Oprichter Torhoutse jeugdbrandweer zegt na 45 jaar de brandweer vaarwel

Ludo Vandenweghe, de man die in 1994 aan de wieg stond van de Torhoutse jeugdbrandweer en als brandweerman opklom tot sergeant-majoor, heeft na 45 jaar afscheid genomen van het korps dat hem al die tijd zo dierbaar is geweest. Na zo’n lange periode van inzet en dienstbaarheid is het afkicken, geeft hij grif toe. Hij mist zelfs de zender onder zijn hoofdkussen.

Ludo (63) is getrouwd met Lieve De Jaegher (59), met wie hij in de Kwaplasstraat woont. Ze hebben twee dochters, Cindy (40) en Vicky (36), en twee kleinkinderen, Ines (11) en Lars (9). Ludo heeft eerst een tijdje bij landbouwmachinefabrikant Clayson (nu CNH) in Zedelgem gewerkt en is daarna 33 jaar machinist bij de NMBS geweest. Toen hij 55 werd, ging hij met brugpensioen intussen al acht jaar geleden.

Ook vader was brandweerman

Ludo, een rasechte Torhoutenaar, kreeg de brandweermicrobe van thuis mee. Zijn vader Wilfried Vandenweghe, die in augustus 2010 gestorven is, is jarenlang brandweerman geweest. Laatstgenoemde deed ook een periode aan politiek en was van 1959 tot en met 1964 schepen voor zijn partij CVP met in portefeuille onder meer de bevoegdheid – jawel – brandweer.

“Ik ben in 1974 lid van het korps geworden”, doet Ludo zijn verhaal. “Als jonge kerel van 18. Waar is de tijd? Wie had toen kunnen denken dat ik 45 jaar bij de brandweer actief zou blijven en er zulke mooie jaren zou kennen? In die periode was wijlen André Diopere, de vader van de huidige postoverste Bernard, nog bevelhebber. Je kunt de tijd van toen totaal niet vergelijken met nu. We beschikten over heel wat minder materieel en de lat lag voor de manschappen beduidend lager, zeker qua opleiding. Tegenwoordig moet je als brandweerman van veel technisch vernuftige zaken perfect op de hoogte zijn. Dat is trouwens ook een reden waarom ik er nu mee stop: ik moet toegeven dat ik last kreeg met de nieuwste snufjes. Maar ik kon uiteraard veel compenseren met mijn ervaring.”

Aanvankelijk draaide Ludo als gewone pion in het korps mee, maar na verloop van tijd begon hij aan bevorderingsexamens deel te nemen. Zo klom hij uiteindelijk op tot zijn huidige graad van sergeant-majoor. “Meteen de laatste in ons korps, want die graad verdwijnt”, zegt hij. “Ik stond als lid van het zogenoemde middenkader aan het hoofd van sectie 3: bestaande uit een 13-tal manschappen. Mijn jongens, zoals ik ze noemde. Er zijn vier secties in de Torhoutse brandweerpost, maar aan die gasten van de derde sectie mochten ze niet raken (lacht). Wie zich tegen mijn groep keerde, keerde zich tegen mij. Dat klinkt een beetje cru, maar zo zit ik in mekaar. Om het toepasselijk te zeggen: bij de brandweer moet je voor je metgezellen door het vuur willen gaan. Ik zal mijn jongens ongelofelijk missen. Eind augustus hebben ze me verrast met een barbecueavond en dat heeft me naar de keel gegrepen. Ik voelde dat wat ze georganiseerd hadden, recht uit het hart kwam.”

Aan wieg van jeugdbrandweer

In 1994 stond Ludo aan de wieg van de Torhoutse jeugdbrandweer, een van de oudste jeugdkorpsen van het land. In mei van dit jaar werd trouwens het zilveren jubileum gevierd. Het doel is nog altijd hetzelfde: jongens en meisjes van 12 tot 18 jaar warm maken voor het brandweerwerk, zodat ze nadien kunnen doorstromen naar het volwassen korps. Momenteel telt de lokale jeugdbrandweer zo’n 25 leden.

“Ik was van bij de start de hoofdleider en ook mijn vrouw Lieve werd van nabij bij de werking betrokken”, aldus Ludo. “Ze werd Moeke Medelij genoemd. Een combinatie tussen medeleidster en iemand die medelijden met de leden had (lacht). Ze zeulde tijdens de activiteiten rond met een hele bak vol pleistertjes, zalfjes, allerhande nuttige spullen, enzovoort. Intussen ben ik uiteraard al geruime tijd niet meer bij de jeugdbrandweer betrokken, al heb ik van de zilveren jubileumviering genoten.”

Ludo is niet alleen de pionier van de jeugdbrandweer, hij was ook de slangenman in het korps. Neen, niet letterlijk te interpreteren, hij moest naar analogie met de wespenverdelging geen slangen liquideren.

“Ik was de man van de brandweerslangen”, legt hij zelf uit. “Ik stond jarenlang in voor het onderhoud en het herstel van die slangen, het nakijken van de koppelingen en noem maar op. Een verantwoordelijkheid die kon tellen, want je kunt je bij het blussen van een brand niet permitteren dat de ene na de andere waterslang het begeeft. Sinds we deel uitmaken van de grote interventiezone 1, worden die slangen op een centraal punt in Brugge onderhouden.”

In het korps probeerde Ludo altijd correct en rechtvaardig te zijn. “Het is belangrijk om je ploeg samen te houden”, vindt hij. “Zonder teambuilding staat een brandweerkorps nergens. Ik laat een fantastische bende achter me en wordt nu Snab’er: Senior Nablusser. Uiteraard zal ik nog af en toe in de brandweerkazerne langslopen. Ik mis momenteel zelfs de zender die ‘s nachts steevast onder mijn hoofdkussen lag. “

Barbecue en doe-het-zelver

Of het zwarte gat nu dreigt? “O neen, ik heb vrijetijdsbezigheden genoeg. Om het nog even bij het vuur te houden: ik ben gek op barbecueën. Kijk, hier achter ons huis hebben we ons overdekte barbecueplekje. Zelf gemetseld, want ik ben ook doe-het-zelver. Als er iets aan onze woonst mankeert, probeer ik het zelf in de mate van het mogelijke op te lossen. Lieve en ik zullen voorts van de extra vrije tijd profiteren om meer samen te fietsen. Want we willen fysiek paraat blijven natuurlijk.”

Ludo was met zijn 63 jaar een van de oudste brandweermannen van het lokale korps. En ook een van de manschappen met de meeste dienstjaren. Al doet postoverste Bernard Diopere nog net beter. Die is 64 jaar en al sinds 1973 actief in het korps, dat hij sinds augustus 1990 leidt. Volgend jaar gaat hij met pensioen. Dat daar feestelijkheden aan te pas zullen komen, staat als een paal boven water. Bluswater vanzelfsprekend!