“De eerste weken dat het café verplicht gesloten moest blijven door de coronacrisis zat ik emotioneel heel diep”, bekent Godelieve Lagae van café De Langemunte in de Winkelsestraat. “Ik miste mijn klanten heel erg. Ik hoop dat het nu allemaal definitief achter de rug is. Dat mijn man Eric en ik twee maanden geen cent verdienden, zullen we vlug vergeten. We zijn wel erg blij dat we elkaar terugzien.”
Godelieve Lagae baat al sinds 1981 met Eric Maeyaert café en feestzaal De Langemunte uit. “Mijn vader André Lagae was bierhandelaar en dat zal waarschijnlijk wel mijn keuze beïnvloed hebben. Na bijna 40 jaar heb ik er ook nog altijd geen minuut spijt van dat ik er toen aan ben begonnen. Ik ben graag bij mijn klanten, sla een babbeltje met hen en luister al eens naar de problemen die ze kwijt willen. Klanten komen hier om allerlei redenen een pint drinken. Toen we net weer open mochten, belden enkele oudere klanten me al op om te vragen of het café weer open was. Die mensen zaten de voorbije twee maanden eenzaam thuis, nu kunnen ze weer een babbeltje slaan met mij en de klanten. Dat moet verdorie deugd doen. Lastige klanten heb ik hier vrijwel nooit. En als dat een keer gebeurt, dan kan ik best mijn mannetje staan!”
Café De Langemunte is een écht volkscafé waar veel verenigingen hun thuis hebben: vinkenmaatschappij De Lustige Zangers uit Sint-Katrien, toneelgroep Kohané, Pasar, de Langemuntekaarters, de Vélocyclisten, de KLJ…
Geen premie
“Koppel daaraan de activiteiten die deze verenigingen organiseren en dan heb je op die dagen al vlug een vol café. In de zomerperiode waren hier negen vinkenzettingen gepland, maar daar blijven er slechts drie van over en de rest is afgelast. Dat is toch telkens een vol café, als je rekent dat ze telkens een 50-tal inschrijvingen hebben. In ons feestzaaltje voor 40 personen was er uiteraard ook geen enkel feest. Leuk is anders, maar voor Eric en ik is dat niet het ergste aan die coronaperiode. Wij misten gewoon ‘Jan en alleman’ die hier al die jaren kwamen en dan plots twee en een halve maand niet meer binnen mochten.”
Eric en Godelieve kochten dan maar een elektrische fiets om de tijd te doden. “In die sluitingsperiode reden we 2.250 kilometer. Enkele keren per week reden we naar Menen, waar we mijn moeder bezochten die er in een instelling verblijft.”
Na 39 jaar café runnen kunnen we gelukkig tegen een stootje
Financieel waren de maanden maart, april en mei een nuloperatie. “We verdienden geen eurocent”, zegt Godelieve. “Maar na 39 jaar café houden kunnen we wel tegen een stootje. Een hinderpremie van 4.000 euro kregen we ook niet omdat we al ons pensioen trekken en het café sindsdien uitbaten in bijberoep. Vorige week zaten de horecamensen samen met het gemeentebestuur en daar kregen we te horen dat de terrasbelasting niet betaald hoeft te worden. Voor ons café, waar er maar enkele plaatsen zijn aan de voorkant, betekent dit dat we de 60 euro niet moeten betalen aan de gemeente.”
De anderhalve meter tussen de tafels in het café heeft weinig invloed op het aantal klanten dat in het café kan. “Ik moest slechts één tafel uit het café weghalen. Bovendien kunnen wij de deur van onze feestzaal openzetten waar we ook nog tafels kunnen plaatsen als dat nodig zou zijn. Aan de achterkant van het café hebben we ook nog een terras met 40 plaatsen. Alleen jammer dat niemand aan de toog mag zitten. Dit is vooral jammer voor die klanten die alleen op café komen.” (IB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier