De Oostendse jeugd- en kinderpsychiater Haïke De Vlieger (50), die al sinds haar dertigste in Humbeek woont, zwom dinsdag het Kanaal over als eerste Belgische vrouw in 30 jaar. Ze startte om 6 uur lokale tijd in Dover om er 14 uur en 51 minuten later te landen op het strand van Wissant in Frankrijk. “Ik besef nog steeds niet goed wat me allemaal is overkomen.”
De jeugd- en kinderpsychiater werd geboren in Oostende en groeide er ook op. Op haar 25ste trok ze weg. “Ik ben toen verhuisd voor mijn studies assistentschap geneeskunde”, legt ze uit. “Op mijn 30ste koos ik ervoor om in Humbeek te gaan wonen en daar mijn job als psychiater uit te voeren. Maar ik mis Oostende uiteraard wel. Ik heb hier nog steeds vrienden wonen en ook mijn papa woont er nog steeds. Een tijdje terug logeerde ik twee weken bij mijn papa omdat hij niet zo goed is en zo leerde ik de Zwammadammen kennen (een groep zwemmers die het koude zeewater trotseren in de wintermaanden, red.). Of ik nog terug kom naar Oostende? Wie weet… je weet nooit wat er je in het leven te wachten staat. Ik heb nu wel mijn leven in Humbeek, maar Oostende zit voor eeuwig in mijn hart. Ik mis de zee enorm, maar nu heb ik er toch even genoeg van (lacht).”
Haïke kreeg in 2018 het zotte idee om op een dag het Kanaal over te zwemmen. “Ik heb zo het probleem dat als ik iets in mijn hoofd heb, dat ik dat er niet meer uit krijg”, lacht ze. “Ik dacht: ik zwem graag, dus dat zou wel cool zijn. Alleen had ik toen nog geen idee dat het zo zwaar zou zijn. In oktober 2018 trok ik naar Dover om er een kamp te volgen om me voor te bereiden op mijn zwemtocht. Alleen liep ik daar een zware blessure op door de kou. Weg droom, maar ik ben geen opgever. Sinds september ben ik intensief gaan trainen: vier dagen per week in het zwembad en twee dagen in koud water.”
Haïke koos dinsdagmorgen om 6 uur lokale tijd het koele zeewater en startte zo haar tocht richting Frankrijk. “Toen ik zo’n twee uur aan het zwemmen was voelde ik mijn handen en voeten niet meer door de kou”, vervolgt de psychiater. “De opkomende zon gaf haar naar eigen zeggen extra moed. “ Mijn kinderen waren mee als crew op de begeleidende boot. Ik dacht: dit moet ik voor hen doen. Ze hadden een whiteboard mee waarmee ze mij op de hoogte hielden. Ze lieten me zo weten dat ik 300 volgers had. Dan kon ik zeker niet meer opgeven (lacht). Opgeven staat dan wel niet in mijn woordenboek, toch was het niet zo evident.”
Zoals dat bij elke Kanaalzwemmer het geval is, was ook voor Haïke het laatste stuk het moeilijkste stuk. “Je ziet land, maar dat komt maar niet dichter en daar heeft de stroming alles mee te maken. Dat laatste stuk noemen ze het zwemmerskerkhof. Heel wat zwemmers krijgen het daar moeilijk door de stroming en dan moeten ze soms opgeven. Als je dan niet gaat sprinten, dan neemt de stroming je mee en geraak je niet meer aan land.”, aldus Haïke.
Haïke zwom met haar laatste krachten door de stroming en bereikte 14 uur en 51 minuten nadat ze het water indook in Dover, de Franse kust. De ontlading was groot. “Ik besef het nog altijd niet zo goed”, zegt ze vlak nadat ze voet aan wal zette. “Dat laatste stuk had ik zoveel pijn, haast ondraaglijk. Er stond heel wat volk op mij te wachten op het strand, ik werd er emotioneel van. Ik hoop nu vooral dat ik niet in een zwart gat zal vallen. Elke dag was je bezig met die trainingen en dan opeens zet je je prestatie neer en is het voorbij. Ik zal een nieuwe uitdaging moeten zoeken.”
Aan haar prestatie hing Haïke ook een geldinzameling voor het goede doel. “Ik doe al zes jaar vrijwilligerswerk in zorgboerderij Huppeldepup in Grimbergen. Ik begeleid er een groep kinderen met een mentale beperking en autisme. Die mensen kunnen een extra centje goed gebruiken. Hoeveel ik precies heb ingezameld? Ik vermoed dat ik nu boven de 2.000 euro zit. Een echt doel had ik niet. Ik vind dat altijd zo’n moeilijke om geld van de mensen te vragen. Maar weet dat het geld bij de zorgboerderij in goede handen zal zijn”, besluit de moedige vrouw.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier