we met de rouwstoet richting kerkhof wandelden. Ze hadden bijna niets meer aan. En de oude hulpbisschop uit Brugge, Eugène Laridon, die naar Tiegem kwam als vormheer in de jaren tachtig. Zittend in het schrijn, de zon blonk op zijn grijze kop en de kobbenetten hingen rond de glasramen. Een prachtig tafereel.”

“De laatste mis mag de eenvoudigste zijn. Ik ben nooit een man geweest van extremen. Het lag niet in mijn aard om dingen te forceren. Mijn vader ben ik dankbaar dat hij me dat duwtje gegeven heeft. Dankzij hem is er het 100 jaar kosterschap en dankzij mijn broers Arnold en Hendrik, die af en toe bijsprongen. Zelf heb ik geen koster-organisten in de wieg gelegd. Isabel is de enige van mijn vier kinderen die dwarsfluit speelt en kleinkinderen heb ik niet. Nu ben ik op zoek naar rust. Maar roesten zal ik niet, dat licht helemaalniet in mijn aard.”

(Gerda Verbeke)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier