Op bezoek bij Ghislain, een jaar na de tranen: “Het doet deugd dat ik nu ook anderen kan helpen”

Ghislain Deschoemaeker werkt nog altijd zeven op zeven. "Op kerstdag word ik 60. Als de gezondheid het toelaat, ga ik er zeker nog vijf jaar mee door." © Kurt De Schuytener
Kurt Vandemaele
Kurt Vandemaele Reporter

Het moest een reportage worden over het einde van de wegwerkzaamheden op de Pottelberg, maar een babbel met een bloemist die in tranen uitbarstte door wat de werken met hem en zijn zaak hadden gedaan, gaf het verhaal een andere wending. Toen de Krant van West-Vlaanderen een paar dagen later een korte passage uit zijn gefilmde relaas op het internet loste, was het hek van de dam. De volgende morgen werd Ghislain Deschoemaeker (59) overspoeld met sympathiebetuigingen en stonden cameraploegen en kooplustigen aan zijn winkel aan te schuiven. Een jaar later is zijn aaibaarheidsfactor nog intact, maar heeft Ghislain zich gelukkig helemaal herpakt… Al heeft het leven hem sindsdien niet gespaard.

Iedereen is altijd welkom bij Ghislain. Hij houdt ervan om mensen in de bloemetjes te zetten. Maar de Krant van West-Vlaanderen heeft een speciale plek in zijn hart, omdat het allemaal met dat filmpje van ons begon.

“Ik ga dat nooit vergeten, de eerste dag dat ik aan het kerkhof stond, belde een collega mij op en zei: ‘Wat heb jij gedaan? Je hebt een bom doen ontploffen’. Ik begreep het niet. Ik zei: ‘Ik heb niets gedaan’.” Hij lacht. De hele tijd eigenlijk. Zoals hij vorig jaar zijn tranen niet kon bedwingen, zo heeft hij nu zijn gelach niet onder controle. “Ik wist nergens van af”, vertelt hij. “Ik had het filmpje niet gezien. Nog altijd niet trouwens. Het is te confronterend. Ik kropte mijn problemen op. Jawel, tegen de zeldzame klanten die ik nog zag, zei ik wel eens dat ik het moeilijk had, maar daar bleef het ook bij. Maar jij vroeg door. En zo begon ik plots mijn hart te luchten. Ik was helemaal geradbraakt en ten einde raad. Ik wist niet wat ik nog kon verzinnen om de zaak te redden. Ik speelde met het idee om te stoppen. Ik hoopte dat de drukke maanden november en december zouden renderen – Allerheiligen en de kerstperiode – zodat de schulden bij de leveranciers vereffend zouden raken en de kassa terug op nul zou staan. Maar het idee dat ik er na drie generaties gedwongen een punt moest achter zetten, deed pijn.”

Krant van West-Vlaanderenhttps://www.facebook.com/krantvanwestvlaanderen/https://www.facebook.comFacebook1280

Anderhalf jaar duurden de werken aan de Pottelberg in Kortrijk, maar vrijdag gaat de vernieuwde weg weer open. Handelszaken uit de buurt halen opgelucht adem, maar voor Ghislain Deschoemaeker, uitbater van een bloemen- en plantenzaak annex kwekerij, is het te laat. "Mijn reserves zijn uitgeput, mijn spaarboek is leeg. Ik zit compleet aan de grond", slikt hij zijn tranen in.

https://kw.knack.be/west-vlaanderen/nieuws/samenleving/wegenwerken-op-de-pottelberg-breken-ghislain-ik-ben-alles-kwijt-alles/article-normal-344831.html

Geplaatst door Krant van West-Vlaanderen op Donderdag 25 oktober 2018

video1.0https://www.facebook.com/krantvanwestvlaanderen/videos/470943450081237/500

25.000 euro

De tranen van Ghislain grepen naar het hart van menigeen. Van heinde en ver kwamen mensen bloemen kopen bij de onfortuinlijke bloemist. Bevriende duivenmelkers staken een handje toe bij de chrysantenverkoop aan het kerkhof en organiseerden een grote duivenveiling. De spelers van KV Kortrijk stonden eenmalig een deel van hun winstpremie af, een loodgieter kwam het sproeisysteem in zijn serres herstellen, Esli Logie beletterde zijn winkel en zijn camionette, er was een gepensioneerde collega-bloemist die een jaar lang gratis zijn diensten aanbood en Ghislain en zijn vriendin Jessica kregen ook hulp bij het opfrissen van de winkel en de verkoopserre. Maar er was vooral de succesvolle crowdfundingsactie van Joeri Pauwels. Alle acties samen leverden een goeie 25.000 euro op.

Jullie filmpje heb ik nog altijd niet gezien. Het is te confronterend

Ik herinner me nog goed hoe Joeri vorig jaar op me afkwam, toen ik met mijn kraam aan het kerkhof stond. Hij zei: ‘Mag ik een crowdfunding voor je opstarten?’ Ik had daar nog nooit van gehoord. Ik zei: ‘Tuurlijk mag jij dat doen’. Terwijl ik niet eens wist wat dat was.” De lachsalvo’s van Ghislain zijn al even aanstekelijk als zijn verdriet. Intussen weet hij wel wat een crowdfunding is. En kan hij weer ademen. Joeri Pauwels van zijn kant, blijft zich inzetten voor wie in de brokken deelt. “Onlangs kwam hij vragen of ik mijn medewerking wou verlenen bij de steunactie die hij voor De Warmste Week opzet ten voordele van Boas, een zwemclub voor mensen met een beperking”, aldus Ghislain. “Vroeger mochten die mensen gratis zwemmen van de Stad Kortrijk, maar sinds het nieuwe zwembad in private handen is, moeten al die mensen betalen. En zo dreigt de enige ontspanning die ze in groep kunnen beleven weg te vallen. Ik heb onmiddellijk ja gezegd toen Joeri me vroeg of ik wou meewerken. Ik ben blij dat ik iets kan terugdoen.”

Ghislain Deschoemaeker aan het werk aan het kerkhof Sint-Jan in Kortrijk.
Ghislain Deschoemaeker aan het werk aan het kerkhof Sint-Jan in Kortrijk.© Kurt De Schuytener

“Eigenlijk heb ik altijd al mijn hart laten spreken. Dat zit een beetje in mijn natuur. Als ik iemand kan helpen, dan zal ik dat doen. Vroeger bevond zich aan de overkant van de straat Stella Maris, een begeleidingstehuis voor kinderen uit problematische thuissituaties. Het gebeurde wel vaker dat hier een kindje binnenkwam wanneer er een opvoedster jarig was. Zo’n kind wou dan een boeketje bloemen van 2,5 euro. Voor zo’n bedrag kan je uiteraard niets maken. Ik zei dan tegen die kleintjes: ‘Steek je centjes maar weer in je spaarpot, je mag die bloemen zo hebben’. Die kindjes hadden zelf niets en toch deden ze de moeite om een attentie te geven aan de opvoedsters. Dat ik daarbij kon helpen, deed deugd.”

Platgebombardeerd

“Ik zeg het, ik weet intussen beter dan wie ook wat een beetje steun kan doen. Ik ben alle mensen achter de vele acties die ze voor mij hebben opgezet nog altijd heel dankbaar. De winkel is helemaal opgefrist, en er staan weer bloemen uitgestald. Vorig jaar had ik het geld niet meer om marchandise aan te kopen. Ik durfde ook nauwelijks nog iets aan te kopen, want door die wegenwerken kwam er nauwelijks volk over de vloer en moest ik de meeste bloemen gewoon weggooien. Nu is er gelukkig weer meer passage. Maar het is nog lang niet zoals vroeger. De nieuw aangelegde weg is mooi, maar weinig praktisch. Hij is zo smal dat sommigen liever een andere route kiezen naar of van het centrum. Ik werk nog altijd zeven dagen op zeven en het lijf spartelt ook al eens tegen. Ik sukkel een beetje met de gewrichten. Ik zou een nieuwe knie moeten hebben. Maar daar is geen tijd voor. Ik heb ook een dubbele liesbreuk, een navelbreuk in feite. Het zware werk begint zijn tol te eisen. Maar ik ben nogal een taaie, ik kan veel verdragen. Zolang ik kan stappen, doe ik voort. Al word ik een dagje ouder. Dat voel ik wel. De dagen dat ik naar de veiling moet, ben ik om 2 uur ‘s morgens al uit de veren ben. En ‘s avonds om 21 uur ben ik nog bezig. Onderschat dat niet. Op kerstdag word ik 60. Als de gezondheid het toelaat, ga ik er zeker nog vijf jaar mee door.”

Ghislain Deschoemaeker in zijn vernieuwde winkel.
Ghislain Deschoemaeker in zijn vernieuwde winkel.© Kurt De Schuytener

De bloemenwinkel en kwekerij bestaan al drie generaties. “Ja, mijn grootouders zijn er destijds mee begonnen. Vroeger was dat hier een boerderij. Hiernaast heeft er nog een molen gestaan. Hij is platgebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog. De muren waren nochtans één meter dik. Het regende hier toen bommen in de buurt. Men had het gemunt op de spoorweg en het goederenstation, hier aan de achterkant. Er zijn verschillende doden gevallen. Maar zo komt het ook dat ik voor veel oudere mensen nog altijd Guy’tje van de molen ben.”

Grote klap

Of de familie ook een vierde generatie de winkel blijft runnen, betwijfelt Ghislain. Zijn twee kinderen zijn intussen de deur uit. “Ik heb een dochter en een zoon. Mijn zoon is militair, hij werkt in Duitsland bij de Navo, maar woont in Maaseik. Ik zie hem niet vaak, maar hij zorgt sinds vorig jaar voor de Facebookpagina van de winkel. Ik stuur dan wat foto’s op en hij plaatst ze online. Hij heeft twee kindjes, een dochtertje en een zoontje. En ik heb ook nog een dochter, die getrouwd was. Begin juli is haar man, onze schoonzoon overleden. Hij was 31 jaar.”

Ik had nog nooit van een crowdfunding gehoord toen Joeri kwam vragen of hij er eentje voor me mocht opstarten

Hij wijst naar het doodsprentje dat uitgestald staat achter de toonbank. “Ze hadden net gebouwd. Daarna wilden ze aan kinderen beginnen. Jammer genoeg is het er niet meer van gekomen. Jenci Six heette hij. Een zeer sympathieke jongen. Hij stond altijd klaar voor iedereen. Hij heeft heel lang in de Stradivarius gewerkt, het bekende café in de Burgemeester Reynaertstraat. Maar eenmaal hij getrouwd was, stonden de vele nachtelijke uren hem tegen, en is hij veranderd van werk. Hij was al een tijdje ziek, we wisten dat het ging gebeuren. Maar als het moment daar is, is het toch altijd een grote klap. Ik ben er even niet goed van geweest, en nog altijd niet.”

Een pijn die misschien weer opflakkert als hij straks, zoals elk jaar rond Allerheiligen, weer chrysanten staat te verkopen bij het kerkhof St-Jan, aan de Meensesteenweg in Kortrijk. Vorig jaar zorgde de aanwezigheid van Ghislain er voor een ware volkstoeloop. En zijn collega’s klaagden dat ze niets meer verkochten. “Ja, maar dat hebben we toen rechtgetrokken”, zegt Ghislain. “Ik ben na een poosje ook hun bloemen gaan verkopen. Uiteindelijk hebben ze misschien nog meer verkocht dan anders. En de stad heeft toen ook een mooi gebaar gesteld: we hebben geen standgeld moeten betalen.”

Oproep

Ghislain kreeg toen bij de verkoop aan zijn kraam ook hulp van de duivenliefhebbers. Hij speelde zelf al jaren met de duiven. Maar door de problemen kwam zijn hobby in het gedrang. Doordat hij noodgedwongen ook marktkramer werd, was er geen tijd meer voor zijn duiven. “En dat wreekt zich een beetje”, zegt hij. “Deze winter heb ik bovendien een beetje tegenslag gehad. Ik heb met een wilde hermelijn gezeten die veel duiven heeft doodgebeten. En vervolgens had ik ook te kampen met het duivenvirus Adeno. Waar ik ook een tiental duiven aan verloren heb. Nee, er schiet niet veel meer over van mijn duiven.”

Er rest gewoon geen tijd meer voor hobby’s, zo maakt hij duidelijk. “Zoals ik vorig jaar heb ondervonden, moet er niet veel gebeuren voor je in een sukkelstraatje verzeilt. Wegenwerken moeten echt veel beter aangepakt worden. Er zijn overal werken aan de gang. Gelijk welk dorp, gelijk welke gemeente. Wellicht noodzakelijke werken, maar het moet vlotter kunnen. Dat die wegenwerkers eens een weekend doorwerken, of dat er een ploegensysteem wordt ingevoerd, zodat het wat vlugger gaat. Hier gingen ze er op vrijdagmiddag al vandoor. Als het op maandag regende, dan zag je ze ook niet. En intussen bleef alles maar aanslepen. Intussen zijn ook de werken begonnen aan de kluifrotonde. Die zouden drie jaar gaan duren. Een zware dobber voor de vele handelszaken in die buurt. Daarom ook zou ik een oproep willen doen om die zaken te blijven bezoeken. Ik hoop voor de handelaars dat hun zaken enigszins bereikbaar blijven. En dat de mensen de moeite doen om desnoods te voet tot daar te lopen. Iedereen heeft altijd de mond vol over meer bewegen, wel, dit is een kans. Laat je wagen achter waar je kan parkeren en stap naar de zaken die anders niemand meer te zien krijgen. De zaakvoerders zullen je inspanningen geweldig appreciëren.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier