Het Kortrijks-Gentse Balthazar speelde onlangs nog op Rock Werchter. Door het afzeggen van de zieke Ben Howard verkaste het vijftal van The Barn naar de Main Stage en deed dat met verve. Komend weekend zit een verhuizing er niet in, want het Cactusfestival in Brugge telt slechts één podium. “Op festivals krijgen bezoekers een ‘teaser’ van je set, tijdens een clubtournee ‘the full treatment’. Een clubconcert is een thuismatch, op een festival speel je op verplaatsing”, aldus Maarten Devoldere. De rode loper voor de uitgeweken Kortrijkzaan, frontman van een band zonder frontman.
Als we de agenda van Balthazar van eind juni tot eind augustus bekijken, zien we dat de groep op maar liefst 19 festivals staat in negen landen en dat op amper twee maanden tijd.
Hoe zijn jullie tot die selectie gekomen ?
Maarten Devoldere : “Ons boekingskantoor in Londen (International Talent Booking, kortweg ITB, dat ook de belangen van onder meer Editors en Biffy Clyro behartigt, red.) bekijkt welke aanbiedingen er binnenkomen, ook van bookers in andere landen, en probeert er een voor ons zo interessant mogelijk verhaal van te maken. Veel hangt ook af van hoe onze plaat het in die landen doet. Zo waren de reacties in de pers op Thin Walls in Frankrijk erg goed, wat verklaart dat we bij onze zuiderburen deze zomer op maar liefst vijf festivals spelen, één meer zelfs dan in ons land. Frankrijk is natuurlijk ook een flink stuk groter dan België.”
Mochten we niet op Cactus moeten spelen, dan zou ik er zelf naartoe trekken
“Praktisch moet ook alles haalbaar zijn. Festivals staan meestal in het weekend gepland en het is niet te doen om op vrijdag in Scandinavië te spelen, de dag erop in Portugal te staan en een etmaal later in een voormalig Oostblokland. Dat lukt nooit om te overbruggen. Ook die factor bepaalt voor welke festivals we kiezen.”
“Op die festivals krijgen bezoekers een teaser van je set, tijdens een clubtournee the full treatment. Een clubconcert is een thuismatch, op een festival speel je op verplaatsing. Dat maakt het uitdagender, want je speelt ook voor volk dat niet vertrouwd is met je repertoire. Voordeel is dat je nieuwe zieltjes kan winnen.”
Het was weinig Belgische bands gegeven om afgelopen weekend op het wereldvermaarde Glastonbury te spelen. Jullie traden er vorige week donderdag om twee uur ‘s nachts op. Hoe kwamen de organisatoren bij jullie terecht ?
“Op de vleugels van lovende recensies voor onze derde cd in enkele toonaangevende Britse magazines zoals onder meer Q Magazine hebben we in het voorjaar in Engeland een clubtournee gedaan. Niet dat we daar nu big zijn, maar we zagen een duidelijke publieksgroei ten opzichte van eerdere passages in het Verenigd Koninkrijk. Blijkbaar moet er een van de programmatoren ons ergens gezien hebben of werd hij getipt en kwam er bij ITB een aanbieding binnen om op Glastonbury te staan. Voor alle duidelijkheid : wij werden zelf gevraagd. Onze boekingsagent is niet met ons bij hen gaan leuren.”
Jullie sluiten de tweede dag van het Cactusfestival in Brugge af. Een headlinespot. Waarom hebben jullie uit de ongetwijfeld talrijke aanbiedingen uit Vlaanderen precies dat festival gekozen ?
“Het is een van mijn favoriete festivals. Twee jaar geleden hebben we er voor Beach House en top of the bill dEUS gespeeld en dat is ons zeer goed bevallen. Het is een mediumfestival, bovendien bijzonder gezellig. Dat we nu een dag mogen headlinen, vind ik een bijzondere eer. Mochten we met de groep niet op Cactus moeten spelen, dan zou ik er zelf naartoe trekken.”
Op jullie muziek worden vaak etiketten als duister, melancholisch en zwaarmoedig gekleefd. Proberen jullie precies daarom vooral ‘s avonds of ‘s nachts te spelen, een tijdstip dat met het wezen van Balthazar beter accordeert ?
“We hebben eigenlijk niet te kiezen. Bij de bepaling van je spot op een festival primeert je marktwaarde. In het ene land is die al wat hoger dan in het andere. Ik ben de mening toegedaan dat we ondertussen op elk moment van de dag overeind blijven, al voegt spelen in het donker misschien extra magie toe. Op Best Kept Secret, een festival in Hilvarenbeek in Nederland, stonden we om zes uur ‘s avonds geprogrammeerd, op klaarlichte dag, en ik vermoed dat we het publiek dat naar ons kwam loeren best hebben weten te vervoeren.”
Deze zomer ligt er veel werk op de plank voor jullie, maar welke band zou je de komende maanden graag zelf willen zien ?
“Hier gaapt een kloof tussen kunnen en willen. We kunnen op een festival arriveren waar ik heel graag een groep zou willen checken, maar dat niet kan, omdat we interviews moeten geven, ons voorbereiden op onze gig en, uiteraard, ook zelf moeten spelen. De avond voor Cactus worden we verwacht op Festival Lives au Pont in Remoulins, een gemeente in Frankrijk, gelegen in het arrondissement Nîmes. Ik hoop dat we die nacht tijdig genoeg terug in Gent zijn, zodat ik op zaterdag 11 juli over de middag Timber Timbre in het Minnewaterpark in Brugge kan zien. Ik ben heel hard fan van deze Canadese band rond Taylor Kirk.”
Door de jaren heen hebben jullie getoerd met dEUS, Editors en Muse. Van welke band heb je het meest opgestoken ?
“Wat me bij alle drie opviel, is dat ze, ondanks de status die ze intussen hebben, keihard blijven werken voor hun succes. Op hun lauweren rusten, zit er niet in. Een mooie les in nederigheid. Bij dEUS vond ik dit nog het meest bijzonder, omdat ik in de jaren 90 als jongere opgegroeid ben met die band.”
Op ‘Thin Walls’ komt nog meer tot uiting dat jullie een volslagen eigen, particulier geluid ontwikkeld hebben. Wat hebben jullie precies gedaan om die sound te verkrijgen ?
“Er zijn behoorlijk wat jaren voorbijgegaan vooraleer we onze eerste cd uitgebracht hebben. Geduld zal dus een belangrijke factor geweest zijn. Tegenwoordig komen heel wat bands tot nummers door de onderlinge uitwisseling van files, maar van in het begin kozen wij voor een andere aanpak. Liever dan gewoon wat aan te klooien in de studio nam iemand de leiding. Per nummer kon dat veranderen. Onze eerste twee cd’s hebben we zonder producer gewerkt, voor de derde hebben we wel een supervisor aangetrokken. Op die manier konden we ons als kleine kinderen gedragen : heel losjes. Het songmateriaal op Thin Walls is dan ook vanuit de buik geschreven.”
Ondertussen woon je, net als de andere vier bandleden, al een flink aantal jaren in Gent. Jouw roots liggen evenwel in Kortrijk. Net als die van de leden van Goose, die een dag eerder Cactus afsluiten. Houden jullie contact met elkaar ?
“Jazeker. Ze zijn iets eerder begonnen dan wij. Toen zij hun eerste album uit hadden, zijn we geregeld bij hen te rade gegaan en hebben we veel tips gekregen. Over zakelijke dingen, maar ook op muzikaal gebied. Bert Libeert, hun drummer, heeft ons nog met allerlei samples kennis leren maken. Goose is altijd sympathiek en lief geweest voor ons. Ik ben naar de feesten rond 1 mei getrokken en daar hebben we met elkaar verbroederd.”
“Ik blijf graag terugkeren naar Kortrijk. Mijn ouders wonen er nog altijd en een aantal jeugdvrienden. Ook de band met De Kreun blijft bijzonder. Al jaren steunen ze ons enorm. Ondertussen beschouw ik mezelf als een Gentenaar, maar sinds ik enkele metropolissen heb aangedaan, leef ik in het volle besef dat er in België eigenlijk geen afstanden bestaan.”
Als headliner in Brugge ben je bijna aan jezelf verplicht om jullie set te besluiten met die ondertussen legendarische zinsnede ‘Raise your Glass to the Nighttime’.
“Op Rock Werchter zat het ergens in onze set. Ook omdat we vroeg moesten spelen, maar op Cactus zou het wel eens onze afsluiter kunnen zijn. Ik kan evenwel niets beloven.” (lacht)
(Stefaan Van Volcem)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier