De dag door en elke avond nog eens extra worden in deze coronacrisis de eerstelijnshelpers in de spots gezet. Applaus, muziek, witte doeken, de kerkklok, een beertje of kaarsje aan het raam en overal veel respect. Ook de thuiszorg behoort tot die groep. “Aanvankelijk werden wij niet genoemd bij de ‘helden’, maar die situatie is ondertussen verbeterd.”
Voor Lieve Ravelingien uit Deerlijk, hoofd van de thuiszorgdienst Familiezorg West-Vlaanderen, is het een periode van wijzigingen in de organisatie. “Al drie weken ziet mijn werk er een heel stuk anders uit. Uiteraard zijn alle externe contacten weggevallen. Een agenda heb ik niet nodig om afspraken op te volgen, want die zijn er niet meer, noch in het regiohuis noch extern.”
De zorg gaat zowel naar de medewerkers als de gezinnen waar ze zorg bieden. “Samen gaan wij in op onzekerheden, angst bij zowel medewerkers als gezinnen. Het is voortdurend een evenwicht vinden tussen enerzijds veiligheid en bescherming en anderzijds goede, warme zorg.”
Veel gezinnen waar er thuiszorg is, voelen zich onzeker, angstig en vragen uitleg. “Wij kregen de eerste dagen opvallend meer telefoons en worden geconfronteerd met heel wat praktische gevolgen van de coronacrisis”, aldus Lieve Ravelingien.
Het is voor haar heel belangrijk dat de medewerkers op een veilige manier kunnen werken. “Vanuit onze directie komen er richtlijnen, tips voor hen en voor de gezinnen waar ze werken. Naarmate de dagen vorderen is er ook meer en meer ontreddering bij de mensen. Er is een grote bezorgdheid voor kwetsbare mensen in kansarmoede, die het psychisch lastig hebben of met een zeer beperkt netwerk.”
Enige bezoek
Verzorgende Cindy Peirs: “Een job in de zorg doe je met je hoofd, handen en hart. Wij staan in de vuurlijn. Wij ervaren veel positieve reacties van medewerkers, gezinnen en sympathisanten. De mails, kaartjes en praktische hulp doen echt wel deugd. Wij krijgen ook van allerhande kanten hulp, mondmaskers en flesjes ontsmettingsgel. Vanuit alle hoeken is er veel begrip, respect, dankbaarheid en solidariteit voor onze nu toch wel risicovolle job.”
Iedereen beseft dat er met veel inzet voor ieder gezin gestreden wordt. Cindy: “In de gezinnen is de sfeer anders. Mensen voelen zich onveilig, angstig en onzeker. Anderen zijn onrustig, raken soms totaal van slag en begrijpen niet dat bezoek van familie, buren of vrienden nu niet mag. Wij zijn dan ook voor heel wat mensen in deze crisis de enige deur die bij hen opengaat. Niet alleen voor onze cliënten maar ook voor ons doet het raar om continu afstand te moeten nemen. Geen handdruk bij het binnenkomen, een knuffel vanop een afstand. Geen bemoedigend, denkbeeldig schouderklopje, zowel voor hen als voor ons. Wij hebben het allemaal lastig.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier