Onze provincie telt het meest jonge boeren: Isabel (23) runt in haar eentje landbouwbedrijf

Er zijn almaar minder landbouwers en de groep wordt grijzer en grijzer. Behalve… bij ons. In West-Vlaanderen zijn er meer jonge boeren dan elders in het land. Zo’n twaalf procent van de beroepslandbouwers bij ons is jonger dan veertig. Opmerkelijk: ook de vrouwen die een landbouwbedrijf uitbaten, laten meer dan ooit van zich horen. Het verhaal van Isabel Bruggraeve illustreert dat treffend: zij is een vrouw van 23 die in haar eentje een landbouwbedrijf in Leffinge uitbaat.

Jerome Burggraeve (75) en zijn vrouw Ghislaine baten sinds 1970 een slagerij uit in Oostende. Wat ooit begon als een kleine slagerij is intussen uitgegroeid tot een succesvolle zaak met rundvlees van eigen gekweekt wit-blauw runderen. Na jaren hard werk hebben Jerome en Ghislaine besloten om de fakkel door te geven aan hun kleindochter Isabelle Burggraeve (23). Isabelle stapt mee in de vennootschap en neemt het werk op de boerderij over. Ondertussen baat zoon Stefaan (49) samen met partner Nadine de slagerij uit in Oostende. Ook kleinzoon Thomas (21) werkt vast in de slagerij. Samen zorgen ze er dagelijks voor dat het familiebedrijf draait als een goed geoliede machine. Cedric Blommaert, de vriend van Isabelle, is een IT’er en laat het werk op de boerderij over aan zijn vriendin.

Het is een hele uitdaging om op je 23ste een boerderij in je eentje uit te baten

In de jaren ’70 begonnen Jerome Burggraeve en zijn vrouw Ghislaine hun eigen slagerij in Oostende. Enige tijd later wou Jerome met vlees werken dat gegarandeerd hormonen- en antibioticavrij is.

“Ik kocht een eerste weide in Klemskerke en ben gestart met enkele koeien zelf te kweken. Dat sloeg aan bij de mensen omdat we zo kwaliteit konden leveren”, aldus Jerome. In 1982 kan het koppel een boerderij aankopen in Leffinge bij Middelkerke. “We hebben alles jaar na jaar uitgebreid tot het familiebedrijf dat we nu hebben. Eens mijn zoon de slagerij alleen kon uitbaten, namen wij onze intrek op de boerderij.”

Passie voor dieren

Vandaag heeft het koppel plaats gemaakt op de boerderij voor kleindochter Isabelle. Als jonge 23-jarige neemt ze voortaan het werk op de hoeve helemaal voor haar rekening. Al is het voor de grootouders niet altijd even gemakkelijk om afscheid te nemen van het landbouwleven. Jerome: “Wij hebben heel hard gewerkt om dit op te bouwen. Ons hart en onze ziel steken hierin. Maar we zijn niet meer van de jongsten en dus hebben we het gevoel dat het wel genoeg is geweest. We laten ons boerenbedrijf achter in de veilige handen van Isabelle. Gelukkig blijft alles binnen de familie. Zolang we hier af en toe nog welkom zijn, is het goed.” (lacht)

Als 23-jarige is een boerderij runnen niet zo voor de hand liggend. Maar Isabelle wou al van kinds af aan een job met dieren. “Ik wou altijd al iets met dieren doen maar er was nooit echt zekerheid dat ik de boerderij zou overnemen. Mijn papa had dat ook kunnen doen. Ik heb zelf altijd afgewacht. Begin dit jaar kwam alles in een stroomversnelling. De jongen die mijn grootouders hielp met het zware werk op de boerderij wou stoppen. Mijn papa kan niet echt weg van de slagerij en mijn grootouders worden een dagje ouder dus het was logisch dat ik de boerderij ging voort doen”, vertelt kleindochter Isabelle.

Ik voel me thuis op de boerderij en ben mijn eigen baas

Als klein meisje liep Isabelle al tussen de koeien op de boerderij en ook daarna bleef ze haar passie voor dieren koesteren. “Ik heb dierenzorg gestudeerd. Daarnaast hielp ik in het weekend en tijdens vakanties in de slagerij. Ik merkte al snel dat de boerderij meer mijn ding was en dat ik nooit echt in de slagerij zou werken. Ik voel me hier thuis op de boerderij en vind het leuk dat ik mijn eigen baas ben.”

Als dierenvriend is het niet altijd even simpel om de dieren later ook te laten slachten om het vlees te gebruiken. “Ik hecht me enorm aan de koeien. Ik zorg ervoor alsof het mijn huisdieren zijn en als er een diertje ziek is, zit ik er ook echt mee in. Daarom ga ik ook niet graag mee naar het slachthuis. Het is wel een geruststelling dat ik weet dat ik ze goed verzorgd heb en dat ze hier een mooi leven hebben gehad.”

Korte keten

Dat is ook wat klanten appreciëren bij slagerij Burggraeve. “Tegenwoordig is de korte keten iets waar mensen meer en meer op inzetten. Mensen zijn meer dan vroeger bezig met wat ze eten en met waar het vandaan komt. Bij vlees willen klanten ook vaker dat het dier nog een goed leven gehad heeft”, vertelt Isabelle.

“Ook voor ons is het een voordeel”, vult slager Stefaan Burggraeve aan . “We staan achter ons product en we weten dat het kwaliteit is. We hebben er ons werk in gestoken en we hebben er niets van hormonen aan moeten toevoegen. We weten dat we een goed product verkopen en dat we zo een vertrouwensband opbouwen met klanten. Dat geeft veel voldoening. We kunnen ons zo onderscheiden van andere spelers op de markt. Dat is belangrijk want de vleessector is heel hard, zeker als je op kleinere schaal werkt. Daarom is onze slagerij een troef.”, vertelt Stefaan.

Ik hecht me enorm aan mijn koeien, daarom ga ik niet graag mee naar het slachthuis

“Ik heb inderdaad het voordeel dat ik een vaste afnemer heb voor mijn vlees. Dat is een zekerheid. Andere veetelers zijn soms afhankelijk van de markt.” Ook het werk zelf op de boerderij is zwaar. “Het is een hele uitdaging om op je 23ste een volledige boerderij uit te baten. We hebben 90 koeien en voorzien daarmee al het rundvlees voor de slagerij. Ik sta voor alles plots alleen en werd er een klein beetje ingegooid. Gelukkig krijg ik van de hele familie veel hulp. Als er problemen zijn, ben ik altijd de eerste persoon die het moet oplossen maar je leert wel snel je plan trekken. Mijn broer en papa staan ook altijd klaar om mij een flinke hand te helpen”, vertelt Isabelle. Dat toont ook de hechte band in de familie Burggraeve.

Familie

“Het is leuk om samen te werken met je familie. Je zegt veel sneller wat je denkt en je verdraagt elkaar veel beter. We hebben elk wel nog onze mening en karakter maar we komen allemaal goed overeen en er is een dichte band. Het is ook belangrijk voor het bedrijf dat we allemaal goed overeen komen. Mijn broer en ik hebben een goede band en we werken ook graag samen. Hij heeft een opleiding tot slager gevolgd en is ook een echte slager in hart en nieren. Het zit ook in ons dat we graag voor onszelf werken en niet zo geneigd zijn om voor een baas te werken. Hij werkt nu vast in de slagerij van papa en het is in de uiteindelijk de bedoeling dat mijn broer ook de slagerij overneemt. Maar dat is nog toekomstmuziek”, besluit Isabelle. (MT)