Oostende is de muze van Singer-songwriter Joe Mullen: “Hier ga ik niet meer weg”

Muzikant Joe Mullen: "Het kan wel druk zijn in Oostende, maar toch heb ik hier rust gevonden." © Davy Coghe
Gillian Lowyck

Singer-songwriter Joe Mullen heeft een tweede album klaar. Zijn roots liggen in Ierland en laten hem ook in zijn muziek niet los. Al heeft hij in Oostende wel zijn echte thuisstad gevonden.

Joe is een scheepstimmerman die muzikant is geworden. Zo iemand moésten we wel spreken aan boord van de Mercator. Hij kijkt wel met heel andere ogen naar de Mercator dan een gewone toerist. “Ik bezocht het schip toen het voor herstellingen in het droogdok lag”, vertelt hij terwijl we plaatsnemen in de hut van de kapitein. Vandaag is hij met pensioen en zijn dagen als scheepstimmerman liggen ver achter hem. Maar de zee én werken met zijn handen, dat blijft centraal staan.

Je bent afkomstig uit Ierland. Hoe ben je in Oostende beland?

“Ik ben hier oorspronkelijk gekomen om drie maanden lang een werkje te doen aan boord van een schip. En ik ben gebleven. Dat is ondertussen meer dan dertig jaar geleden. Waarom ik hier ben blijven plakken? Dat is ingewikkeld (lacht). Eerlijk gezegd heb ik hier rust gevonden, hoewel het een drukke plek is. Ik besloot om te blijven, hoewel de taal initieel een grote barrière was.”

Bleef je als scheepstimmerman aan de slag?

“Nee, net zoals in Ierland was de scheepsbouw hier aan het falen. Ik heb veel interims gedaan, vooraleer ik bij Bombardier in Brugge aan de slag ging. Na 20 jaar daar ben ik met pensioen gegaan.”

Als je speelt op een gitaar die je ook zelf gebouwd hebt… dat doet iets met je

Hoe ben je muzikant geworden?

“De broer van een vriendin was leraar muziekgeschiedenis. Hij vroeg me of ik een paar liedjes wilde zingen voor zijn klas, omdat hij bezig was met een project over Ierse muziek. Uiteindelijk heb ik een paar liedjes gezongen in Gaelic, mijn eerste taal. Gitaar spelen was al altijd mijn droom. Op mijn veertigste ben ik het pas beginnen leren en eerlijk? Het is nog altijd een struggle (lacht). Nu, ik kom wel uit een muzikaal gezin. We luisterden altijd naar de radio, mijn vader zong graag en speelde mondharmonica. Ik ben de oudste van negen kinderen en we hadden thuis geen tv. ‘s Avonds zaten we samen rond de haard en vertelden we over onze dag. Soms zongen we ook liedjes, voor instrumenten waren we te arm.”

Je bracht onlangs je tweede album uit. Tevreden?

“Heel tevreden. Ik vind het nog altijd wonderbaarlijk dat zoiets is gebeurd in mijn leven. Maar mocht ik het nog eens doen, zou ik het beter doen. Ik ben content, maar het is zoals iemand die een cake bakt. De cake is lekker, maar als bakker denk je dan: misschien mocht de cake iets langer in de oven, meer of minder suiker… Dat is hoe ik er ook over nadenk. Maar ik ben erg blij. Ik ben ook heel vereerd dat ik mocht samenwerken met De Grote Post om mijn album te maken.”

Waar haal je je inspiratie vandaan voor je nummers?

“Uit mijn eigen leven en geschiedenis. Dingen die verkeerd lopen, persoonlijke relaties die mislukken. Dat laat altijd littekens achter. Ik ben ook erg geïnteresseerd in geschiedenis en verwerk dat in mijn nummers. Ik heb dat mee van mijn moeder, die ook mee schreef aan een boek over onze thuisstad. Ze had graag naar de universiteit gegaan, maar dat heeft ze jammer genoeg nooit meer kunnen doen.”

Wie is Joe Mullen?

Privé

Joe Mullen (67) groeide op in Cóbh in Ierland, op een eiland in de haven nabij de stad Cork. Hij verhuisde iets meer dan dertig jaar geleden naar België en woont met zijn vrouw Christel Pille in Oostende. Hij heeft een zoon David, kleinzoon Séan en achterkleinzoon Leon James.

Loopbaan

Joe werkte lang als scheepstimmerman en werkte 20 jaar bij Bombardier in Brugge voordat hij met pensioen ging. Toen hij 40 was, begon hij met muziek spelen. Met The Bush Field kwam onlangs zijn tweede album uit, vol hedendaagse Ierse muziek met een snuifje Keltische traditie.

Vrije tijd

Hiking en fietsen.

Mis je Ierland soms?

“Ja. Ik ga nog af en toe terug. Vorig jaar was een heel speciaal jaar, want toen werd ik overgrootvader (toont trots een foto van zijn achterkleinzoon). Ik ben er ook geweest met Serge Feys om inspiratie op te doen voor de cd. Ik heb toen ook een optreden gegeven in mijn thuisstad Cobh, voor het eerst. Maar zou ik ooit nog definitief teruggaan? Neen. Het is niet meer mijn Ierland.”

Je groeide in Ierland op aan zee en vandaag woon je in Oostende. De zee zit dus echt wel in jouw bloed?

“Ik heb 4,5 jaar in Brugge gewoond en daarna tien jaar in Varsenare. Toen ben ik naar Oostende verhuisd. De eerste nacht dat ik hier was – ik woon op het Hazegras – hoorde ik de trein, de boten, de meeuwen, de haven, het geluid en de geur van de zee… En ik dacht: ‘Ik ga hier nooit meer weg.’ Ik besefte niet dat ik het zó miste. Ik hou van hiking en al mijn wandelingen zijn altijd langs de zee. Ik kan het niet missen.”

Je speelt je muziek op je eigen gemaakte gitaren.

“Ja, ik werk graag met mijn handen. Ik heb al cursussen instrumentenbouw gevolgd. Aan één gitaar ben ik ongeveer een jaar bezig. Ik zit nu aan mijn zevende instrument. Mijn grote droom? Leren gitaar spelen (lacht). Normaal gezien zou een hele goede gitarist op mijn leeftijd beginnen achteruit gaan, ik wil beter worden. Ik denk wel dat het mogelijk is. Maar ik moet iedere dag veel oefenen. En voor de rest? Een derde album uitbrengen. Ik ben al bezig met nieuwe nummers.”

Waar haal je het meeste voldoening uit?

“Wanneer ik gitaar speel en mezelf erin verlies. Soms stoot ik op een aantal akkoorden die heel goed bij elkaar passen. Het doet iets met me. De trilling van de gitaar, het feit dat ik het zelf gebouwd heb… Daar krijg ik heel veel voldoening van.”

Het tweede album van Joe, The Bush Field, is verkrijgbaar in Oostende en op concerten. Joe Mullen plant een tournee door Vlaanderen in het voorjaar. Meer via www.joemullen.com.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier