Op bezoek bij allereerste West-Vlaamse die coronavaccin kreeg: “We kunnen weer léven!”

12 maart: met haar medebewoners klinkt Monique op de herwonnen vrijheid binnen de muren van het wzc Zonnewende. “Het rijk der vrijheid komt stilaan weer helemaal in zicht.” (foto Joke Couvreur)©JOKE COUVREUR
12 maart: met haar medebewoners klinkt Monique op de herwonnen vrijheid binnen de muren van het wzc Zonnewende. “Het rijk der vrijheid komt stilaan weer helemaal in zicht.” (foto Joke Couvreur)©JOKE COUVREUR
Philippe Verhaest

2021 was nog maar zes dagen jong toen Monique Van Coillie (78) als eerste West-Vlaamse het coronavaccin toegediend kreeg. Twee maanden later is de normale gang van zaken bijna helemaal teruggekeerd in haar geliefde woon- en zorgcentrum De Zonnewende in Meulebeke. “Meneer, we hebben weer plezier in het leven”, glundert ze. “Ik hoop dat iedereen zo snel mogelijk ingeënt wordt. Dan wacht de complete vrijheid!”

Onder massale persbelangstelling kreeg Monique Van Coillie die bewuste woensdagochtend 6 januari om 10 uur stipt het allereerste spuitje tegen corona op West-Vlaamse bodem. Met grote ogen keek de kranige 78-jarige, die na een beroerte sinds tien jaar in het Meulebeekse wzc De Zonnewende verblijft, naar de horde cameralui, fotografen en journalisten die de historische gebeurtenis van dichtbij kwamen gadeslaan.

“Terwijl er toch twee keer niks te zien was”, grijnst ze. “Het was een simpel piekuurke , maar wel een erg belangrijk. Misschien wel het belangrijkste van mijn hele leven. Ondertussen heb ik ook mijn tweede inenting gekregen en voel ik me beter dan ooit. Niet zozeer fysiek, wel mentaal. We kunnen weer léven, allemaal dankzij dat vaccin.”

Tussen 6 januari en 17 februari werden zo goed als alle 155 bewoners en 153 medewerkers van De Zonnewende gevaccineerd. “Met een vaccinatiegraad van meer dan 95 procent”, stelt een trotse directeur Mieke Van Acker. “Er zijn amper mensen die weigerden en we hebben niemand moeten overtuigen. Je laten vaccineren tegen corona is een zekere burgerplicht, vinden we. En de enige manier om het normale leven weer op de rails te krijgen.”

Tanden bijten

Dat oude leven is ondertussen zo goed als in ere hersteld, zegt Monique, die jarenlang als directiesecretaresse op de hoofdzetel van de Generale Bank in Brugge werkte. “We mogen en kunnen weer zoveel, meneer”, vertelt ze met glinsterende ogen. “Er worden weer kooksessies georganiseerd, de gymnastieklessen gaan weer door en we kunnen weer naar de mis. Vorige week nog was het daar vollen bak , met een dertigtal bewoners volgden we er de eucharistie. Dat hebben we bijna een jaar lang moeten missen.”

“Vorige week was het ‘vollen bak’ tijdens de misviering”

Ook de cafetaria en alle gemeenschappelijke ruimtes zijn weer in gebruik genomen, zij het voorlopig wel uitsluitend door de bewoners en hun twee vaste begeleiders. “Maar we kunnen weer klinken op het goeie leven en het feit dat onze directeur al die tijd zo goed voor ons heeft gezorgd. Mieke is streng, maar rechtvaardig. Mede dankzij haar aanpak zijn we in De Zonnewende nooit met zware corona-uitbraken geconfronteerd geweest. We hebben een jaar op onze tanden moeten bijten, maar het rijk der vrijheid komt stilaan helemaal in zicht.”

6 januari: Monique Van Coillie wordt als allereerste West-Vlaming gevaccineerd. (foto Kurt)©Kurt Desplenter Foto Kurt
6 januari: Monique Van Coillie wordt als allereerste West-Vlaming gevaccineerd. (foto Kurt)©Kurt Desplenter Foto Kurt

En dat stemt Monique hoopvol. “Ik ben een mensenzot”, zegt ze. “Onze wereld is lange tijd erg klein geweest, nu wordt hij beetje bij beetje weer wat groter. Deze week zijn we zelfs voor het eerst weer naar de donderdagmarkt in het centrum van Meulebeke geweest. Je kan niet geloven hoeveel deugd me dat heeft gedaan. We hoeven ook niet langer bang te zijn om besmet te raken, al voel ik me ergens ook wel wat bevoordeeld. Zoveel mensen wachten nog op het vaccin, wij hebben het al gekregen. Ik hoop dat iedereen zo snel mogelijk ingeënt wordt.”

Zoon in ‘de Limburg’

Het enige wat Monique nog altijd moet missen, is een bezoekje van haar zoon Joeri en de kleinkinderen Bauke (21) en Ties (19). “Zij wonen in Diepenbeek, ver in de Limburg . Zomaar de oversteek naar Meulebeke maken, is in normale tijden al niet evident en áls ze al zouden kunnen langskomen, zou ik hen nog niet kunnen knuffelen. Daarom bellen we veel, maar ik kijk enorm uit naar het moment dat ik ze weer in mijn armen kan sluiten. Dat zou betekenen dat die hele coronacrisis achter ons ligt. We leven op hoop. Gelukkig heb ik mijn kamer net naast die van mijn zus Andrea (92) en komen mijn nichtje en metekindje vaak langs.”

Dat er mensen zijn die zich niet willen laten vaccineren, begrijpt Monique niet. “Die beseffen nog niet half hoe gevaarlijk dat virus is”, zegt ze. “Iedereen moet aan dezelfde kant staan in dit verhaal, we hebben geen andere keuze. Onze directeur zegt dat ook.”

Mieke Van Acker knikt. “Ook wij kijken uit naar het moment dat we weer een open deurpolitiek kunnen voeren. Nu moet iedereen zich nog registreren en gelden er voor bezoekers nog een pak beperkingen. We zijn hoopvol, maar tegelijk realistisch. In de toekomst zal er een doordacht gebruik van mondmaskers en handhygiëne de regel worden, denk ik. Maar in 2022 moet de oude gang van zaken helemaal terugkeren. Daar duimen we voor.”

“Ik ook!”, pikt Monique nog in. “En dan mag er een groot feest georganiseerd worden!”

 ©JOKE COUVREUR JOKE COUVREUR
©JOKE COUVREUR JOKE COUVREUR